Hoe neem ik afscheid?

[Dafpoetser]

Conny,

Troost je aan de gedachte dat Poekie net zo van jou heeft gehouden als jij van haar. Je hebt het goed gedaan, en Poekie WIST dat! Ze heeft een geweldig leven gehad met jou. Het is beter voor haar nu, geen lijdensweg meer. Ik voel met je mee, en heel veel sterkte,

Liefs,

Rob.

[puksji]

Conny, ik moest huilen bij het lezen van je bericht, het was ook een deja vu voor mij. Wat is dit snel gegaan, wat verschrikkelijk voor je.
Maar ook gelukkig dat jij niet de beslissing hoefde te nemen en dat ze toch nog vrij rustig is overleden. Tenslotte had ze ook het recht om zelf te mogen sterven.
Ik leef ontzettend met je mee. De pijn is ondraaglijk, dat weet ik...
Veel sterkte,

Virtuele knuf
Inge

[Spookysil]

Hey bah wat een naar bericht Heel veel sterkte!!

[Seetje1980]

Lieve Conny,

Heel veel sterkte met het verlies van Poekie. De tranen rollen over mijn wangen nu. Omdat ik jouw verdriet ken ik snap je en voel met je mee. Alles komt weer even boven van ons Bulletje... Ik vergeet Bul nooit zoals jij Poekie nooit zult vergeten. Je hebt tot aan haar laatste adem voor haar gezorgd en gestreden en dat roept respect bij mij op. Zoals ik vanmiddag al schreef alles wordt van boven geregeld, ik geloof niet in toeval. Zo is het in jouw geval ook geweest... Je hebt die akelige beslissing waar je zo tegenop zag niet zelf hoeven te nemen maar die is voor jouw genomen. En vervolgens is je lieve meisje in jouw armen gestorven een mooier en eervoller afscheid bestaat niet.
Met Pino komt het ook wel weer goed, die voelt jouw verdriet ook aan dus ik denk dat die de komende tijd een hoog knuffelgehalte gaat vertonen naar jou toe. En ik weet dat je er nu niet veel aan hebt en het niet kan begrijpen maar er komt een dag dat jij het een plaatsje kan geven, echt waar. De herinnering zal altijd blijven maar dat is eigenlijk ook het mooiste wat er bestaat, dat neemt niemand bij je weg. Heel veel sterkte voor jou en goed dat je er zo over kan schrijven dat lucht op!

Een hartelijke groet van Seet en een kopje van Penneke

[connyf]

En weer al die lieve woorden... Ik ben erg blij dat ik op dit forum mijn emoties heb gedeeld, want ik krijg er ontzettend veel warm medeleven door. Dank daarvoor, dat helpt mij meer dan jullie zullen weten. Ik ben moe maar wil eigenlijk nu geen minuut van het nog samenzijn met mn meisje meer missen. ik zie wel hoe het uitpakt. de praktische zaken moeten nog geregeld worden. Altijd gedacht dat ik zou willen dat ze begraven werd, maar ben toch uitgekomen op de keuze voor crematie. dan kan ik haar bij me houden. thuis, waar ze hoort. Niet ergens in een onbekend koud en donker stuk grond, ver weg van mij. Al even gebeld met het uitvaartcentrum net, morgenvroeg definitief plannen en dan ook morgen meteen maar laten gebeuren. dit proberen te rekken is zinloos. Nog één nachtje met mijn meisje. Het is ijskoud hier. Ik hoop haar veel om me heen te voelen. Voor degenen die graag een blik op een foto van mijn schatje willen werpen: zie gerust facebook. http://www.facebook.com/profile.php?id=100000296774753

heel veel liefs en dank,
Conny

[patiani-guusje]

Wat is ze op een mooie manier gegaan, zo rustig en vredig, et jou erbij. Mooie afsluiting van een prachtig leven. Maar wat zal het voor jou moeilijk zijn... ik leef met je mee en wens je heel veel sterkte!!

[Anne82]

Heel veel sterkte!

[lieke81]

Heel veel sterkte meis, ze heeft nu rust en zal altijd in je hart bij je zijn.
Ik leef met je mee.....
Dikke knuffel,
Lieke

[Ayzha]

Heel veel sterkte met het verlies van je kindje. Op dit moment is het allemaal heel moeilijk voor je, maar ik weet zeker op een dag zul je met een glimlach terug denken aan je vriendje.

