Hoe moet ik het verdriet om vermiste kat verwerken?

[Vinnie]

Hey lieve mensen!

Ik heb tot nu toe altijd heel veel aan jullie lieve reacties gehad, dus ik ga nu een heel gevoelig/moeilijk onderwerp neerleggen.

(Zit nu al te huilen hiero ..)

Toen ik in de derde van havo zat had ik een kater Vinnie.. Hij was mijn beste vriendje, slim en volledig op mij gericht. De hele dag sliep hij en als ik thuis kwam, kwam hij tevoorschijn. Hij bestond voor mijn ouders en zij zorgden goed voor hem, maar ze zagen zelden want hij zat altijd op mij te wachten. Ik ging op kamp en ben eerder teruggekomen omdat hij stopte met eten.
Vinnie was flink gefocussed op het buiten zijn, maar hij was een volledige binnenkat. Op een dag heeft mijn broer de deur perongeluk open laten staan en Vinnie zag zijn kans schoon. Nu was hij vaker een nachtje buiten geweest en stond hij de volgende ochtend netjes voor de deur. Hij mauwde in de nacht veel, maar hij was altijd gewoon weer.

Die dag dat hij wegliep was niet anders dan anders. Hij mauwde in de nacht veel. Zat in de tuin van de buren (ik zag hem in de struiken zitten) en net zoals altijd weigerde hij er onderuit te komen. Ik bij de buren aanbellen, maar ik zag de gestalte van buurvrouw de trap opvliegen en ze deed de deur duidelijk dus die avond niet open. Ik accepteerde de situatie als zijnde.

Alleen de volgende ochtend stond hij er niet. Die middag ook niet. En nu bijna 10 jaar later heb ik hem nooit meer terug gezien. En ik ben er kapot van. Nog steeds. Er zijn momenten waarin ik overspoeld word met verdriet en niet kan stoppen met huilen. Misschien overdreven, maar ik kan niet accepteren dat ik hem heb laten stikken die nacht buiten. Ik had hem uit de struiken kunnen plukken, de buurvrouw het huis uit kunnen pesten, 's nachts nog een keer buiten kunnen gaan om hem te halen. Hij mauwde die nacht zo hard, ik had hem zo kunnen vinden.

Ik geef mezelf tot op heden nog steeds de schuld en nu ook kan ik bijna niet zien door de tranen in mijn ogen. Ik ben zo stom geweest toen. Zo stom en zot. 1 ding had ik kunnen doen en ik had hem gehad...

Ik wil van al dat verdriet af en een paragnost inschakelen om te weten wat hem gebeurde op het eind. Waarom kwam hij niet terug?? Maar ik geloof er niet in. Dus waarom zou ik iemand dan inschakelen. Maar hoe verwerk ik het verdriet. Leuke herinneringen worden overschaduwd door de laatste herinnering dat ik heb.
Ik heb trouwens in mijn leven een halve dierentuin gehad, allemaal overleden maar alles is verwerkt.. Dus ik kan lachen om al die gekke herinneringen van de cavia's, hamsters, honden, andere katten etc.. Het is niet dat ik dood niet kan verwerken.

Wat moet ik doen..?

[Vinnie]

Het klinkt echt alsof ik een drama-queen ben. Maar dat valt echt heel erg mee. Ik ben iemand die best goed verdriet kan verwerken en zoals ik al eerder zei heb ik veel dieren begraven. Waar ik ook helemaal dol op was. Ik kan echt aan hun denken en een glimlach krijgen van puur geluk dat ik ze heb mogen kennen.
Alleen bij hem voelt het alsof ik gefaald heb. Ik heb ook echt gefaald.

Kanttekening; Vinnie zou nu 18 jaar zijn geweest, had ten tijde dat hij vermist raakte een maagprobleem waar hij medicatie voor slikte en daardoor in gewicht was afgevallen. Hij was net weer een beetje aan het aansterken.
Ik geloof absoluut niet dat hij nog leeft, hoewel ik naar iedere lijkende kat twee keer kijk in de hoop dat..

[achtpuntzes]

hoi,

ik heb je verhaal gelezen....

loslaten is soms erg moeilijk. verwerken doet iedereen op zijn/ haar manier. ze zeggen dat de tijd alle wonden heelt, maar het kan soms lang duren...

sorry dat ik niet meer voor je heb....

[Sifra]

Je wilt van je verdriet af, maar het lukt je niet. Het is je schuldgevoel dat je verhindert om je verdriet te verwerken en af te sluiten. Je zult dus eerst je schuldgevoel te lijf moeten gaan. Hoe je dat kunt doen? Bijvoorbeeld door het goed te maken en jezelf te vergeven. Hoe? Lees verder.

