Ik ben een tijdje niet erg actief geweest en in de tussentijd is er natuurlijk een hoop gebeurd.
Maggy is inmiddels een dame van 1 jaar, Benjamin een stoer pubertje van 7 maanden.
Maggy word al een lieve, rustige ragdoll, Benjamin een actieve, ondeugende Maine coon.
Door het verschil tussen deze twee rassen zijn het geen beste vrienden. Meer broer en zus.
Toch wel graag bij elkaar in de buurt, maar Maggy houd er het liefst wel wat afstand tussen.
Tenzij het tijd is voor de gekke 5 minuten, dan is het feest.
Maggy gromt nog steeds regelmatig naar Benjamin, wanneer hij te lomp wil spelen of wanneer ze even alleen wil zijn. Ik heb geleerd dat Maggy gewoon erg snel haar grenzen aangeeft, in de vorm van grommen en blazen. Daar is geen andere vorm van agressie aan gekoppeld. Twee seconden later is alles namelijk weer koek en ei, mits Benjamin haar in haar mening respecteert (het blijft wel een prinses natuurlijk). Wat gelukkig steeds vaker en vaker gebeurd.
Het huis word goed gedeeld door beide. Ze houden tegelijk hun middagdutje, hebben geen trammelant om voer, en kunnen eigenlijk elkaar heel goed tolereren mits Benjamin haar niet als speelgoed ziet.
Benjamin kijkt op naar haar, maar aangezien zij aardig arrogant is, zij niet naar hem. Hij is gewoon haar jonge, te enthousiaste broertje.
Al zien we in zeldzame momenten dat ze hem toch wast, en daar geniet hij van.
Het grappige is; als wij haar dan betrappen, stopt ze gelijk. Alsof we het niet mogen weten.
Gelukkig is Benjamin ondanks zijn afstandelijke zus erg tevreden. Hij heeft een liefde voor het op mijn schoot liggen ontwikkeld, wat mij verteld dat hij nu toch echt zich geestelijk aan het ontwikkelen is.
Hij is niet zo vreselijk ondeugend en bijterig meer, al zal hij zijn streken nooit helemaal verleren. En dat is goed, en gelukkig een stuk minder pijnlijk dan 3 maanden terug
Sinds de komst van Benjamin heeft Maggy geen last meer van eenzaamheid, ze miauwt me niet meer zo achterna als ik even kort naar zolder ga. Dat is erg fijn voor haar.
Als wij binnenkomen bij de voordeur of het gaan van de wekker worden we altijd heerlijk begroet door deze twee.
Kortom, het zijn niet de beste vrienden ooit, maar goed gezelschap voor elkaar. Ze geven elkaar de ruimte en soms ook iets te weinig. Maar echte schatjes zijn het wel, en ze hebben zeker wat aan elkaar.
Nu Benjamin wat ouder word komt er een duidelijke stabiliteit hier in huis. Heerlijk!
In oktober begin ik de opleiding kattengedragsdeskundige aan de Tinley academie. Eenmaal afgestudeerd zal ik werkzaamheden beginnen als gediplomeerd kattengedragsdeskundige. Ik zal waarschijnlijk een stuk meer te vinden zijn hier, en hopelijk op een dag mensen hier ook kunnen helpen.
Groetjes ons!
