Kat adopteren

[pinguin]

zat me ineens te bedenken. smoki is gek op voedsel? misschien eens proberen een paar brokken van je hand laten eten. zodat ze die misschien met eten gaan linken. (weet echt niet of het werk)

[pearlsofpassion]

Komt heus wel goed met die aanvallen.

Ik ken het ook precies. Kleintje is bij mij geboren en tot ze 3 jaar was, vertrouwden wij elkaar blindelings. Ik kon alles met haar doen (als ik dat zou willen) en ze liet ook alles toe, was nooit kwaad of aanvallend. Tot ze gesteriliseerd werd.
Ik heb dat veel te laat laten doen, ze kreeg de pil en dan was daar plots een gezwel. Gelukkig goedaardig, maar steriliseren was de enige optie.
Maar dan krijgt zo'n poes dus een ontzettende terugval in hormonen van de ene dag op de andere. En dat heeft zijn weerslag op het lichaam maar zeker ook op haar humeur en gevoelens. Ze wist zich met zichzelf geen blijf, wist niet wat er met haar gebeurde en reageerde ook zo door uithalen. Heel plots had ik een poes die me niet meer zomaar vertrouwde maar doordat ze met zichzelf in de knoop lag, heel erg onzeker naar de omgeving keek. Ze haalde uit, uit angst en onzekerheid. We begrepen er beide niets van en begrepen elkaar niet meer... Toch zijn we niet helemaal uit elkaar gegroeid hoor, daarvoor zagen we elkaar te graag, met of zonder grillen (want dat vond ze van mij vast ook )

Dat heeft nog jaren geduurd. Ik heb haar leren lezen, we zijn elkaar terug gaan leren vertrouwen.
Ik heb geleerd dat ik niet met mijn hand boven haar hoofd mag komen. Dat ik op een speciale manier moet aaien, zodat ze zich niet bedreigd voelt. Ik heb leren lezen wanneer ze er vertrouwen in heeft, wanneer ik nog even voorzichtig moet zijn en natuurlijk wanneer ze schrikt of onzeker is. Ik heb geleerd haar het initiatief te laten nemen en zo knuffelt ze vaak zichzelf tegen mijn hand tot ze zich zeker genoeg voelt om mij te laten aaien.

Ze kan ontzettend genieten van buikknuffels, dat is altijd zo geweest, en dat weet ze nog. Daar gaat ze helemaal in extase van. Maar net in die positie schrikt ze natuurlijk snel. Ik weet dan ook hoe ik met mijn hand mag komen en hoe niet, hoe ik voorzichtig aai op een manier die veilig is, of eentje die risico inhoudt. Ik tast ook wel wat grenzen af, want zo komen we samen stap voor stap verder.
Haar kinnetje is heel veilig, dat doe ik altijd eerst bij buikknuffels zodat ze ontspant, met mijn arm boven haar hoofd zo naar haar buik is nefast. Ook de manier en richting van naderen is dus heel belangrijk en de manier van aaien of kroelen ook. Bij buikknuffels let ik altijd heel erg op, ben heel allert op haar lichaamstaal want het kan zo plots omslaan, maar het kan ook wel een kwartier helemaal goed gaan. En dan heel rustig opstaan, uitrekken, nog een kopje geven en weglopen.
Zo leren we elkaar kennen en elkaars grenzen respecteren.
Ze weet ook dat als ze schrikt, ik zal stoppen met aaien om haar tot rust te laten komen. Dat ik het meteen zie, en meteen op reageer door te stoppen. Ook dat geeft vertrouwen.

