Pluisje, verhoogde nierwaardes

[margali]

Het klinkt mij in de oren alsof Patiani jóu aan het loslaten is ..... als je geen echt contact meer met hem hebt, als hij niet op je reageert, of je écht aankijkt dan is hij denk ik ver heen.
Ik wil je geen pijn doen, maar ik weet ook niet hoe ik het anders moet zeggen ....

[puksji]

Hiermee staat het mij meteen weer met Simba zo duidelijk voor de geest.
Voor mij was het duidelijk dat ze geen plezier meer in het leven had toen ze niet meer wilde spinnen en aangehaald worden. Daarbij opgeteld dat ze de infusen vreselijk vond en dwangvoeren niet meer lukte. (en tal van andere zaken die eigenlijk niet meer waardig voor haar waren)

Maar het besluit nemen blijft moeilijk, want je blijft zoeken naar plusjes, hoe minimaal dan ook.
Ik kan je hierin dan ook niet adviseren, omdat het ik het zelf ook zo moeilijk vond om te besluiten tot hier en niet verder. Jij kent Patiaantje het best en jij moet je in hem verplaatsen en je dan afvragen of je zelf nog zou willen.

Sterkte, het is vreselijk moeilijk.

[patiani-guusje]

Marga hij kijkt nog wel, maar zijn oogjes zijn leeg, hij lijkt ver weg. Tot hij even op staat, om bijv naar de bak te lopen. Dit zijn nog maar heel weinig en korte momenten. Heb hem net even bij me op bed genomen en gelukkig liep hij niet weg. Bleef rustig liggen en sliep weer verder. Heb hem gezegd hoeveel ik van hem hou, en hoe erg ik hem zal missen. zit te huilen als een klein kind hier.
Inge ik heb jouw ervaringen met Simba vanmorgen terug gelezen, met tranen in mijn ogen net als toen.
Ik las hoe je iid naar tekenen van hoop zocht net als ik nu. elke keer als hij wat eet zegt iets in mij:zie je nou wel, het is te vroeg. Maar het is uitstel van het loslaten van een dier dat me zo dierbaar is dat ik het niet onder woorden kan brengen. maar ik denk dat iedereen die ooit afscheid heeft moeten nemen dit wel herkent.
Komt nog bij dat mijn zoon van 18 steeds zegt: mama je krijgt er spijt van, nu nog niet! Maar hij realiseert zich denk ik niet wat ik weet en wel uitleg. Dat dit geen tijdelijke inzinking is. hij deed zo stoer maar kan Patiaan denk ik ook niet loslaten. Hij kent hem al vanaf zijn 5e...

[margali]

Het is zo moeilijk, zeker als je ziet dat hij nog een beetje eet. Ik heb datzelfde meegemaakt, en raakte daar indertijd erg van in de war. Ik heb me toch laten leiden door het wegvallen van het contact (geen reaktie, en inderdaad die "lege" ogen), en ook door de overweging dat ik mijn kat niet helemaal wou zien aftakelen totdat hij niet meer op z'n poten kon staan. Hij moest z'n waardigheid niet verliezen.

Ik snap dat het voor je zoon heel moeilijk is. Hij is nog jong, en staat nog (hoop ik) met een onschuld in het leven als het gaat om lijden en afscheid nemen. Als je ouder bent heb je daar helaas meer ervaring mee. Jij weet hoe het met Patiani gesteld is, hebt al zo lang geknokt samen met hem.

[maij]

Hoi Pantiaan,

Kijk even naar de foto van Kaya en jou reactie van toen...
Als het leeg dan is het leeg en is denk ik de tijd gekomen om hem te laten gaan... Hoe graag je ook zou willen dat het niet zo was en hoe graag je hem nog bij je zou willen houden...

Zorg alsjeblieft dat je geen spijt van het uitstellen van de beslissing. Je denkt nu in het ja maar als maar bekijk het ook eens van de andere andere kant... Wat als jij de beslissing nog een week uitstelt en hij op een moment opstaat en omvalt omdat hij te zwak is? Of zijn plasje laat lopen omdat hij niet in staat is bij de bak te komen?

Het is een *** beslissing om te nemen maar je wilt niet dat pantiaan meer lijdt dan nodig...
Je wilt niet dat hij er alleen is omdat jij dat nog zo graag wilt maar je wilt dat hij plezier heeft in zijn leven.
En misschien wil je het niet horen maar je hebt echt liever dat je 1 dag te vroeg bent dan een uur te laat...

Lees net nog in je berichtje dat je zelf weet dat dit geen tijdelijke inzinking is en dus weet je ook dat hij er niet meer bovenop zal komen...

Neem de beslissing, neem afscheid en geniet van hem zodat je hem met een goed gevoel kan laten gaan... En dat geeft rust... Niet dat het de pijn of het verdriet minder maakt maar het geeft wel rust en berusting waardoor het iets makkelijker te accepteren is.