Ik heb mijn Kaylah vorig jaar augustus moeten laten inslapen, ze was pas 1 jaar. En ik kan het hier wel hardop zeggen, ik huil er nog geregeld om. Mij doet het goed om gewoon tegen haar te praten, ze heeft een mooie urn met foto, ik steek er een kaarsje bij aan en ik vertel haar hoe mijn dag was. Dat heeft mij altijd erg getroost.

nogmaals sterkte

[Missy2806]

Ben voor de eerste keer hier. Heb begin mei mij meisje van bijna 18 jaar ook moeten inslapen. Tis moeilijk, ik haat het iedere keer weer, maar inmiddels weet ik zeker dat ik het goede heb gedaan en dat heb jij ook. De twijfel zal nooit helemaal weggaan.
Het worden nog moeilijke tijden; ik weet wat je doormaakt. Ben in gedachten bij je. De tranen mogelijk rijkelijk vloeien; dat is ook goed. Ik las ergens: Achter tranen van verdriet schuilt de glimlach van de herinnering. Dat houdt mij intussen op de been.
Veel sterkte!

[connyf]

Het grote fysieke loslaten net achter de rug, met een door hart en ziel snijdende pijn die nauwelijks te verdragen is op het moment dat je je kleintje voor het laatst knuffelt en kust en vaarwel zegt. Ik heb haar zelf tot het allerlaatste stukje gedragen en een pootafdrukje gemaakt. Een hele mooie urn uitgezocht (ook te zien op facebook, zie link enkele berichten eerder)), die nu thuis op haar plekje op haar stoel ligt. Nadat ik de urn had uitgezocht herinnerde ik me de tekst die ik ooit had gelezen op een koelkastmagneet en móest kopen: Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Kijk naar de urn die ik heb uitgezocht, en je snapt dat ik bij de plotselinge herinnering aan die tekst overspoeld werd door tranen en liefde voor mijn schatje. De cirkel is rond. Poekie is thuis, voorgoed....

Iedereen die ik niet persoonlijk heb bedankt op dit forum voor alle steun: ik lees alles en jullie gedeelde ervaringen helpen me hier doorheen. Poekie laat een grote lege stille ruimte achter om mij heen die zomaar niet gevuld wordt. Ik moet beginnen aan een heel nieuw hoofdstuk van mijn leven, nadat ik de helft ervan gedeeld heb met mijn altijd aanwezige maatje. Ik kom vast hier nog terug om jullie berichten te lezen en wie weet slepen ze me ook dan door pijnlijke momenten heen. Veel liefs, Conny

[Kattenbella]

Lieve Conny,

Meid, wat zal je het nu moeilijk hebben. Kanker blijft zo'n rotziekte! Ik ben wel blij voor jullie dat het niet te lang heeft geduurd en dat hij bij jou is gegaan. Voel je niet schuldig over die uren dat het wel meoilijk was.
Bij Wolfje, de kat van mijn vriendin duurde het veel langer en het ging zo slopend achteruit.

Misschien zal het jou ook troost geven een bericht bij afscheid te zetten, hoewel je het hier al zo prachtig hebt verwoord. Hoe gaat het nu met je andere kat, heb je daar een beetje troost van?

Heel veel sterkte en kom hier van je afpraten als je dat nodig hebt.

[Dafpoetser]

Veel sterkte lieve Conny,

Rob.

[connyf]