Ik accepteer het niet als ze me echt bijt of krabt. Dat is dan mijn grens. Waarschuwingen geven mag, echt pijn doen, niet. Maar dat doet ze ook praktisch nooit. Ik kan dat natuurlijk omdat ik haar al heel haar leven ken. Bij een kat die je nieuw in huis haalt, zou ik ook op mijn tanden bijten, of heel lichtjes au zeggen zoals bij een kitten als die te hard bijt, maar niet echt een punt maken. Want dan verniel je veel te veel vertrouwen dat nog zo broos is en deze periode is zo cruciaal voor haar verdere leven. Dus gewoon goed opletten en haar proberen lezen, lijkt me het belangrijkste. En zo kom je er wel. Maar je moet het tijd geven. Geen weken of maanden maar jaren. Steeds stap voor stap verder, op het tempo dat het spontaan loopt.

Bij Kleintje komen we ook steeds verder. Het is nu zo'n 2 jaar geleden dat ik laatst nog een haal gehad heb (ze is 4 jaar geleden gesteriliseerd). Mijn vriend woonde met haar samen sinds ze 5 was en nog een half of heel jaar na samenwonen had hij het nog wel eens voor dat ze schrok. Niet zo lang geleden heeft ze mijn zusje eens echt gebeten, maar ook omdat ze verkeerd benaderd werd.
Dat is nu zo, Kleintje is zo, en ik zal bezoek ook altijd waarschuwen (aai Luis, daar kan je gewoonweg niets mis mee doen, hou je hand bij Kleintje laag, dan zal er ook niets gebeuren).
Het gaat hem dus om het lezen.
Als ze terugdeinst omdat ze een hand boven haar hoofd ziet (erg bedreigend), en je gaat toch door (wat bezoek vaak doet, als ze geen kattentaal kennen of niet opletten), zal ze uithalen. Maar dat vind ik maar normaal. Ze vertrouwt het niet, is onzeker of zelfs bang en reageert dan zo. Haal de hand oplaag, wees rustig of aai onder haar kinnetje en ze ontspant... Eens ze ligt kan je gerust haar rug aaien, of haar kopje. Daar is niets mis mee.

Sinds een jaar of zo wil ze niet meer opgetild worden, wat ze voorheen wel heel leuk vond. Maar dat is dan maar zo, en dat respecteer ik.
Ik til haar heus nog wel ergens op, maar zal haar zoveel mogelijk zelf laten komen. Zelfs nagels knippen lukt nu, wat ze sinds haar sterilisatie niet meer toeliet. Als ik dit 3 jaar geleden had geprobeerd, hadden mijn handen open gelegen (ik heb het nooit gedaan, want dan had ik haar veel te ver gepushed), nu gaat het met wat snoepjes en veel geduld en knuffels best. Niet van harte en met veel gemekker, maar ze stelt zich graag aan
Maar ik ken haar, en zij kent mij. Ik ga niet over haar grenzen heen, al durf ik er wel eens mee flirten als ik daar het voordeel in zie. Voor een pil of nagels knippen, of als ze naar de DA moet, dan doe ik dat. Niet voor iets waar ik zin in heb.
En zo vinden wij het evenwicht hier in huis. En zo heb ik haar zover gekregen dat ze de jongens aanvaard heeft hier. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat zonder mij en die band die we hebben nooit gekund had. Maar door zich aan mij op te trekken, is ze er geraakt en door elkaar te respecteren, haalt ze nu niet meer naar me uit bij het aaien.

Het is pas recent (sinds een half jaar of zo) dat ik haar terug kusjes op haar kopje mag geven. En dan ook niet altijd. Ik lees haar op het moment zelf of het kan of niet. Het is momenteel de grens waar ik mee flirt of ik het mag of niet. Maar ik zal nooit verder gaan als ze terugdeinst. En op een bepaald moment zal ik beseffen dat ze eigenlijk nooit meer weigert of misschien zelfs een kusje komt vragen. Ik heb eens in mijn album een relaas geschreven van Kleintje die naast me zat en me spontaan een kopje tegen mijn neus had gegeven. Ze verhief zich op haar achterpoten, snuffelde aan mijn neus, gaf me een kopje. En de tranen sprongen in mijn ogen, want dat was de eerste keer sinds haar sterilisatie en dus jaren geleden. Ik was zooo blij!! Was gewoon een gevoel van nostalgie en diepe liefde. En dan weet je: het komt wel terug. Op haar tempo.