Dikke knuffel want het is niet makkelijk...

[patiani-guusje]

Dat van die foto van Kaya, daar heb ik vaak aan gedacht de afgelopen 2 dagen. Zoals Kaya erbij ligt, zo is Patiaan nu. En ik weet nog wat ik tegen je zei daarover. Ik weet dat de tijd gekomen is verstandelijk.
Gevoelsmatig is een heel ander verhaal. Ga even uitwaaien met mijn honden nu, even wat afstand proberen te nemen. Bedankt voor jullie steun!

[Welpie]

Lieve collega!
Er is niemand die zoveel van dat beestje houdt en hem dus ook kent..
Je kunt jezelf altijd recht in de ogen kijken. Jij hebt er alles maar dan ook alles aan gedaan om hem een mooi leven te geven! Menig ander zou misschien allang zijn opgehouden!
Dat kleine italiaantje heeft zoveel liefde gekregen, menig andere kat zou daar jaloers op zijn!
Verstandelijk weet je wat je moet doen, alleen inderdaad emotioneel zal dit een van de moeilijkste dingen/beslissen zijn!
Weet dat ik aan je denk! Neem rustig de tijd.....

[Femmel]

Och wat weet ik goed wat je nu doormaakt... December 2008 zat ik in hetzelfde schuitje als jij. Ons Piggeltje*, een bejaard poeske dat al 5 jaar bekend was met nierfalen, zakte steeds verder weg.

Eind november kreeg ze weer eens een fikse blaasontsteking en was uitgedroogd. Vanaf toen zijn we begonnen met dagelijks extra vocht toe te dienen. Tuurlijk gingen we haar er bovenop krijgen, dat was ons al zo vaak gelukt!

Maar toch lukte het niet... Ze had het nog kouder dan voorheen, de hele maand december stond de verwarming op 22C, ze stopte met eten, zelfs de lekkerste hapjes wilde ze niet meer. Ze hing boven de waterbak zonder te drinken, was de weg soms volledig kwijt. Begon op een gegeven moment kattenbakgrit te eten en kon niet meer lekker opgekruld slapen. Ze lag hele dagen tegen de verwarming aan en ik was bang dat ze er brandwonden aan over zou houden. Eigenlijk werd ze een schim van zichzelf. Cerenia, extra vocht, lekkere hapjes, het mocht allemaal niet baten.

Op nieuwjaarsdag wilde ze ineens een stukje La Vache Qui Rit (haar lievelingshapje!), ze likte het op, liep naar haar plekje en ineens zagen we dat het klaar was. Ze ging liggen met haar snoetje naar beneden, luid spinnend omdat ze zich niet lekker voelde. Een uur later hebben we haar bij de dierenarts in laten slapen.

Mijn man heeft in de week daarvoor geregeld getracht me te troosten door te zeggen dat alles wel goed zou komen. Boos was ik dan!! Ik wilde dit afscheid met hem delen maar hij kon mijn verdriet niet aanzien.

Je voelt het als een kat (of hond) het leven aan het loslaten is, de strijd opgeeft. Aan jou om te zien wanneer alle hoop vervlogen is, te zien wanneer de dagen niets meer toevoegen voor Patiaan, wanneer je uit liefde die allermoeilijkste beslissing ooit voor hem te maken.

Heel erg veel sterkte!!

[patiani-guusje]

Lieve allemaal, na lang nadenken en opnieuw overleg met mijn dierenarts heb ik besloten de beslissing nog niet te nemen. Het is voor mij een emotioneel erg zware beslissing maar het gaat in dit geval niet om mij maar om Patiaan. En ik kan de beslissing eenmaal genomen niet meer terugdraaien, dus wil ik er helemaal achter staan, en zeker weten dat er geen andere mogelijkheden zijn. Daarom heb ik net de andere dierenarts uit dezelfde praktijk gebeld en ook zijn advies/mening gevraagd. Omdat Patiaan toch zelf weer wat eet en niet braakt, nog naar de kattenbak loopt, en af en toe ook even wakker is en rondloopt (op het moment dat ik belde) is de beslissing naar zijn mening nog niet nodig.

Ook heb ik hem gevraagd naar een evt. opname en of dit niet voor een dag mogelijk is. Dit kan niet, pas na 3 dagen weten ze zeker of de waardes zakken. En ook bevestigde hij hetgeen zijn collega al zei: als de waardes zakken is de kans dat dit zo blijft erg klein. Jammer, stiekem had ik op een ander antwoord gehoopt, en de stap dan toch genomen. Wat zit een mens toch vreemd in elkaar, het ene moment ben ik er zeker van dat ik dit niet wil, het volgende slaat de twijfel toe. Een kat in het nauw maakt rare sprongen.

