Wat moet ik nu toch

[Yara92]

Hallo allemaal,

Ik kom met een nogal vervelend berichtje waarvan ik weet dat dit voor ophef gaat zorgen.
Het zit namelijk zo. Sinds 3 jaar heb ik een poes, als kitten gekocht. In het begin ging alles erg goed, ze was heel aanhankelijk. Na een jaar is zij erg onafhankelijk, in zichzelf gekeerd geworden. Voor een korte aai is ze wel in, maar daarna zal ze gauw genoeg laten weten dat ze weer liever met rust gelaten wil worden.
Sinds een aantal maanden zit ik nu op kamers. Dit betekent dat ze voortaan bij mijn ouders is en ik haar alleen in het weekend zie. Nu is ze zelfs zo veranderd dat ze naar me blaast als ik haar aanhaal. Ze is verder niet agressief en ik geloof ook niet dat ze me ooit pijn zou doen. Ik denk dat het beter zou zijn als ze bij een ander gezin zou zijn, waar wel voortdurend iemand thuis is.

Ik kan haar niet meenemen, en ik betwijfel of dit de situatie zou verbeteren. Maar op deze manier is het gewoon echt helemaal niet leuk meer.
Ik ben aan het overwegen haar "weg te geven", mits ik zeker weet dat ze dan bij een ander gezin is. Ik ben een klein beetje wanhopig. Dus mijn vraag is eigenlijk; weet iemand waar ik mijn poes zou kunnen laten? Is er misschien hier iemand die dit eigenwijze beestje over zou willen nemen?

Groetjes,
Yara

[inky]

Hoi Yara,

Geen ophef van mij, ik heb de indruk dat het geluksgevoel van je kat belangrijk voor je is.
Zelf heb ik ooit met pijn in m'n hart een poes bij mijn ouders moeten plaatsen, toen ik op een flat terecht kwam. Ze kon er niet tegen dat ze niet naar buiten kon. Bij mijn ouders is ze weer helemaal opgebloeid.

De vraag is, denk ik, of ze ongelukkig is en zoja, waardoor/waarvan, en of het herplaatsen de oplossing is.
Het kan natuurlijk altijd zo zijn, dat ze zo reageert omdat ze pijn heeft, of zich anderszins onwel voelt, waardoor ze het niet prettig vindt dat mensen aan haar komen en ze zich dus steeds meer afzondert. Het hoeft dus zeker niet (alleen) aan haar omgeving te liggen.
Ook als je denkt dat dit geen rol speelt is het, denk ik, goed om toch eerst eens bij de DA langs te gaan, zodat een nieuw baasje weet waar die mee te maken heeft.
Als het een raskat is, kun je vaak de fokker vragen of die kan/wil helpen bij de herplaatsing. Veel fokkers leggen dit ook vast in het koopcontract, dat ze hierbij betrokken willen zijn.
Maar misschien is er iemand hier, of via een ander medium (via je DA? vrienden, familie, kennissen van familie/vrienden, andere kattensites?), die je verder kan helpen.

[Adriana]

welkom op het Forum!
als ik je bericht goed lees dan is je katje van heel jongs af aan alleen opgegroeid en dat kan voor gedragsproblemen zorgen. deze kittens gaan zich bij gebrek aan katten-speelmaatjes extreem op hun baasje richten en dat loopt heel vaak fout: agressie, wildplassen.
we hebben nog al wat topics van solokatjes die hun baasjes gaan aanvallen en/of bijten.
vandaar dat we ook vrijwel altijd in dit soort kitten-aanschafsituaties met klem adviseren er altijd eentje bij te nemen, dat sloopt elkaar, ontwikkelt mentaal en lichamelijk beter en is ook veel leuker in huis.

dat advies komt voor jou te laat.
de enige manier lijkt mij om verbetering in de situatie te krijgen is proberen (missch via het asiel met een goeie terugbrenggarantie) om hier nog een kattenmaatje bij te plaatsen. eentje die erg goed gesocialiseerd is en wat overwicht heeft.
en anders afstaan aan een asiel, daar kunnen ze proberen haar weer in een groep onder te brengen en alsnog wat sociaal gedrag te laten bijbrengen (door andere katzels).
en voor ophef zorg je hier niet mee, want je bent absoluut niet de eerste en enige met dit probleem.. zoek anders (via de zoekfunctie rechtsboven) even op solokittens en/of agressie of bijten..

[Chiquita98]

Oei ik heb eerlijk gezegd niet echt een antwoord op je vraag. Ik kan me goed vinden in het advies van Adriana en Ingrid. Lichamelijke klachten uitsluiten lijkt mij ook een heel goed plan. Kan ze niet bij je ouders blijven? Hoe reageert ze op hen? Misschien kan je eventueel nog advies bij een kattengedragskundige vragen? Katten houden niet zo heel erg van veranderingen en misschien uit zich dat bij haar op een wat agressievere manier. Helaas kunnen ze nog steeds niet praten en zeggen wat ze dwars zitten:-) Wens je heel veel sterkte met de beslissingen die je gaat nemen. Het lijkt mij erg moeilijk om afscheid van je diertje te moeten nemen, maar wel heel goed dat je nadenkt over verschillende opties.

[Yara92]

Heel erg bedankt voor jullie reacties,
Het probleem is dus dat ik met erg veel gezeur een kat heb gekregen. Er is dus no way dat er wordt ingestemd met nog een kat, terwijl ik er meestal niet zal zijn om deze te verzorgen.
Op het moment dat ze zo is gaan reageren zijn we naar de dierenarts geweest met het advies om haar toch maar te laten steriliseren. Dit heeft een kleine verbetering opgeleverd (hiervoor kon ze nog wel agressief reageren), maar ik geloof dat ze hier ook een behoorlijk trauma heeft opgelopen omdat ze hier met de harde hand zou zijn gehanteerd, omdat ze de dierenarts aanviel..