Het komt wel goed.
Geef het tijd en vertrouwen, die band zal komen en daarmee ook het vertrouwen.
Lichaamstaal lezen zal ook wel komen. En als je haar signalen leert herkennen en er rekening mee leert houden, zal zij je ook gaan vertrouwen en schuiven de grenzen steeds op. Maar dat heeft zijn tijd nodig. Dat is niet iets de je meteen ziet, dat is iets dat je achteraf van zegt: nu mag ik dat, nu vertrouwt ze dat, ik denk dat ze dat vorig jaar nog niet toeliet... Maar je weet het niet precies. Stap voor stap, zonder haast...
In het begin is het even nadenken en opletten, maar na een tijdje wordt dat een automatisme en gaat dat gewoon vanzelf. En als het toch nog eens in een onoplettende bui even verkeerd gaat, wordt je door haar reactie vanzelf wakker geschud en bij de les gehouden.
Jullie komen er wel. Samen!

[fabieke]

Beste Valerie, het is al laat nu (en ik moet hard werken) dus ik ga uw uitvoerige, lieve mail zaterdag grondig lezen. Ik zie het laaste zinneke en ik ben daar ook heel zeker van, we komen er wel en samen.
Dit wou ik nog kwijt : Smokey is feitelijk de rust zelve dus van stress is er geen sprake. Ze vertrouwt me en vraagt constant om geknuffeld te worden. Nu zag ik gisteren dat de huid voor haar oorschelp is opengekrabt dus ik denk dat ze een oorprobleem heeft. Morgenavond gaan we naar de dierenarts. Het kan zijn dat ik Smokey knuffelde en dat ze geplaagd zit met pijn aan het oor en daarvan die rare reactie komt ... wanneer dat de oorzaak niet is, Valerie, zal ik het vertrouwen winnen op de manier die je me vertelt. Erg bedankt ! Ik laat vrijdag weten hoe het bij de DA is afgelopen.
Groetjes, Fabieke ps: Smokey is ongeveer 5 jaar oud en is afgelopen jaar bij de vzw die haar heeft opgevangen gesteriliseerd dus waarschijnlijk was ze ook té oud.

[nellebel]

heeft ze veel oorsmeer? had guusje namelijk ook, die bleek oormijt te hebben.

[fabieke]

Ik zie helemaal geen oorsmeer maar ze heeft kleine oren waar je heel moeilijk kan inkijken (dat laat ze niet toe), zie wel dat de huid voor het oor is opengekrabt en dat ze met dat oortje ligt te draaien. Bij het ontwaken is ook haar linkeroogje maar half open en het rechter helemaal open, linkeroogje gaat nadien helemaal open maar ze knippert soms met dat oog ...
Vanavond weet ik meer.
Groetjes, Fabieke

[Chiquita98]

Oormijt hoef je zelf ook niet altijd te zien. Die rotbeestjes zijn zo minuscuul. Ik had het met Gizmo toen ook niet door totdat ie een bloedoor had. Afwachten tot vanavond dus

[fabieke]

