Iets meer dan een maand geleden, opende ik een topic over Sif, die ik geadopteerd had van het asiel.
Ze doet het hier onwijs goed, is lief, lijkt het prima naar haar zin te hebben en krijgt echt alle aandacht van de wereld en de beste zorg en voeding.
Maar ik zit met 1 dingetje. Ze zit toch doordeweeks zo'n 8 uur per dag alleen thuis en ik raak mijn schuldgevoel hierover niet kwijt. Sterker nog, het wordt alleen maar groter, hoe meer ik hier aan het rondneuzen ben. Ze is ook nog eens een binnenkat, dus krijgt weinig prikkels heb ik zo het idee, ook al heb ik er echt alles aan gedaan en doe ik er elke dag alles aan om het zo aangenaam en interessant mogelijk te maken als ik er niet ben. Bijvoorbeeld door brokjes door het huis te verstoppen voordat ik weg ga, heb een voederautomaat zodat ze als ik weg ben eten krijgt, elke dag andere speeltjes en veel heerlijke slaapplaatsen en ze mag overal in het huis komen.
In het asiel is ze aan mij meegeven als 'solo kat'. Zelf heb ik er eigenlijk ook nooit echt bij stil gestaan dat ze toch wel erg lang alleen thuis zit. Ik heb echt heel veel research van tevoren gedaan voor de aanschaf, maar las steeds gemengd berichten over hoe graag katten alleen zijn, waar bij uitstek 'kan prima' er bovenuit kwam. Maar ik begin steeds meer te twijfelen.
Ik heb specifiek naar een rustige kat gezocht die alleen heeft gezeten, maar ik vind haar toch niet zo rustig dat ik denk dat ze graag de hele dag slaapt als ik niet thuis ben.
Ik heb een mailtje naar het asiel gestuurd, met de vraag of ze ooit aan andere katten geïntroduceerd is geweest op haar vorige adres. Ze heeft nooit met andere katten gezeten, maar de familie van de vorige eigenaar had wel een kat, en ze bleef daar vaak als er op haar gepast moest worden. En dat ging altijd prima.
Dat heeft me toch wel over de streep gehaald om het te proberen. Niet geschoten, altijd mis, toch?
Ze is al wel bijna 3 jaar oud en ik weet dat dit erg laat is en een introductie lastiger is dan als ze jonger was geweest. Maar toch weet ik zeker dat er een schuldgevoel aan mij blijft knagen, als ik het niet probeer. Momenteel ga ik nergens meer heen na mijn werk en blijf ik zo veel mogelijk thuis in de weekenden, zodat ze zo min mogelijk alleen zit. Maar ik wil ook wel eens zonder schuldgevoel ergens heen kunnen
Ik ben aan het overleggen met het asiel of ik een mannetjes kat rond dezelfde leeftijd en met een karakter wat bij haar past, 'op de proef' kan krijgen, met de garantie dat hij terug kan, mocht de klik er toch niet zijn.
Ik zou dit dan uitstellen tot na mijn vakantie in juli (we gaan een weekje weg) en een week voor uit trekken om thuis te zijn tijdens de introductie. Ik dacht dat die paar maanden niet het verschil zou maken tussen mogelijk en onmogelijk, bij het introduceren van een nieuwe kat.
Toch zou ik heel graag jullie mening hier over horen.
Ik wil echt het beste voor mijn lieve schat, en ook al is 2 katten niet perse wat mijn vriend in gedachten had, zal het toch gebeuren als Sif hier baat bij heeft.
Denken jullie, dat ik er goed aan doe?
Bedankt voor het lezen van mijn lange bericht
