Vlak daarna kreeg ik een nieuwe functie op het werk, wat ervoor zorgde dat Minou toch regelmatig alleen was. Zielig, vonden wij.
Toch twijfelde ik over een tweede katje, zou de klik er wel zijn? We hadden met Minou zon geluk, een lief katje dat nooit ongelukjes heeft, niks vernielt, goed eet/drinkt en gezond is, wie zegt dat dat geluk nog eens gegarandeerd is?
Daarnaast; die haren.. toch wel het grootste minpunt van een kat hoor, Minou is langharig en haar haren zitten overal, bank, bed, kleding, zelfs in ons eten. Ik blijf stofzuigen en durfde amper nog mensen uit te nodigen
Maar toen Minou mij elke nacht wakker maakte was de maat vol; ze verveelt zich duidelijk, een vriendinnetje is echt nodig! Belangrijker dan alle haren in de wereld!
Dus we gingen op zoek. Uiteindelijk kwamen we Nikki op het spoor, een klein zwart huistuinkeukenkatje van 9 weekjes oud. Eenmaal bij de mensen thuis bleek ze pas 7 weken oud te zijn, wat me meteen schrik bezorgde maar ze moest en zou weg daar, en met Minou in mijn hoofd, die haar prima kon moederen, heb ik de gok genomen.
De kennismaking was wat onrustig, Minou was erg nieuwsgierig maar Nikki blies meteen.. minou als reactie daarop ook. Een dag lang hebben ze brommend en blazend rond gelopen maar waren erg nieuwsgierig naar elkaar.
De dag daarna begon het spelen, wat soms meer vechten leek en wat soms best hard ging. De derde dag moest ik werken en heb ze daarom uit elkaar gezet. Toen ik smiddags thuis kwam en de deur weer open zette vlogen ze op elkaar af, kopjes gevend en sinds dat moment is het liefde.
Ze slapen samen, spelen, eten samen.. wat een leuk setje samen!
Vandaag met Nikki voor haar eerste check en prikjes naar de dierenarts geweest en ze is helemaal gezond!
En de nachten zijn weer rustig. Ze slapen of spelen samen, maar laten mij met rust! Hoera!
Twee keer geluk bestaat dus wél!
En die haren? Tja..