Ik heb even jullie hulp nodig. Eigenlijk vooral van de mensen die ervaring hebben met oudere katten met epilepsie.
Mickey (14) heeft sinds maart dit jaar ineens last van epilepsie aanvallen. In eerste instantie waren het lichte aanvallen (kwijlen, even gedesorienteerd). Uiteraard ben ik direct naar de dierenarts gegaan. Uit bloedonderzoek blijkt dat er niks mis is met zijn organen, geen suikerziekte of virus of wat dan ook. Er was alleen maar een hele kleine afwijking in het bloed te constateren, waarvan ze eigenlijk niet wisten wat het was. Hij heeft toen prednison gekregen, omdat hij vast bleef zitten in een aanval cyclus en omdat prednison een ontstekingsremmer is vanwege de afwijking in zijn bloed.
Toen we na twee weken de prednison gingen afbouwen, ging het opnieuw mis. Dit keer waren de aanvallen echt. Met spiertrekkingen en fietsbewegingen en al. Ontzettend naar om te zien. Ze zeggen dan dat katten er geen last van hebben (overigens alleen maar omdat mensen er niks meer van weten en ze katten niet kunnen onderzoeken), maar daarna heeft hij duidelijk erg veel last van zijn lijf. Loopt moeilijk, heel erg moe. Kijkt heel zielig voor zich uit.
Mickey is al niet zo'n actieve kater, geen boomklimmer of renner. Wel een enorme vechter (baas van de buurt
). Dus ik denk dat die spasmes wel behoorlijk wat spierpijn met zich mee brengen.Weer overleg gehad met de dierenarts en voortaan maar gewoon doorgaan met de prednison. Door de prednison wordt hij wel wat suffer en wil hij meer eten.
Maar ik merk ook dat het verouderingsproces nu behoorlijk versneld wordt. In de afgelopen twee maanden is zijn gehoor behoorlijk achteruit gegaan en raakt hij ook steeds vaker de weg kwijt. Voor de epilepsie was hij ook al op leeftijd, maar gezond als een hoen.
Helaas afgelopen weekend ging het weer mis. Vrijdag twee heftige aanvallen, zaterdagmiddag nog eentje. Dit keer laat hij ook urine lopen (deed hij eerder niet, maar schijnt normaal te zijn). Opnieuw direct naar de dierenarts gebeld. Pijnstiller opgehaald en phenoral. Maar mickey is duidelijk erg van slag. Hij ligt alleen maar, vaak zielig voor zich uit te staren.
Het breekt mijn hart hem zo te zien. Of hij nu wel of niet iets weet van die aanvallen, hij heeft duidelijk pijn. Ik heb hem ooit gered van een zwerversbestaan bij een fabriek, maar niet om hem zo te zien lijden in zijn laatste jaar/jaren... Steeds vaker komt het in mijn hoofd op, om er gewoon mee te stoppen. Dat het genoeg is geweest. Hij heeft nog acht prachtige jaren gehad. Ik vind dit zo verschrikkelijk hem zo te zien lijden.
Ik heb de dierenarts aangegeven dat zijn levenskwaliteit voorop staat bij mij. Ik wil geen kat die alleen maar kan slapen en eten door medicatie. Dat noem ik geen kwaliteit van leven. Mickey moet buiten lekker kunnen ravotten en de katten en honden opjagen! Ik vind dit erg moeilijk. Hij is mijn maatje, mijn alles, mijn baby. Ik zou hem nooit willen laten inslapen voor niks. Maar hem zo te zien strijden, breekt mijn hart.
Dit heb ik ook aan de dierenarts geuit. Dat ik er heel erg naartoe neig, om te zeggen dat het genoeg is geweest. Dat ik hem uit zijn lijden wil verlossen. Volgens de dierenarts heeft hij een week nodig om aan de phenoral te wennen en kan hij tot die tijd onstabiel op zijn benen staan. Ze willen dat ik het minimaal nog een maand aankijk.
Ik zou graag willen weten van mensen die ook een oudere kat hebben gehad met epilepsie, hoe zij hiernaar kijken. Momenteel is het een chaos in mijn hoofd van verschillende gedachtes en emoties.
Alvast heel erg bedankt! Groetjes, Simone
. Maar zoals ik eerder zei, als baasje kan je zien dat je dier pijn heeft. Hij liep oa erg moeilijk. Voor een kat die nooit springt,klimt of rent is zo'n aanval een zware aanslag op de spieren. Dus ik ga uit van zware spierpijn.