Ik heb me al een poosje niet meer gemeld hier en helaas heeft dat een reden...
Begin april zijn Moos en Sepp hier komen wonen, 2 heerlijke scheten! Helaas kreeg Sepp na 4 weken diarree wat niet wegging na een Metrobac kuurtje en Finidiar. Ontlasting laten testen en bingo! Giardia... Allevier aan de Panacur voor 5 dagen. Maar daarna nog steeds Giardia in de ontlasting, dus nog een keer 5 dagen Panacur. En het was helaas nog steeds niet weg... Dus allemaal aan de Metrobac, 5 dagen lang, 3 dagen rust, en weer 5 dagen Metrobac. Tijdens de eerste kuur poepte Sepp op de vierde dag weer een mooie donkerbruine sigaar en een week na de tweede kuur was de ontlasting Giardiavrij. Hoera! Dacht ik... Twee weken later zag ik weer geelbruine derrie tussen zijn verder goede ontlasting zitten. Heb het een paar dagen aangekeken, maar helaas kreeg hij weer diarree. Ontlastingonderzoek wees weer Giardia aan. De dierenarts heeft nu weer twee Metrobac kuren voorgeschreven. 10 dagen, 3 dagen rust, en weer 10 dagen. We zitten nu op de 7e dag van de eerste kuur. En ondertussen ben ik al ruim 3 maanden alles aan het wassen, soppen, ontsmetten. Ik word er niet goed van... Nog een "geluk" bij een ongeluk, dat ik inmiddels ontslagen ben en sinds 1 augustus geen baan meer heb...
Een paar dagen voor ik die geelbruine derrie tussen Sepp zijn ontlasting zag, werd Eusie ziek... Hij at al een paar weken slecht en ik was al een tijdje af en toe aan het dwangvoeren. Omdat hij wel eens meer van die periodes heeft en verder vrolijk en alert was, maakte ik me niet zoveel zorgen. Zijn schildklierwaarde was weer iets te hoog en hij was behoorlijk afgevallen, 5 ons in 6 weken. Ik dacht dat hij een behoorlijke knauw van al die kuren had gehad en even aan moest sterken. Tot ik op een ochtend zag dat hij buikpijn had. Zijn achterkantje hield hij wat naar beneden en hij maakte persbewegingen. Direct de dierenarts gebeld die zich tot overmaat van ramp net had ziek gemeld... Dus naar een andere praktijk. Daar bleek Eusie verstopt te zitten en hij heeft ter plaatse een klysma gehad. Verder nog wat vocht toegediend gekregen. Een paar minuten later poepte hij bloed, slijm en een keiharde keutel uit. In 24 uur moest ik nog 4 van die keutels vinden, anders moest ik de volgende dag terugkomen. Helaas geen keutels gevonden, dus de volgende dag terug. Hij zat nog steeds vol met harde ontlasting en de enige mogelijkheid was om onder narcose de ontlasting er uit te masseren. Met pijn in mijn hart heb ik hem toen achtergelaten om hem een uurtje later weer op te halen. En oh mijn god, wat was dat diertje ziek...! Hij had tijdens de narcose gespuugd en zag er doodongelukkig en lodderig uit. Mijn hart brak... Onderweg heeft hij nog een keer gespuugd en dat bleef hij doen toen we thuis waren. Ik heb de kliniek gebeld en daar zeiden ze dat dat door de narcose veroorzaakt werd. Hij had nog wel een injectie met Cerenia gekregen en ik moest hem maar wat gekookte kipfilet geven 's avonds. Maar hij wilde echt niet eten en bleef maar spugen... Hij verloor ook druppeltjes waterige ontlasting uit zijn kontje en waste zich niet... Oh, oh, oh, wat maakte ik me een zorgen! De volgende ochtend heb ik weer direct de kliniek gebeld dat het nog steeds niet goed ging met Eusie en ik mocht direct komen. Daar hebben ze hem opgenomen en een aantal keer onderhuids vocht toegediend en gedwangvoerd met A/D. 's Middags ben ik even bij hem gaan kijken en toen ging het gelukkig weer wat beter. Hij keek wat helderder uit zijn oogjes en was alerter. 's Avonds mocht ik hem ophalen en bij thuiskomst ging hij gelijk wat drinken en daarna lekker op zijn eigen bedje liggen. Af en toe kwam hij naar beneden om wat te drinken en wat aandacht. Nog steeds niet helemaal in orde, maar wel weer een beetje mijn eigen Eusie...