Ik heb mij ook eens vreselijk schuldig gevoeld t.o.v. een van mijn katten. Hij was ernstig ziek en ik had hem beloofd dat hij geen pijn zou lijden en dat de dierenarts thuis zou komen om hem in te laten slapen. Op een avond merkte ik dat hij sneller ademde, maar ik onderschatte de situatie. Midden in de nacht begon hij te kreunen van de pijn. In allerijl ben ik met hem in de dierenambulance naar de dienstdoende dierenarts vertrokken voor het verlossende spuitje. Wat voelde ik me rot!
Ik heb voor mezelf een reconstructie op papier gezet van alle gebeurtenissen, inschattingsfouten en verkeerde beslissingen, omdat ik zo vreselijk boos op mezelf was. Je zou dat met een zwaar woord een soort "boetedoening" kunnen noemen.
Maar ik heb me ook gerealiseerd dat ik het ten opzichte van hem nooit meer goed kan maken, net zoals jij het ten opzichte van Vinnie niet meer goed kunt maken. Daarom heeft je schuldgevoel geen doel meer, het is zinloos geworden.
Ik kan mijn schuld niet meer "afbetalen" aan mijn oude kater, ik heb hem afbetaald aan de kat die na hem kwam. Die heb ik uit de ellende gehaald en een thuis gegeven. Niet uit schuldgevoel!!!, maar voor mij is de balans wel weer positief.
Bedenk eens wat je allemaal overhebt voor Vinnies opvolgers, wat een heerlijk kattenleven ze bij jou hebben! Als er al sprake is van schuld van jouw kant, dan heb je het al dubbel en dwars goedgemaakt aan Vinnies opvolgers. Het wordt tijd om jezelf eens te vergeven en ruimte te maken voor verwerking en afsluiting en te genieten van je mooie herinneringen!

(Ik hoop niet dat je me voor een dominee aanziet )

[Vinnie]

Bedankt voor jullie reacties..
Sifra, ik vind het super dat je de tijd neemt om echt advies te geven en ik vind je absoluut geen dominee :P) Ik ben echt veel aan het piekeren geweest en hoewel ik het een geweldige tip vind om balans terug te vinden door andere katten een goede thuis te geven, kan ik me er persoonlijk niet aan toe zetten.
Ik probeer het en ik ben nu ook bewust leuke herinneringen naar boven aan het halen, anders blijf ik klem zitten in de laatste. Maar toch.. het voelt als falen. En mijn schuldgevoel is zo sterk dat ik bijna een hele woonkamer vol aan mensen uit huis heb gezet nadat iemand de deur had open laten staan en 1 van mijn huidige katten liet ontsnappen. Het beestje was binnen 5 minuten weer binnen, maar paniek. Mijn hele lichaam vervulde zich met paniek en ik was onvriendelijkheid zelve. Het kostte me moeite om de rust terug te vinden en mensen weer de deur naar de balkon te laten gebruiken. Het liefst had ik hem vastgetimmerd en niemand daar in de buurt gelaten. Geen risico meer! Maar ik ga echt met je tip aan het werk. Ik ga dadelijk verhuizen en mijn katten gaan een kattenren krijgen Kunnen ze lekker veilig en geborgen naar buiten!

[nellebel]

ik herken je paniek dan. mijn kat nellie was een echte binnenkat. zij kwam zelden buiten en dan alleen met ons, in ons kielzog lopend, zo bang.
ze werd heel erg ziek en de avond voordat we naar de internist moesten met haar (ik had toen al het gevoel dat ze het niet zou overleven) wilde ik haar nog even buiten laten. ze kon zo genieten van in de zon liggen. dus haar lekker buiten gelegd in het zonnetje en bij haar gezeten. ik moest heel even binnen iets halen. ze liep anders altijd mee, maar dat kon ze nu niet , te zwak. echter toen ik na 1 minutt terug kwam was ze weg. alles afgezocht en bij de buren aangebeld. samen met de buurvrouw tuin nagekeken maar nergens te vinden. heb zitten brullen als een klein kind. dat ik haar kwijt was terwijl ze zooo ziek was. ben na 5 minuten weer terug gelopen naar de buren en daar liep ze helemaal zwalkend over het gras. heb me zo schuldig gevoeld.
En toen ze overleed kwamen we erachter dat onze DA echt heeft lopen mikukelen, hij heeft fout op fout gemaakt bij haar. en ik heb alles zo maar klakkeloos aangenomen. daar heb ik ook maanden last van gehad. uitinedelijk moet je het jezelf vergeven. jij wist ook niet dat je kat zou verdwijnen, wie zegt dat je hem te pakken zou kunnen krijgen,voor hetzelfde geldt is hij door iemand gepakt en dat had je echt niet tegen kunnen houden of voorzien.
Ik heb geleerd van mijn fouten, ik zou veel dingen nu anders doen, het was een heel harde les, maar ik moet mezelf ook voorhouden dat ik toen ook heb gehandeld uit goedheid en niet om mijn kat pijn te doen. ook jij wist niet dat je kat zou verdwijen, als je dat wist had je hem niet buiten gelaten. vergeef jezelf en probeer aan de mooi dingen te denken. dat is je kat toch ook wel waard om herinnerd te worden aan de mooie dingen en niet alleen aan die laatste nacht.

[Sifra]

Inderdaad, die paniek is zo herkenbaar en ook dat schuldgevoel!
Leuk Vinnie, dat je bij je nieuwe huis een kattenren gaat bouwen. Daar gaan je katten echt van genieten!

