Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen. Niet dat ik mijn eigen antwoord al niet weet hoor, maar toch. Ik wil gewoon graag mijn verhaal even kwijt.
Afgelopen woensdag hebben mijn zoon en ik 2 katten opgehaald. Wij zagen een advertentie op Marktplaats de katers werden aangeboden. Een van 4 en een van bijna 6 jaar. Samen opgegroeid. Ik heb gebeld, want wij man, kind en ikzelf natuurlijk, waren op zoek naar nieuwe maatjes om ons gezelschap te komen en houden en een goed tehuis te bieden natuurlijk.
De dame die ik aan de telefoon kreeg zei aan de telefoon van: "wij willen nog niet meteen beslissen, maar eerst kennis maken en dan laten weten of wij de katers afstaan ja of de nee". Ik dacht dat is een hele mooie afspraak, want dan kan ik ook zogezegd "de katten eerst uit de boom kijken...."
Zo gezegd, zo gedaan. mijn zoon (15) en ik dus op "visite".
Bij binnenkomst was er eigenlijk meteen een klik. En ondanks dat wij waren gewaarschuwd dat beide katten heren mogelijk heel schuw zouden zijn, kwam de een meteen achter mij in de bank bij mijn nek liggen. En de ander liep, na even nieuwsgierig alles van een afstandje gade te hebben geslaan, op mijn zoon af. "Kat in het bakkie" dacht ik. Wat mij betreft helemaal prima. En zo dachten de oude baasjes er blijkbaar ook over, want na eigenlijk een minuut of 10 zeiden ze al "wij hoeven er niet meer over na te denken, neem ze maar lekker mee". Wij blij, zij ook heel blij. Alles ging mee: voer, krabpaal, bakjes, kattebak, grit: kortom de hele reutemeteut. Ze wilden er helemaal niets voor hebben. Ze waren blij dat ze een goed tehuis voor ze hadden gevonden. Zij hadden een baby van 2 maanden en voelden zich beiden heel schuldig dat ze neit zoveel aandacht meer hadden voor de katten.
Wij naar huis. Katten uit het mandje gelaten. Ik had speciaal een kattenkamertje in gericht. Maar mijn man was een beetje overenthousiast en liet ze meteen in de huiskamer cq open keuken eruit. Eentje ging naast de ijskast op de zwabber zitten, de ander dook onder de eettafel. We hebben alles klaar gezet voor ze.
Volgende dag: waren ze beide natuurlijk verstopt! Alletwee nergens te bekennen natuurlijk. Ik stelde mijn man en zoon gerust: "joh die zitten ergens boven op zolder met z'n twee. Laat ze maar even bijkomen van de schrik, want voor die beestjes is het echt een heel gedoe, zo'n verhuizing. Zeker als ze als vanaf kitten bij de vorige baasje gewend waren. Daar waren mijn eigen mannen het wel mee eens, ookal waren ze nieuwsgierig waar de katten waren gebleven.
Vanaf het moment dat wij weer op zoek waren naar een nieuwe kat heb ik zo'n beetje dit forum van boven naar beneden en van links naar rechts doorgelezen.
Ik had een paar dagen vrij genomen, om de katten een klein beetje in de gaten te houden zodat ze ook een beetje voor beetje alvast aan mij konden wennen.
Ik vond ook dat ik ervaring met katten heb. ,- kapsones - ahum. "Vroeger" hadden wij altijd katten thuis gehad. En toen ik op mezelf ging wonen heb ik een kat gehad. Die heb ik vervolgens 20 jaar gehad. Dus ja ik heb er zelf maar 1 gehad natuurlijk, maar toch.
Goed. In de loop van de donderdag, ik vond het toch wel heel erg stilletjes allemaal. En 's avonds kwam mijn man thuis en zei "en hoe gaat het..." waarop ik natuurlijk antwoorden "ik heb ze nog niet gezien.... Mijn man kon zijn nieuwgierigheid niet bedwingen en ging een kijkje nemen op zolder. Hele zolder overhoop gehaald, zelfs in de kruipruimte achter de kast. En mijn man is 2 x 2 in lengte en breedte, dus dat was me nog wel een onderneming kan ik jullie vertellen.