Lieve mensen, Smokey heeft inderdaad oormijt. Ik moet nu 's morgens en 's avonds een pasta in haar oren spuiten gedurende 12 dagen, dan 7 dagen stoppen en dan terug 12 dagen dit in de oren spuiten. Deze morgen was het niet simpel om dit gedaan te krijgen. De dierenarts zei dat ik het best op de tafel deed maar dat was onmogelijk, ze draait rond en wringt zich uit mijn armen en loopt weg. Met een handdoek rond haar was het ook niet te doen. Dan heb ik haar meegenomen naar de keuken, ben op mijn knieen op de grond gaan zitten en heb haar tussen mijn benen gezet, ze schoof achteruit maar botste dan tegen mijn voeten zodat ze feitelijk niet weg kon. Dan heb ik het product in haar oren gekregen. Vind het erg dat ik dit dus 48 keer moet doen. 12 x 2 en nog eens 12 x 2 ... Voor mij is het geen last maar ik had eindelijk het vertrouwen van Smokey gekregen en nu moet ik haar elke morgen en avond zo'n lastige behandeling geven ... dat vind ik erg. Als het product in de oortjes is dan voelt ze zich natuurlijk een hele tijd ongemakkelijk en kruipt weg. Er komen dus nog een aantal vervelende weken.
In de rustperiode van 7 dagen moet ik dan weer zalf in de oogjes doen omdat die een klein beetje zwart vocht afscheiden in de ooghoeken. Dit zou komen door de niesziekte die ze als kitten heeft opgelopen maar vormt geen groot probleem.
Groetjes, allemaal, Fabieke
misschien wordt dit verplaatst naar ziekten door de forumverantwoordelijke en dan hoop ik dat jullie me daar blijven volgen. Met dank !

[fabieke]

Lieve mensen, Smokey heeft inderdaad oormijt. Ik moet nu 's morgens en 's avonds een pasta in haar oren spuiten gedurende 12 dagen, dan 7 dagen stoppen en dan terug 12 dagen dit in de oren spuiten. Deze morgen was het niet simpel om dit gedaan te krijgen. De dierenarts zei dat ik het best op de tafel deed maar dat was onmogelijk, ze draait rond en wringt zich uit mijn armen en loopt weg. Met een handdoek rond haar was het ook niet te doen. Dan heb ik haar meegenomen naar de keuken, ben op mijn knieen op de grond gaan zitten en heb haar tussen mijn benen gezet, ze schoof achteruit maar botste dan tegen mijn voeten zodat ze feitelijk niet weg kon. Dan heb ik het product in haar oren gekregen. Vind het erg dat ik dit dus 48 keer moet doen. 12 x 2 en nog eens 12 x 2 ... Voor mij is het geen last maar ik had eindelijk het vertrouwen van Smokey gekregen en nu moet ik haar elke morgen en avond zo'n lastige behandeling geven ... dat vind ik erg. Als het product in de oortjes is dan voelt ze zich natuurlijk een hele tijd ongemakkelijk en kruipt weg. Er komen dus nog een aantal vervelende weken.
In de rustperiode van 7 dagen moet ik dan weer zalf in de oogjes doen omdat die een klein beetje zwart vocht afscheiden in de ooghoeken. Dit zou komen door de niesziekte die ze als kitten heeft opgelopen maar vormt geen groot probleem.
Groetjes, allemaal, Fabieke
misschien wordt dit verplaatst naar ziekten door de forumverantwoordelijke en dan hoop ik dat jullie me daar blijven volgen. Met dank !

[Mirjam86]

Hey Fabienne,

Wat voor zalfje kreeg je van de DA tegen de oormijt? Toen Tsuki oormijt had kreeg ik een zalfje dat 3 weken lang 1x per week ingespoten moest worden. De DA deed er al 1, dus hoefden wij haar nog maar 2x lastig te vallen.
Als je wil kan ik wel eens opzoeken hoe dat middel heet, dan kan je je DA daarnaar vragen. Ik kan me voorstellen dat je hier niet echt op zit te wachten!

[fabieke]

Dag Mirjam, ik zet hier vanavond de naam van het product want ik ben niet thuis. Het is feitelijk geen echte zalf maar een gele, olie-achtige vloeistof, die moet ik opzuigen in een spuitje met een verlengstuk en dan moet ik 0,5 ml in de ene oor en de overige 0,5 ml in de andere oor.
Kan je aub een opzoeken wat de naam van jouw zalfje was ? Thanks en groetjes,
Fabieke

[Chiquita98]

Och oormijt dus. Wat zal ze last van de jeuk hebben. Ik kreeg voor Gizmo toen otimectin. Ik kreeg het alleen ook niet makkelijk voor elkaar en als het even kon vroeg ik iemand anders om hem vast te houden. Als jij dit ook aan iemand kan vragen zal dat voor jou en voor Smokey veel aangenamer en makkelijker zijn. Op mijn gevoel deed ik zalf in zijn oortje en daarna even wrijven. Na 7 dgn behandelen en de oormijt was weg.

