Opa Yoki 17,5 is nu officieel een nierfaler

[Dinky]

Zelf zat ik zo ongeveer de dag na het overlijden van loulou alweer op ikzoekbaas.nl omdat het zo stil was in huis. Ik miste een stuk leven in huis. Uiteindelijk na zo'n 2 weken kwam dinky daar voorbij en was er een klik, dat had ik met de andere katten niet.
Mijn standpunt is dan ook niet overhaast een andere in huis nemen maar wel een klik er mee moeten hebben. Wanneer die klik er al snel is dan neem je snel nieuw leven in huis en wanneer die klik er niet is rond blijven kijken

[pinguin]

Kijk naar Nora zij zal je vertellen wat het beste is geef haar wel de ruimte om te rouwen.
Maar je kan ook verder kijken.

Ik ging pas zoeken toen duidelijk werd dat Snabbel er aan toe was.

Verstuurd vanaf mijn SM-G930F met Tapatalk

[Yo16Ka16No11]

Nee, Nora rouwt niet. Het alleenrecht vindt ze prima!

Straks gaan we naar het crematorium. Hier kan ik nog één keer mijn boy zien en knuffelen voordat ik hem in de oven schuif. Mooi potje uizoeken. Liefst zelfde urn als Karel, maar dan kleiner. En dan kan ik hem eindelijk weer mee naar huis nemen.

[pinguin]

Sterkte vandaag

Verstuurd vanaf mijn SM-G930F met Tapatalk

[nellebel]

sterkte vandaag. en wat betreft een ander katje. dat staat los van yoki en jouw liefde voor hem. ik heb eigenlijk steeds binnen een week nieuw leven in huis gehaald. en dat stond voor mij compleet los van mijn liefde voor mijn overleden schatjes. voor mijn man was dat lastiger, daarom duurde het na het overlijden van flippie iets langer (een week ipv 1 dag), maar ook hij wordt gek van stilte in huis. mij helpt het namelijk ook enorm als ik kan praten over mijn overleden schatje. en nu nog steeds, ik praat nog steeds vaak met guusje en gijs over hun ooms en tantes die er niet meer zijn.
maar is begrijp ook dat dit niet voor iedereen zo voelt en werkt. ga op je eigen gevoel af.
en wat fijn dat yoki in ieder geval vandaag weer thuis komt.

[castratenkoor]

Ik denk aan jullie vandaag - een dag met een dubbele bodem.

[castratenkoor]

Het snelst voor een nieuwe gaan was bij mij na het overlijden van mijn eerste raskatje blauwe Burmees Sandertje. Na maanden dokteren en aftakelen Sandertje met 9 maanden in laten slapen. Het is nooit duidelijk geworden wat hij mankeerde, we zijn ook met hem naar Universiteit Utrecht geweest.

Hij is 3/10/1980 ingeslapen en 4/10/1980 naar het asiel gegaan met de intentie de meest kansloze kat mee te nemen. Dat werd Moentje, die besloot zelf mee te gaan, hing gelijk om onze nek. Hij was ongeveer een half jaar en ze hadden hem in het bos gevonden vol kogeltjes. Hij miste daardoor een oog. En hij zag er niet uit, flodderige vacht, overal kale plekken.

Snel een "nieuwe" kat willen heeft helemaal niets te maken met je liefde voor de overleden kat. Ook hier is het - ga op je eigen gevoel af. Wat een ander daarvan vindt is het probleem van de ander. (makkelijk gezegd ook ik ben vaak gekwetst - ben daardoor een stuk minder open geworden op het forum).

[ErikPhilippus]

[castratenkoor]

Wow daar word ik stil van. Wat een mooie voorstelling van gevoelens.

[nellebel]

mooi erik, ook zelf gemaakt?

[MayaEnKoen]

Ik ben nog erg nieuw op dit forum en ken jullie en de katten nog niet zo goed, dus ook Yoki niet. Maar ik heb (o.a.) hier met tranen in m'n ogen meegelezen. Mede door mijn eigen recente verlies, denk ik. En nu je vraagt om de ervaring van anderen in het 'er aan toe zijn' een nieuwe kat in huis te halen wil ik graag de mijne met je delen.

Mijn Ninnoc overleed 11 april dit jaar. Mijn aller- allereerste reactie was: voorlopig geen andere kat(ten)! Misschien wel helemaal niet meer. Zo vol van haar was ik nog steeds.
Het gemis was echter zo overdonderend, de stilte in huis zo oorverdovend (ook omdat zij de laatste 15 jaar van haar leven mijn enige kat was natuurlijk). Ik was echt overweldigd. Mijn toevluchtsoord werd het online 'windowshoppen' van katten. Nog helemaal niet met het idee er daadwerkelijk zelf één in huis te halen, snel. Maar het gaf me troost te kijken naar al die individuutjes op zoek naar een warm nest, op de één of andere manier. Websites van asiels, Ikzoekbaas en een enkele cattery (want Maine Coon ), ik dronk het allemaal in.
Tegelijkertijd groeide het besef dat ik er écht niets aan vond, zo'n leeg huis. Tuurllijk, het was ergens ook wel lekker, die vrijheid, om bij een weekendje weg niet steeds iets te hoeven regelen voor de thuisblijvers. Maar ik merkte dat ook zulk soort zorgen me vele malen liever waren dan die 'vrijheid'. Ik miste het ook om als ik b.v. boodschappen ging doen niet die gedachte af te kunnen maken: "Moet ik nog iets meenemen voor... oh nee.." Zulk soort dingen.

