Na de dood van Miekes zusje (overreden na enkele maanden) heb ik Mieke steeds een tuigje laten dragen buiten. Vanaf haar 7 maanden, en dit 5 jaar lang. Sindsdien loopt ze weer vrij rond buiten. Maar alleen als ik thuis ben en niet 's nachts. Door het zo lang te dragen is ze veel voorzichtiger geworden. Ze was er heel gemakkelijk in; ze is in alles gemakkelijk.
De Grote Kat heeft toen wel heel veel werk gehad om knopen te ontwarren want het was een heel lange draad en mijn tuin is op zich al 1600m2 en ze kan veel verder dan dat... Wat typisch altijd voorkwam was het omwinden van struiken: eens ze daar vast rond zat, draaide ze de hele draad er verder rond. Ook kwam vaak voor dat ik de draad van onder een struik wegtrok, en er hing nog slechts een leeg tuigje aan! Poes opgelost, Houdini ontsnapt! Het is ongelofelijk hoe lenig een kat wel is.
Een rek is wel een goed idee; dat had ik beter ook gedaan.
Ik heb het tuigje sindsdien nog zelden omgedaan. Ze laat het nog wel toe, maar is het meteen beu en wil naar binnen nu ze van de vrijheid heeft geproefd. Ik heb wel spijt dat ik haar dit zo lang heb aangedaan, maar anderzijds was het misschien een goede opvoeding. Tenslotte heeft ze toch al meer dan de helft van haar leven vrij kunnen rondlopen...
Als oudere poes van 14 komt ze ook veel minder buiten nu, vooral in de winter.
Ze zit ook vaak voor het raam, vooral bij valavond is er vanalles te zien. Gisteren hebben we samen nog lang in het donker met twee naar buiten zitten te kijken; zalig was dat. Dan is ze helemaal kat.
In de winter hang ik ook mezenbolletjes aan de rolluiken zodat er veel te beleven is voor het raam.
Bij haar zoontje echter die toen nog een jonge knaap was, was er geen sprake van tuigje omdoen; hij werd helemaal wild. Het zal afhangen van karakter tot karakter.
De bouw van de kat is ongeschikt voor halsband met riem.