[castratenkoor]

Ik heb meermalen kittens met oormijt gehad, maar hoefde dat nooit 2 x daags te doen.
Met Timo was het echte een marteling, die gilde alles bij elkaar als ik het goedje in zijn oren deed.
Ik heb wel een goed band met Timo en hij is sociaal naar bezoek.
Hij houdt echter nog steeds niet van aanrakingen van zijn koppie.

Succes met de behandeling van Smokey, is wel jammer van de interrumptie van het opbouwen van een goed band.

[pearlsofpassion]

Oei, wat spijtig.

Die zalf in het oogje heb ik ook mijn twijfels bij.
Een heel klein beetje zwart vocht uit de ooghoek?
Hoeveel katten hebben dat wel niet. En als het van chronische niesziekte komt, zal het altijd wel blijven, dus waarom nu dan behandelen? Omdat je toch al bezig bent met dat oorspul?
Ik zou pas behandelen als er ook echt een aanleiding is, zoals een oogontsteking. Ziet haar derde ooglid (knipvlies) rood en/of gezwollen? Heeft ze elders rond haar oog een onregelmatigheid?
Als je gewoon 1 van haar oogleden een beetje naar beneden doet komt het knipvlies tevoorschijn (al kan de kat het ook tegenhouden), dan kan je het bekijken. Het hoort heel blauwig en doorzichtig en dun te zijn. Het is natuurlijk moeilijk te vergelijken als je het niet in natuurlijke situatie kent. Al iets dikker wijst op een lichte onsteking. Bij een echt ontsteking waarvan ze echt last heeft, zie je het verschil meteen, maar daar moet je ook niet echt op wachten natuurlijk...


Kleintje heeft ook altijd wat zwarte uitvloei. Als het wat erger is dan normaal, kijk ik haar knipvlies na. Omdat ik ook niet wil dat ze met een oogonsteking blijft lopen natuurlijk. Maar ze heeft het nog maar 2 keer gehad. Voor de rest is er niets aan de hand.
Dan zou ik ook niet nodeloos met zalf gaan smeren. Niet alleen omdat dat de band bemoeilijkt ( Kleintje gaat nog steeds jammeren en wegtrekken als ik haar oog wil bekijken, omdat ze bang heeft van zalf), maar ook omdat dat op basis van AB werkt en de zalf dan misschien niet meer werkt wanneer ze wél echt nodig is!

Het hangt er vanaf hoe zeker je jezelf daarrond voelt, maar ik zou het gewoon zelf beslissen, wat de DA ook zegt. En voordat er aanleiding is, ga ik geen zalf smeren. Je kan hem wel vragen de aanleiding aan te tonen, maar een uitvloei die er altijd zal zijn is dat in mijn ogen niet.