De volgende ochtend weer op controle. De dierenarts was redelijk tevreden met zijn herstel en ik mocht hem mee naar huis nemen. Ik mocht hem ook nog een dagje daar laten blijven als ik dat prettiger vond. Omdat hij nog niet zelf at en hij daar in goede handen was, leek het me beter als hij daar nog wat vocht toegediend zou krijgen en gedwangvoerd zou worden. Toen ik 's middags de dierenarts belde zei ze dat Eusie wat down was. We dachten allebei dat dat kwam omdat hij zich ongelukkig voelde omdat hij niet thuis was, dus heb ik hem opgehaald. Thuis gekomen knapte hij niet echt op en hij lag er maar lusteloos bij. Hij lag zelfs achter ons bed, waar hij normaal gesproken nooit ligt... Als ik zijn vel optilde, leek hij wat uitgedroogd en ook zijn tandvlees was behoorlijk bleek. Ik vertrouwde het voor geen meter... Dus naar de dienstdoende dierenarts. Daar bleek hij koorts te hebben. Uitgedroogd was hij niet echt, maar hij heeft toch 150 cc onderhuids vocht toegediend gekregen. Zijn tandvlees was alweer iets roziger. Ook heeft hij een injectie met Novacam gekregen en amoxicilline (antiobiotica). Zijn ziek zijn leek echt in golven te komen. Een half uurtje later keek hij alweer iets helderder uit zijn oogjes. Maar goh, goh, goh, wat maakte ik me een zorgen om mijn lieve Eusie...
's Nachts heeft hij lekker op zijn eigen bedje geslapen en toen ik 's morgens bij hem ging kijken tilde hij zijn koppie op. Zijn temperatuur opgenomen en verdikkeme, nog steeds koorts. Kliniek gebeld waar hij onder behandeling was en die hadden van de dienstdoende dierenarts doorgekregen dat als hij nog steeds koorts had, er bloedonderzoek verricht moest worden. Dus hop, weer in de auto...
Eusie werd weer onderzocht en er werd bloed afgenomen. We mochten in de wachtkamer wachten op de uitslag. Toen we weer binnen geroepen werden werd mijn grootste nachtmerrie waarheid...
De diagnose luidde multiple organ failure. Zijn creatinine was dik in de 300, zijn ureum dik in de 20 en zijn bloedserum was geel. Ook had hij massaal eiwitverlies. De dierenarts kon niks meer voor Eusie doen...
Ik heb geloof ik nog wel 10 keer gevraagd of ze ècht niks meer kon doen. Een oppeppende injectie, aan het infuus, weet ik veel wat. Maar ze zei dat dat alleen maar tijd rekken was, dat Eusie in feite al aan het sterven was... Dus ik kon maar 1 juiste beslissing maken voor mijn allerliefste Eusie-scheet... Ondertussen was Eusie heerlijk languit gaan liggen in zijn mandje, alsof hij zeggen wilde: ik hoef niet meer...
Eusie is heel rustig en vredig in mijn armen ingeslapen...
En oh, mijn god, wat heb ik een verdriet... Allebei mijn stoere rode kerels weg, voor altijd... Wat doet het zeer, wat een gemis. Ik kan gewoon niet uitleggen wat deze jongens, Eusie en Gizmo, voor mij betekenen. Ik zeg vaak, mijn katten zijn mijn kindjes, maar bij Eusie en Gizmo gaat het verder dan dat. Ik zei al, ik kan het niet uitleggen... Ze zitten onder mijn vel, maken deel van mij uit, onze zielen zijn één...
Mijn allerliefste Eusie...
Dag m'n lieve jongens, tot ooit...
Your lifes were a blessing
Your memories a treasure
You are loved beyond words
And missed beyond measure
En dan nu zo snel er achteraan ook Eusie nog. 