[Vinnie]

Bedankt voor jullie reacties!
Wat een heftig verhaal Nellebel! Ik kan me voorstellen dat je kwaad geweest moet zijn. Misschien nu nog wel!

Heel lief dat jullie met me mee denken. Het gaat opvallend beter, lijkt wel alsof ik een kleine opleving heb! Ik doe echt mijn best om al het verdriet achter me te laten en ook mede door jullie verhalen, leer ik ook een beetje over mijn eigen 'menselijkheid'.. Jullie zijn allemaal zo lief voor jullie dieren en ik vind jullie zulke warme mensen en ook jullie maken nare en enge dingen mee met jullie poezsels!
En toch gaan jullie door en maken andere katten helemaal happy.. Dat ga ik ook doen.. Precies zoals Sifra zegt.. Ik zie het nu ook echt in, haha! Beetje trage informatie verwerking hier!

Heel erg bedankt! Ik voel me echt oprecht beter (hoewel ik weer de tranen in mijn ogen voel, haha! Sentimenteel ding hiero :P )

Liefs! Ayla, Nikita 9maanden.. en (Bos)Bess 8maanden

[nellebel]

ach vinnie, ik jank nog regelmatig om mijn overleden katten. nellie is 1½ jaar geleden overleden, sjefke een jaar en flippie een half jaar. ik bezoek nog dagelijks hun grafje. en praat nog dagelijks met ze.
is toc hook niet erg. en je ervaring die je hebt opgedaan met je vorige kat, kun je altijd weer gebruiken voor je andere katten.
ik heb vele wijze lessen geleerd, soms harde lessen, maar dat maakt me nu een beter kattebaasje (nou ja baasje, personeel voor de katten).
dus je kunt je verdriet zo ook omzetten in iets positiefs. dan hou je de gedachte aan je eerste kat ook levend en positief.

[paasnini]

Ik denk dat onverwerkte verdriet vooral komt door de verdwijning, het niet weten en het daarom niet af kunnen sluiten. Het is ook raar Vinnie wist jullie deur te vinden en daarom blijft het een vraagteken. Als je het gevoel hebt dat een paragnost daar meer duidelijkheid over kan geven en jij het daarmee kunt afsluiten zou ik mijn gevoel volgen (maar goed zoeken want er zitten veel oplichters tussen de paragnosten) misschien helpt het een oproepje te doen of iemand goede ervaringen heeft met een paragnost.
Hoe het ook is gelopen, Vinnie is uiteindelijk bij de regenboogbrug gekomen en heeft daar rust en geluk gevonden. Gezien hoe dol hij op je was zal hij echt nog met liefde naar je kijken.

[nellebel]

als je een goede paragnost wilt, weet ik er 1. heb ik zelf ook contatc mee gehad. de meesten willen geld en ee nverhaal en maken er dan iets moois van. deze wil een foto en GEEN informatie en zij verteld jou de info over je kat. ben er zelf 2 x geweest. mag je me ook over pb

[paasnini]

Nou kijk! Lijkt mij prima.

[Vinnie]

Bedankt weer
Inderdaad Paasnini, je weet precies te verwoorden wat er gaande is.. Poeh hee, je woorden; 'Vinnie is uiteindelijk bij de regenboogbrug gekomen en heeft daar rust en geluk gevonden. Gezien hoe dol hij op je was zal hij echt nog met liefde naar je kijken.' komen aan! Bedankt!

Ik heb toch weer even een dom dipje gehad.. Zucht. Ik leer het nooit af!
Maar ik ga, waarschijnlijk, voor de paragnost van Wendy.

Dus er gaat een PB'tje dadelijk weg!

[paasnini]

Ik kan het mij helemaal voorstellen. Zou het wel leuk vinden als je hier straks je ervaring wil schrijven.
Sterkte.

[Kalin]

Gisteren was er niets aan de hand. Maar normaal in de ochtend komt mijn kat altijd naar me toe en begint hij rondjes rond mijn benen te draaien. Deze morgen was hij er niet. Toen ik terugkwam van school vertelde mijn moeder me at ze mijn kat nog altijd niet gezien had en toen begon ik me wel zorgen te maken, dat is niets voor hem om niet naar huis te komen. Even later was ik op mijn kamer aan het studeren en belt de buurvrouw aan: maar ik kon ze niet verstaan want ik zat op mijn kamer. mijn opa gaat mee naar hun tuin en ik dacht: huh ?? ik ging naar beneden en toen kwam mijn opa terug ik stond buiten en ik was aan het zoeken naar mijn kat en mijn opa gaat gewoon naar binnen. Ik ga ook naar binnen en hoor toevallig het woordje Boris( mijn kat ) en ik luister ze af. Bleek dat mijn kat vast zat in een soort klem bij de buren. Mijn kat is dood !! ik snel naar de badkamer en beginnen huilen. Mijn ouders komen terug thuis en mijn opa heeft het verteld aan hen waar ik niet bij was. Toen ripe mijn oma me naar beneden om te komen eten. Ik ging aan tafel zitten en ze doen gewoon alsof er niets aan de hand is, even laten ik terug aar boven weer beginnen huilen en ze weten nog altijd niet dat ik het al weet !!