Enfin. Katten nergens te bekennen. Paniek sloeg mij enigzins lichtelijk rond het hart. Zouden ze dan toch ergens in een onbewaakt ogenblik ontsnapt zijn met z'n twee? Wij voorzichtig roepen. Naar buiten blok rond het huisenblok hier. "Poes poes poes.... "midden in de nacht, maar geen katten.
Uiteindelijk iedereen in shock en verdrietig naar bed. Volgende ochtend. Zoonlief zit klaar om naar school te gaan. "Mam", zegt hij "de kussen van de bank is helemaal doorweekt....." "Huh" dacht ik, hoe kan dat nou. Gelukkig had mijn man een late dienst, dus hup bank helemaal uit elkaar gehaald (dat is zo'n enorme lounge bank, voor mensen van 2 x 2
) Oh, kom eens kijken, zegt hij heel zachtjes. Ik er naar toe en wie lag daar onder de bank helemaal tegen de verwarming aangedrukt, juist ja Pluisekindje. Nou ja, daar was mijn zoontje meteen al verliefd op, dus ik was al meteen helemaal blij dat die in ieder geval weer terecht was. Pluisekind vond het natuurlijk helemaal niet leuk dat hij gevonden werd en nam meteen weer de benen. Hup zo achter de magnetron en vervolgens achter de vaatwasser 
Ik zeg tegen mijn man "daar kan hij echt niet zitten hoor, dat is levensgevaarlijk. Ook omdat het gasfornuis daar pal naast staat. Dus hup mijn man gasfornuis en vaatwasser van zijn plek afgehaald. En ik kijk erachter, zit Rockyboy erachter! Dus wij denken "huh.... zijn wij nou gek of is zijn dit magische katten...."" ha ha. Maar toen zagen wij een kattenbibs uit de achterkant van de oven steken. En daar zat Pluisekind dus! Met z'n hele hebben en houden in een sileconen bakblik. We waren zo blij dat ze alletwee toch weer boven water waren. Pfffft. We hebben wel een nieuw spreekwoord: "kat in het bakblikkie..." en zullen daar vast nog vele verjaardagen over lachen. Maar goed. We hebben speciaal spul gehaald om de bank schoon te maken, want die was flink nat. Allerlei lekkere hapjes om ze ene beetje te verwennen. We hebben een tweede kattenbak erbij gehaald want zo'n ongelukje op de stoffen bank en ik had dit forum van boven naar onder van links naar rechts gelezen om allerlei tips en adviezen... heel nuttig trouwens. En ik dacht van er moet dus minstens nog een bak bij komen. Volgens de vorige eigenaar gingen ze met z'n twee op een bak. Het zijn best behoorlijke katers en het was best een klein bakkie, ook nog eens met klep. dus ik snap best wel dat de heren uit protest op de bank hebben geplast. En het is ze, gezien de omstandigheden dan ook vergeven. Ik ruik niks meer. We hebben er een paar vuilniszakken onder de kussensgelegd, zodat mochten er luchten naar boven komen drijven, ze tegen de vuilniszakken aan botsen. Enfin.
Ik heb alvast wat speeltjes met catnits aangeschaft. Want die hadden ze helemaal niet. Ook geen dekentje of kussentje of zo iets dergelijks of een mandje. Enfin. Kindlief verdrietig dat ze weg waren. Kwam terug uit school : zo blij als een klein kind dat ze toch weer gevonden waren.
Wij de hele woonkamer annex woonkeuken omgebouwd tot tijdelijk kattenverblijf. Ik voor de zekerheid ook mijn oude dierenarts van de oude kat en onze oude hond (die overigens ook 14 jaar is geworden) even gebeld. Want ik voelde mij zwaar schuldig dat ik beide heren uit de oven en vaatwasser heb moeten jagen met een pollepel. ... Ook maakte ik mij een beetje bezorgd dat zij echt helemaal niets aten. Ik had ondertussen ook van alles gelezen over leververvetting en dode katten na een dag niet eten. En volgens mij waren mijn hapjes wel heel erg lekker.
