Ik zie heel veel topics over bange kittens met veel tips, maar ik vroeg me af of er mensen zijn die ervaring hebben met de volgende situatie:
We hebben enige tijd geleden een poes van 5 jaar uit het asiel gehaald, en prachtig klein poesje die qua uiterlijk veel weg heeft van een britse korthaar, maar dan wel rood is. Ze is in het asiel geplaatst doordat ze eerder uit een huis gehaald is door de dierenbescherming waar ze samen met ruim 20 andere katten.
In het asiel zat ze voornamelijk in haar hokje in de krabpaal, andere katten zijn geen probleem, maar zodra er mensen bij komen wordt ze echt doodsbang. Ik heb eerder bange katten uit het asiel gehaald, en bange aanloopkatten gehad, omdat ik vind dat ook zij een kans verdienen. Echter, meestal trokken ze redelijk snel bij en werkte de tactiek die ik normaal toepas zeer effectief. Dit bestond uit:
- Eerste dag laten gaan, zelf wat door het huis scharrelen, boek lezen op de bank, en rustig zijn.
- Daarna de kat opzoeken in haar 'schuilplek', erbij gaan zitten danwel plat op de grond liggen (gerust 1 a 2 uur) en zachtjes praten en de 'kattengeluidjes' maken (die je doet als je je kat roept).
- Na een paar dagen de hand op de grond erbij leggen, en met snoepjes/voer de kat lokken. Zonder daarna te willen aaien.
- Na enige tijd komen ze vaak wat meer richting je en zo nog verder, langzaam alles opvoeren en uiteindelijk na een paar weken tot maanden (afhankelijk van de kat natuurlijk) gaat het prima.
De laatste poes die ik had ging uiteindelijk altijd bij me in bed slapen in het holletje bij mn buik (tot ongenoegen van mijn vriend) en wist precies wanneer ik thuis kwam en stond bij de deur te wachten en was echt heel dankbaar en liefdevol daarna. (Met pijn in mn hart heb ik haar in laten slapen een half jaar geleden). Deze poes was overigens 12 toen ik haar uit het asiel haalde, dus ook oude katten kunnen prima gesocialiseerd worden
Nu.
De kat die ik nu uit het asiel gehaald heb, reageert hier niet zo goed op. Ze wurmt zich in de kleinste gaatjes (waar ze niet eens meer kan zitten of liggen, enkel staan) om daar met HELE grote ogen bibberend te blijven zitten. Vooral het trillen is heel heftig en zielig, zo bang. Mijn hand in de buurt leggen mag wel, maar ze heeft geen enkele neiging om ook maar iets ermee te doen. Ze kijkt ernaar, begint weer te bibberen, en dat is het. Als de hand te dichtbij komt (bijvoorbeeld met een snoepje) dan is het snoepje niet interessant, en begint ze haar lip op te trekken en soms te blazen. Als ze het echt even niet meer weet bijt ze. Krabben dan weer niet. (Maar bijten doet ook pijn! :S)
Is er iemand die tips heeft om dit bange wezentje te helpen?
Ze zit overigens in 1 ruimte, wel een grote, want ik heb maar 2 'kamers' in mijn appartement: de woonkamer (van 50 m2) en de slaapkamer (30m2). Echter de slaapkamer is een vliering en ik ben een beetje bang dat ze in 1 van de gaten weg weet te kruipen en dan verdwijnt.
Bedankt!
Maar ik zal het zeker in mijn achterhoofd houden! Het gaat natuurlijk om het welzijn van het poesje, en ikzelf vind het niet erg een tweede kat erbij 
