Anne schreef: 15 mei 2019 23:05
Even voor de duidelijkheid, uit een echo komt een niersteen of tumor als oorzaak? Niersteen is het niet, dat komt niet naar voren uit een urineonderzoek, Hummel heeft geen koorts en had geen ontstekingcellen in haar bloed,
En een tumor? Dat zou ik niet eens willen weten, ik vind dit al genoeg voor het moment
Milka had 3,5 jaar geleden blaasstenen, maar die waren niet te zien in de urine en daardoor duurde het een hele tijd voordat we wisten wat er aan de hand was. UIteindelijk zijn er foto's gemaakt en toen was het duidelijk.
Ik weet niet of evt. nierstenen wel altijd te zien moeten zijn in de urine, maar anders zou ik toch aan de dierenarts vragen of het ook mogelijk is dat er stenen zijn, terwijl de urine schoon is. Milka had ook geen koorts, ging alleen -tig keer per uur naar de bak.
Die Mercurius Corr. is er in verschillende sterktes en ik kan me niet meer herinneren wat ik voor Noa heb gehad, maar ik dacht D30 en later toen het slechter met haar ging een zwaardere sterkte.
Het waren inderdaad intensieve jaren die geheel in het teken van Noa stonden waardoor ons sociale leven volledig naar de achtergrond verdween. We gingen vaak 2 à 3 keer per jaar naar Tsjechië dankzij een goede oppas, maar dat kon ook niet meer. Ik vond dat niet erg want Noa was belangrijker.
Maar wij gaven Noa in het begin 4x daags 6 spuitjes van 5 ml (puntje eraf gesneden waardoor je niet teveel water hoeft toe te voegen. Toen ik vorig jaar vertrok heb ik alle foto's verwijderd en deze dus ook, maar wanneer je wilt, wil ik ze wel weer plaatsen) en toen het beter ging, gaven we 3x daags 8 spuitjes en daardoor kregen we weer iets meer vrije tijd en Noa iets meer rust.
Noa's dood, nu ruim 4 jaar geleden (12 maart 2015), kwam als een schok.
Natuurlijk zagen we het aankomen, maar uiteindelijk ging het toch heel snel omdat ik besloot om niet tot het allerlaatst te wachten. We hadden vaker nierpatiëntjes gehad en de eerste twee keer kwam het als een donderslag bij heldere hemel: 's morgens bloed laten prikken, 's middags de uitslag en een paar uur later overleed de kat. Dat was een verschrikkelijke dood en dat wilde ik Noa natuurlijk besparen.
Maar haar dood veroorzaakte naast heel veel verdriet (ik mis haar nog steeds verschrikkelijk) ook een enorme leegte. Opeens hoefde het niet meer en dat was gek. Ik zou die jaren van intensieve zorg echter zo weer over willen doen want ik heb met geen enkele kat zo'n intensieve band gekregen als met Noa.
Maar de dierenarts had het zo verkeerd ingeschat.
Ik weet het nog goed. We gingen voor de jaarlijkse inenting en gewoon uit nieuwsgierigheid heb ik bloed laten prikken. Dat hadden we al twee jaar niet meer gedaan omdat ik de noodzaak er niet van inzag. Noa deed het echter zo goed, ze moest wel onder de referentie zitten en daarom liet ik prikken.
De uitslag was vreselijk. Noa had drie jaar rond 300 creat gezeten en zat nu op 425. We hebben haar drie dagen via dagbehandeling laten spoelen en daarna was het nog hoger. Er was geen hoop meer. Ze zal september niet halen (dat was in juni), zei de dierenarts.
Maar september kwam en Noa was nog net zo monter als een paar maanden daarvoor. Pas eind februari ging het slechter. Spugen, lusteloos, wegkruipen.
Dit is geen opbeurend verhaal, maar ik wil hier maar mee zeggen dat dierenartsen ook maar mensen zijn en dat ze het ook vreselijk mis kunnen hebben. Onze eigen dierenarts die Noa niet langer dan nog 3 maanden extra geeft, terwijl het er 9 worden en de internist van De Wagenrenk, met zoveel kennis en ervaring, die Noa maar gelijk wilde laten inslapen. Ieder jaar, op Noa's verjaardag, stuurde ik hem een mailtje: "Ze is er nog!"
Laat je dus niet gek maken door die dierenarts en leg haar desnoods het verhaal van Noa voor.
) aangemeld.
, iedereen hier overigens, ik waardeer de input, kan alle goede dingen wel gebruiken op het moment, maar ik vraag me af wat het nut er van is