Patiaan is een sterke kat die er al vaker bovenop is gekomen, en ik wil er echt heel zeker van zijn dat dit niet gebeurt, voordat ik met volle zekerheid een beslissing kan nemen. Zolang hij nog zelf wil eten (al is het niet zoals voorheen) naar de bak gaat, en af en toe ook zijn heldere momenten heeft kan ik hem nog niet laten gaan. Niet iedereen zal dit begrijpen, en ik begrijp het zelf niet eens, omdat ik steeds anders dacht. Blijkbaar is het toch zo dat je in dit soort situaties je grenzen gaat verleggen.

Verder heb ik zojuist een email aan een specialist van het MCD geschreven, waarin ik hem naar zijn mening vraag wb een opname. En in hoeverre stress van invloed kan zijn op het crea, want daar heeft Inge het ooit over gehad hier op het forum. 2 Weken geleden vierde ik mijn verjaardag, en was het behoorlijk druk, als stress inderdaad van invloed is zou dit een reden kunnen zijn van verhoogd crea. Mijn dierenarts ontkent dit gegeven, maar wie weet zegt een specialist iets anders.

[margali]

Je zit samen met Patiani in dit proces en neemt daarin je eigen beslissingen. Je dierenarts heeft daar als het goed is ook een stem in, en geeft je advies of opties. Als je op een forum je hart uitstort, en al je angsten en twijfels hier neerzet, dan krijg je reakties, en vertellen mensen over hun gevoel, en hun ervaringen, en geven hun mening. Ook ik doe dat. We leven namelijk heel erg mee. Ik hoop dat je je daardoor niet onder druk voelt staan, want jij hoeft hier geen verantwoording af te leggen voor je beslissing Natan. Ik snap net als vele anderen hier heel goed hoe je heen en weer gegooid wordt. Sterkte, ik denk aan jullie.

[kansarmedieren]

je moet doen wat je hart je ingeeft daar kan niemand je in helpen. Mijn ervaring is dat je als baasje heel goed weet als het genoeg is geweest. Heel veel sterkte.

[maij]

Pantiaan...
Ja ik begrijp je wel. Het doorhakken van de knoop is moeilijk en ik begrijp dat je zeker wilt zijn dat je de juiste beslissing neemt. Als beide Da's zoiets hebben van het kan nog dan neem je dat natuurlijk ook mee...
Bij Kaya was het "makkelijk" heb de waardes nooit gepost en weet ze zo niet meer uit het hoofd maar de ureum was over de 50 de fosfor naar ergens in de 5 als ik het goed heb onthouden.
Ze was op, de dierenarts steunde onze beslissing en wij hebben afscheid genomen.

Ik hoop dat het moment komt dat jij rust heb bij het idee dat je hem mag laten gaan.

En dan toch nog even een heel praktische vraag...
Zojuist Binki zijn infuus gegeven maar de verpakking zuigt vacuum waardoor ik slecht kan zien hoeveel eruit is en dus in binki zit. Hoe doen jullie dat en hoe bewaren jullie de vloeistof?
Hihi vergat het scrolletje omlaag te doen en dus hadden we een vloeistofspuit toen ik hem uit binki haalde *oeps* denk dat ik even de handigheid te pakken moet krijgen.

[patiani-guusje]

Marga, zo ervaar ik het niet hoor Ik waardeer en respecteer elke mening en reactie, en iedereen reageert en handelt anders in dit soort situaties. Ook ik merk ik nu. Van te voren nam ik me eea voor, maar als de crisis toeslaat verleg ik mijn grenzen.
En op dit moment sta ik er volledig achter. Patiaan at net weer wat, dat maakt het dit alles weer waard.

Sandra, ik heb flessen van hard plastic dus heb dit probleem niet. Maar mis. kun je het steepje markeren met een stift. De flessen staan hier in een keukenkastje, moeten donker bewaard worden. Accepteert Binkie het geven van de infusen goed?

[Welpie]

Je moet doen, wat goed voelt!!!!!

[maij]

Nou het is even de handigheid krijgen en dan komt het vast wel goed. Moet zeggen dat het geven bij de DA wel een stuk makkelijker ging dan hier. Maar ja mijn vriend hielp en die vond het wel een beetje vreemd en dat breng je natuurlijk ook over op de kat. Hij doet niet moeilijk maar ja dit was pas de 1e keer thuis dus even afwachten hoe het gaat bij de 2e, 3e etc keer.
Het is maar 50ml wat hij krijgt dus het is best snel te geven.
Harde flessen... dat is ideaal...

Omdat ik bang ben dat ik mijn grenzen verleg hebben we hier afgesproken hoever we gaan. Zodat ik niet achteraf spijt krijg omdat ik over mijn grens heen ben gegaan. Ik ben een twijfelaar en zou me heel erg schuldig voelen als ik het idee had dat Binki, Kaya of 1 van de andere dieren door mijn beslissing extra en dus onnodig geleden heeft. Ik wil niet te vroeg zijn maar zeker niet te laat. Heb aan alle dieren gezegd dat ze me een seintje moeten geven als het genoeg is. Ik ga er vanuit dat ik dat krijg als het zover is...