Pffff wat is dit onnoemelijk zwaar... ja Pino knuffelt me heel lief, maar het is heel dubbel. Poekie en Pino waren twee heel verschillende katten. Behalve dat ze allebei gitzwart zijn, stopt daar de gelijkenis. Dan knuffel je Pino, maar wil je eigenlijk Poekie voelen. En dan voel je je schuldig tegenover dat kleine spinnende bolletje in je armen. Je hebt gelijk, ik heb het erg moeilijk. Heen en weer geslingerd tussen zoveel emoties en af en toe een flits 'het is niet echt', waarna de keiharde werkelijkheid je direct weer in je gezicht slaat. Ik ben moe van mezelf, van het denken, van het praten, van het huilen en tegelijk wil ik nog niet stoppen, want dat betekent afstand van mn leven met Poekie. Wat nu nog gisteren en eergisteren was wordt dan vorige week, vorige maand, vorig jaar. Die afstand wil ik niet, maar komt eraan met iedere nieuwe dag. Gaan slapen en wakker worden zijn de moeilijkste momenten. Alle rituelen die erbij hoorden met Poekie zijn dan pijnlijk afwezig. Vanavond zal Pino wel weer bij me gaan liggen. Afgelopen nacht hield ie zich verstopt in de gang, omdat Poekie's lichaampje naast me lag. Daar wilde Pino niet zoveel van weten. Ik zie aan Pino dat ie sommige gewoonten in relatie tot Poekie ook nog heeft. Eten in dr bakje scheppen waarna ze even op en neer rent in de verwachting dat Poekie er ook aan komt, daar ging ze dan altijd even lekker voor in de weg staan. Maar zo'n katje schakelt snel. Sneller dan ik. Ik zit mezelf behoorlijk in de weg en maak dankbaar gebruik van dit forum om weer even met Poekie bezig te kunnen zijn. Het is vastklampen aan wat er allemaal rondom mn meisje gebeurd is. Ik zal ongetwijfeld minder schrijven naar gelang de tijd vordert. Mensen zullen er niet meer naar vragen terwijl nu ieder gesprek nog over Poekie gaat. Zo gaat dat. t is een rouwproces, t hoort erbij, ook dat het nu nog grenzeloos pijn doet. ik moet er doorheen, geen ontkomen aan, dus ik kan maar beter proberen ermee te dealen. dwars door de bitterste pil ever heen. Ik neem het maar van minuut tot minuut en hoop me er doorheen te slaan zonder al teveel schuldgevoel naar Poekie zodra ik merk dat het leven doorgegaan is. Ik moet er al snel aan geloven, er moet alweer van alles gedaan worden waar mijn hoofd nog niet een greintje naar staat. Ik ben op, uitgeput van dagen bijna niet eten, niet slapen en opgeslokt worden door deze nachtmerrie. Lief schatje, ik mis je meer dan ik ooit kan vertellen. Ik zou het je zo graag laten zien, maar daar is geen manier voor. Ik hoop dat je het weet. Vannacht slaap je weer naast me. xxx

Wat ik nog niet verteld heb, maar mij behoorlijk van mn stuk bracht was nog een onverklaarbaar voorval:
Allereerst zag ik vanochtend vlak voor ik Poekie weg ging brengen iets vreemds aan een kaars (zo'n brede, lage in een glazen houder) op tafel. De tafel staat vol spullen rondom die kaars, Pino heb ik er niet in de buurt gezien en heeft nooit belangstelling voor de kaars gehad en gisteravond was het er nog niet: krassen van kattennagels in het kaarsvet.... Daarvan kun je nog denken: dat kan niet anders dan Pino geweest zijn. Maar dit? Poekie's lichaampje lag tot diep in de nacht vlakbij me op de bank, op één van haar vaste plekjes. Om iets voor zes overleed ze en rond half 3 vannacht legde ik haar zachtjes naast me op bed, op een vuilniszak en een handdoek. Ze was toen al helemaal koud. Toen ik haar vanochtend oppakte om mee te nemen voelde het bed onder haar warm.... Hoe je het ook uit willen leggen, ik denk er graag het mijne van....

En Rob (en natuurlijk alle anderen ook!): bedankt voor die mooie tekst hier nog eens.

Conny

[castratenkoor]

Waar kun je beter je grote onmenselijk verdriet delen dan hier, veilig op een forum vol kattenliefhebbers. We weten wat je voelt en hoe het is je leefgenoot los te moeten laten.
De scherpe kantjes zullen er in de loop van tijd van af gaan.
Wat rest zijn de prachtige herinneringen.

Hier kun je jezelf zijn en open. In de grote boze wereld wordt verdriet om een dier vaak weggewapperd.
Ik zat een keer op mijn werk te huilen om overleden Kees.
Zegt mijn toenmalige cheffin, ja Dinie dat weet je nou eenmaal als je aan beesten begint, die leven nou eenmaal korter dan jij.
Met andere woorden als je geen verdriet wilt hebben om het heengaan van een dier, moet je maar
geen dieren nemen?!?
Mijn eigen vader zei : gelukkig is het "maar" een kat.

Ik kan echt woest worden om zulke redenaties........

Dus Conny, deel gerust je verdriet en gedachten - hier is het veilig.