Dierenarts verzekerde mij "je hebt het hartstikke goed gedaan. Geef ze tot maandag de tijd en als ze dan nog niet gegeten hebben, bel je even terug." Ook het advies gekregen van de DA voor zo'n Feliway, dus ook maar even gehaald. Geeft niks, we hebben het er meer dan graag voor over en zijn bovendien dankbaar dat we dat allemaal ook zo maar kunnen.
En ja hoor, gisteravond: een koppie om de hoek van de bank. Die mijn man trouwens een piepklein stukje meer de woonkamer in heeft geschoven, zodat de katten wat meer lucht kregen, voor zijn gevoel. Dus dat ene koppie om de hoek van de bank die zo iets had van "halloooooo hier ben ik eindelijk". Ik zeg tegen mijn man en zoon "niet kijken jongens, geen aandacht geven.... Al snel kwam het tweede koppie om de hoek kijken. En ze leken tegen elkaar te zeggen van "snap jij het, kijken we eindelijk om het hoekje, reageren ze niet.... "
Maar ik zat uit mijn ooghoeken te turen natuurlijk en mijn man en zoon verslag te doen wat er allemaal om dat hoekie gebeurde.
Een kat ging snel weer terug waar hij vandaan kwam, was nog veeeeeel te eng. Maar die ander liep op mijn man af en begon even aan hem te snuffelen. Besloot dat het toch nog wat te engig was en ging vervolgens op zoek naar de kattebak. Die had ik samen met de nieuwe kattenbak erbij, in een veilig hoekje van de kamer geschoven dat niet op onze looproute ligt, zeg maar. Achter de eettafel, zodat ze rustig en ongestoord hun behoefte kunnen doen, indien nodig. En ja hoor, hij ging op de bak. Van ons drietjes klonk een stil gejuich. Heel grappig. Vervolgens holde hij weer snel terug naar zijn plekje achter de bank.
Maar het voelde toch een beetje als een overwinning.
Vanmorgen vroeg, zaterdag. Een kat zat boven op onze hele hoge ijskast de hei over te kijken. En de andere kat lag op zijn plekkie achter de bank, heerlijk languit te slapen. Kat van boven op de ijskast liep vervolgens een beetje door de kamer heen, ook op de bak. Onder de tafel een beetje naar ons zitten loeren. Toen in een hoekje gaan zitten, ook een beetje zitten kijken zo van "" halloooooo hier ben ik weer....." weer een kleine overwinning voor ons. Zij gaan steeds meer moeite doen om hun omgeving te verkennen.
En net terwijl ik met mijn man en zoon afspreek dat we ons maar een klein beetje moeten inschikken en zodra ze zich vrij voelen om door de woonkamer/keuken te bewegen zonder dat ze al te veel van ons schrikken wij langzaam een deur open laten staan zodat ze ook naar boven kunnen om de rest van het huis te verkennen.....gaat de telefoon. Om een lang verhaal kort te maken: de oude eigenaar.... hij heeft drie dagen zitten te huilen en wil zijn katten graag terug. Zo'n vreselijke spijt heeft hij. En zij trouwens ook. Zij hebben er alles voor over. Gemaakte onkosten? Geen probleem. Maar: ik dacht het niet mensen. Maar ik moest het even kwijt. Dit kan toch niet mensen?! Ik ben er helemaal ondersteboven van gewoon! Ik heb de paspoorten gekregen. Een kat is gechipt. De ander niet. Dat was er nooit van gekomen. Ik heb met mijn DA afgesproken dat zodra ze toe zijn dat ze naar buiten mogen en willen, wij een afspraak maken zodat de ander ook gechipt wordt. Maar ik denk er niet aan. Ik vind het heel sneu voor ze. Maar ik geloof ook niet dat die beesten er veel wijzer van worden. Nou ja, ik moest het even kwijt. Bedankt voor het meelezen maar ik ben ook heel benieuwd wat jullie hier nou van vinden!
Ze zijn er dan ook niet meer achter gekropen. Liggen nu voortdurend in "katzwijm" achter de bank. 
