Ik loop naar het poesje en zie dat de wond erg is, maar het leefde en had zo te zien niet echt pijn, waarschijnlijk door de shock?
Nu, ik loop naar de auto die niet door kon omwille van mijn auto en vraag of ze geen doos of dergelijke bij hebben... neen dus. Zegt die bijzitter: "... voor wat, voor die kat? Gooi ze opzij hé... "
Ik zweer jullie... ik was razend op dat moment.
Ik heb het katje opgenomen en in mijn wagen gelegd en onmiddelijk naar men huis een 100 meter verder en snel men echtgenote geroepen en al even snel terug vertrokken naar onze dierenarts, maar men echtgenote wist te zeggen dat hij in verlof was en we dus naar de aanpalende gemeente moesten.
Daar massa's mensen aangesproken met de vraag waar een dierenarts is om uiteindelijk bij een dierenarts te belanden. bellen, bellen en nog eens bellen... uiteindelijk doet een jonge dame de deur open en we zeggen dat we een noodgeval bij hebben, maar we kregen als antwoord... als bitsig antwoord: "... de dr is er niet!!!... " en de deur werd dicht gesmeten.
Onmiddelijk de auto in en verder om uiteindelijk bij een andere arts te belanden die het katje heeft opgevangen maar na de wond bekeken te hebben... tja??
Wij mochten vertrekken en hadden onze plicht gedaan en het poesje zal nu al ingeslapen zijn.

Ik ben er niet goed van, hoewel ik 50 ben, ben ik er helemaal van aangedaan.
Ik ben geen schrijver en ken niks van internet... maar nu MOEST ik het van me afschrijven, dus bij deze.
Hoe onverschillig de mensen zijn, geen gevoel voor een dier hebben, dan die eerste dierenarts... ik garandeer jullie... je zou beginnen brullen van ellende en onmacht hoor.
Feit is.... tja het poesje heeft amper geleefd, ik schat dat het tussen de 6 a 8 weken was. Een mooi zwart met wit.
Ik hoop dat deze dag snel voorbij zal zijn, maar het poesje zal ik nooit vergeten.