Het 'troost-shoppen' begon dus langzamerhand wat meer gewicht te krijgen.
Ik had toen het plan om, als ik er aan toe was, één of twee katten te nemen die wat minder makkelijk een (volgend) huisje zouden vinden. Deels om zo'n kat een kans te geven, maar ook omdat het mijzelf voldoening geeft iets extra's aan zo'n kat te kunnen meegeven en iets op te bouwen met een kat waarbij dat niet vanzelfsprekend is (geen garanties natuurlijk).
Maar nog steeds geen haast...

Een gebeurtenis in mijn privéleven joeg de kogel door de kerk. Niet alleen qua versnelling.
Ik dacht ineens "Oké. Dan komen er nú kittens".
Want niet alleen was ik in één klap over mijn drempel, ik had nu ook juist behoefte aan meer onbeschreven blad.
En aldus geschiedde

En inderdaad, zoals anderen hier dit ook al aangaven: het voelt niet ter vervanging van. Het staat ernáást (voor mij).

En echt, er is geen Goed of Fout hierin. Gun jezelf je eigen proces.
Ook het nemen van de beslissing zelf (wel/geen kat, wat voor een kat, wanneer een kat) is een proces. Een proces dat jíj af mag leggen.
In jouw geval neem je natuurlijk ook Nora mee in je beslissingen. Ik denk dat je op jezelf mag vertrouwen, ook dáárin!

Ik wens je onnoemelijk veel warmte en sterkte (speciaal vandaag) in de verwerking van je verlies.. en met het volgen van je eigen proces.

[Yo16Ka16No11]

Wat een prachtige reacties, verhalen en schitterende voorstelling van de Regenboogbrug. Hartverwarmend...bedank!

Ik vind het erg fijn om jullie beleving na verlies te lezen en snap dat het een zeer persoonlijk proces is.

[Yo16Ka16No11]

Vanmorgen heb ik afscheid genomen van mijn laatste vriend van de eerste generatie kattenboys.

Crematorium weer een goed gevoel bij. Echt mensen die dit met ziel en zaligheid doen. Ze hadden onder Yoki in het doosje een lekkere warme rode kleedje gelegd (zo invoelend zijn ze), kop koffie en na ovenritueel nog een drankje. Ik heb Yoki nog geknuffeld, alles wat ik hem nog mee wilde geven nog gezegd.....kusje vacht en kusje koppie. Daarna ging de deksel dicht en heb ik hem in de oven gelegd.

Dan was het anderhalf uur wachten. In die tussentijd zijn wij naar Brammelo gereden...naar een asiel waarvan ik online al gezien had dat ze kittens hadden. En ook meer keuze in kleur....ik wil namelijk nu niet weer een zwarte en een zwart/witje. Dat waren Karel en Yoki en dat wil ik zo laten!

Daar aangekomen, super vriendelijk ontvangen...ze kende mijn verhaal al, want ik had ze vanmorgen gebeld. Twee geweldige kittens, zoals ik ze graag wilde, uiteraard super schattig en ondeugend. Direct aangegeven: die zijn voor mij en zo is de deal geseald. Zoals jullie eigenlijk zelf al aangeven: geen vervanging, maar ernaast!. Ook praktische motivaties hebben mij laten besluiten: nu is het kittentijd, in december een stuk lastiger en kittens die dan geboren worden staan over het algemeen als minder sterk bekend. En ook deze willen ik graag weer een jaar of 18 bij me houden. Over de kittens in een nieuw topic meer.

Daarna Yoki opgehaald en hij staat nu naast Karel op de schouw. Karel was een grote kat (vandaar de grote urn), Yoki was een kleintje voor een kater (vandaar het hartje).

Vandaag wisselen de emoties sterk van huilen tot een glimlach. Dit voelt goed: verdrietig afscheid (traject van ruim 3 jaar) van mijn eerste generatie met twee lichtpuntjes aan de horizon.

[Dena16]

Mooi plekje voor 2 mooie kattenzieltjes. Hopelijk kunnen je nieuwe kittens je, tussen de tranen door, een lach op je gezicht geven.
Het zal een dag vol mixed emotions voor je zijn...

[Lieselotje]

Mooi plekje voor je 2 lieverds.


Verstuurd vanaf mijn LG-D855 met Tapatalk