Dit alles is natuurlijk een enorme tegenvaller, ik hoopte een lieve, knuffelige kat aan te schaffen dat mijn maatje zou worden. Een lekkere schootkat, hoopte ik.
Daarom denk ik ook dat het beter voor haar zou kunnen zijn in een ander soort gezin geplaatst te kunnen worden, zodat dit gezin mijn kat meer te bieden heeft, en natuurlijk andersom.

[Yara92]

Inderdaad Thea, met het idee een huisdier zomaar "weg te geven" krijg ik een heel erg akelig gevoel. Ik vind het heel erg zielig om mijn kat bij mijn ouders te laten, omdat zij zo goed als nooit thuis zijn. Bovendien houdt mijn stiefvader absoluut niet van katten. Niet zo'n liefdevol gezeldschap dus, helaas.
Ik wil niet dat ik een beslissing ga nemen die alleen voor mij het beste is, maar ook voor de poes uiteraard. Maar nu is ze erg vaak alleen en dat vind ik zielig voor haar. Een andere kat erbij halen is jammer genoeg ook geen optie.
Ik zit behoorlijk vast! Maar ik ben totaal niet de persoon die zomaar afstand kan doen van een dier, dus het is niet zo dat ik "van haar af wil", maar ik denk dat dit beter voor haar zal zijn, MITS ze in een gezin terecht komt dat voor haar prettig zal zijn!

[Chiquita98]

Ik hoop dat je dan een heel liefdevol nieuw thuis voor haar vind. Want dat is zeker een voorwaarde. Elk dier heeft recht op een gezin waar die welkom is en liefde krijgt. Misschien kan je het via bemiddeling van een asiel doen? Ik weet dat het asiel waar ik mijn katten vandaan heb ook bemiddelt voor dieren die nog bij hun baasje thuis zijn in afwachting op een eventueel nieuw baasje. Er word dan een verhaaltje met foto geplaatst op de site.

[Yara92]

Bedankt voor de tip, ik zou mijn kat uiteraard alleen "weggeven" wanneer ik zou weten dat dit een verbetering voor haar zal zijn. Ik ga rondzoeken, bedankt!

[pearlsofpassion]

Oei, dit wordt een moeilijke opgave...
Duidelijk een poesje om niet zonder handschoenen aan te pakken, een katje met handleiding.
Haar mee verhuizen is geen optie? Gewoon om te kijken of ze dan bijdraait?

Als je haar zou herplaatsen zou ik erg aanraden dat enkel te doen bij mensen die verstand hebben van (moeilijke) katten en weten wat ze doen. Misschien mensen die haar gewoon op zichzelf laten?alleszins mensen die met veel geduld en rust willen proberen haar vertrouwen te winnen (wat dat zit duidelijk scheef).
Wat ik me afvraag uit je verhaal is of ze mensen eigenlijk wel leuk vind, of gewoon liever op zichzelf is? Als ze mensen niet leuk vind kan je twee dingen doen: haar proberen tonen dat mensen wel leuk zijn en haar laten wennen, of je erbij neerleggen en haar gerust laten...

Het kan natuurlijk goed zijn dat ze wel een knuffelkat wil zijn, maar door haar hormonen in de war is geraakt. Dat komt wel meer voor bij poezen. Steriliseren helpt niet altijd meer.
Lang wachten met sterilisatie is voor het karakter trouwens nooit een goed idee.
Mijn meisje is na sterilisatie (ook veel te laat) erg veranderd. Ervoor waren we super close, erna was ze wat in de war (door het wegvallen van de hormonen) en heel snel bang. Ze werd heel onzeker en kon dus 'aggressief' reageren maar dat is uit angst.
Dat is nu over door jarenlang geduld oefenen en rustig met haar omgaan. Gewoon haar proberen lezen en jezelf proberen aanpassen zodat ze niet schrikt. Dat gaat van laag aaien ipv boven haar hoofd tot niet oppakken als ze dat niet graag heeft.
Voorzichtig elkaar aftasten en vertrouwen weer laten groeien. Maar de veranderingen en aanpassingen moeten van jou (of haar nieuwe baasje) komen.

In de topics angstige katten staan tips om niet beangstigend over te komen, als je daar een paar van uitprobeert en je merkt verschil, weet je dat het daaraan ligt.

Ik zou er ook rekening mee houden dat ze net geen andere katten meer gaat aanvaarden. Alleen opgegroeid, al 3 jaar, een poes met sterk karakter en erg onzeker, zijn allemaal factoren die tegen een goede afloop met andere katten spreken.
Ik zou het risico niet nemen haar te plaatsen bij een gezin met al katten. De kans dat dat compleet verkeerd afloopt en ze na enkele maanden erge stress toch weer weg moet, lijkt me vrij groot.
Het had een stuk beter kunnen lopen door met een vriendje op te groeien en door op tijd gecastreerd te worden, maar soms is het gewoon te laat en niet meer recht te trekken. Dan moet je het op een andere manier leefbaar proberen maken.

Ik weet niet wat je zelf denkt dat het probleem is bij je kat. Waarom ze zo reageert en of ze nood heeft aan menselijk gezelschap of niet. Dat is wel belangrijk als je wil gaan herplaatsen of misschien zelfs de mogelijkheden nog eens herbekijken. Maar je moet eerst weten wat je precies voor haar wil.