Ik heb trouwens ook een chronisch oogprobleem bij 1 van mijn konijntjes: Lars.
Die heeft ook al 3 zalfkuurtjes van 2 weken (2 maal daags) gehad, en meestal is het dan wel een stku beter op het einde (lijkt over), maar de laatste keer leek het zelfs nog steeds niet echt in orde als hij terug naar buiten ging (dan kan ik niet meer zalven).
Hij heeft ook eens een maand AB gehad (oraal) in de hoop dat dat zou helpen, maar niets.
En nu, vanaf aan maand na die maand AB, en midden in de aanloop naar de winter lijkt hij het zelf de overwinnen. We zijn nu al bijna een jaar bezig, maar gewoon niets doen en zijn vriendjes zijn oogje laten schoon houden, lijkt dus het beste te werken. Voor de rest dan gewoon zien dat hij voldoende eet en gezond blijft, zodat zijn weerstand op peil is.
Zo zie je maar dat onmiddelijk met vanalles op af schieten, niet altijd te beste resultaten geeft. Een dier heeft ook nog een immuunsysteem.
Lars zal altijd wel loopoogje houden, maar zoals het nu is, is het meer dan leefbaar. Veeeel leefbaarder dan steeds zalf in zijn oogje doen en hem daartoe vangen (het is een buitenkonijntje en niet zo eentje die ik zomaar eventjes opneem, zeker niet als ik tweemaal daags zou gaan zalven. Dan krijg ik hem niet te pakken hoor). Na een tijd werkt zo'n zalf trouwens niet meer en kan het in mijn ogen niet anders dan dat het oog meer beschadigd is dan zonder.

(En hoe komt het toch dat ik steeds zo'n lange berichten schrijf bij jou.... )

[Chiquita98]

Mijn balou heeft ook altijd zwarte viezigheid in zijn ooghoekjes. Heb er geen seconde over nagedacht dat dit iets kon betekenen. Dacht altijd gewoon viezigheid van het oog en dat je dit juist bij hem zo goed ziet omdat hij zelf licht van kleur is. Ik veeg het altijd gewoon ff weg en schoon issie weer.

[pearlsofpassion]

Ik denk ook wel dat het van niesziekte komt, maar hoe precies weet ik niet hoor.
Kleintje heeft het wel regelmatig. En toen ze nog af en toe opspelingen van nies had, ging dat wel samen. Dan kwam er eerst wat meer uitvloei, en dan niezen.
Maar het laatste jaar heeft ze geen nies meer gehad (sinds ze niet meer buiten komt), en wel af en toe wat uitvloei. Dat is dan een dag dat ik het eens moet afkuisen omdat het echt loopt. Voor de rest houdt ze het zelf schoon.

Maar.... Cuzco heeft het nu ook geregeld. Bij hem is het geen uitvloei, maar een zwarte korst in zijn ooghoek. Valt niet op met zijn mascara-oogjes, maar ik probeer erop te letten het dagelijks even weg te halen. Anders blijft die korst maar groeien tot hij afvalt, en das ook niet erg prettig.
Het gekke is echter: Cuzco heeft nooit niesziekte gehad!
Wel de inentingen natuurlijk en vast nog eens extra geënt door Kleintje, maar nooit ziek van geweest.
Hij heeft wel eens een luchtweginfectie gehad, maar dat was anders geloof ik. Ik heb hem nog nooit 1 nies weten doen.
Maar hij heeft dus wel zo'n ogen.

Luis heeft ook geen nies gehad bij mij (in het asiel ook niet maar ervoor zou kunnen), inentingen vrij laat gehad. Hij niest wel eens en soms dagen achter elkaar wat meer, maar is niet echt niesziekte, ik denk gewoon wat gevoeligheid aan stof of zo. Het kwam typisch nadat hij weer eens ergens achter of onder gekropen had. Dan kwam hij niezend terug.
Af en toe doet hij eens 5 niezen achter elkaar en dan gedaan. Ik denk echt niet dat het niesziekte is. Ik nies ook wel eens zonder verkouden te zijn...
En die heeft helemaal schone ogen. Werkelijk nog nooit uitvloei gezien. Nog nooit een korstje in de ooghoek zelfs.

Het scheelt dus echt van kat tot kat, maar ik denk wel dat minstens de helft van de katten last heeft van wat uitvloei. Of zit ik daar mis in?
Ik denk ook wel dat het wat met nies te maken heeft, maar elke kat komt daar dan ook mee in aanraking (ofwel zelf ziek, ofwel via entingen).
Ik weet het niet precies. Ik zou er alleszins niet een heel spel rond maken...