Veel verdriet om Dikkie

[Dikkie]

uit het beeld dat je van je suikerzieke Dikkie schetst, maak ik op dat je zelf geen bloedsuiker hebt getest en blind insuline (caninsuline?) spoot. dat verklaart die hypo's en ook de zwakheid in de achterpoten. zijn bloedsuiker was al tijden niet rustig en stabiel. hij had niet alleen hypo's (te laag) maar doorgaans ook veel te hoog en dat veroorzaakt neuropathie en dat verklaart die zwakte in zijn pootjes.

Heb wel degelijk zijn suiker iedere dag gemeten... alles werd in controle gehouden... de bloedarmoede is hem fataal geweest.
Er werd bloed getrokken.... maar tevergeefs....
Het mocht niet zijn...

[lieke81]

Dat is rouwen wat je nu doet.
In september is mijn moeder overleden, en toen had ik dat ook de eerste tijd leef je in een roes, en na verloop accepteer je dat het beter is zo.
Mijn ma was erg ziek, en mij heeft het geholpen door te denken dat ze nu geen pijn meer heeft, en mij (en natuurlijk de rest) op wacht met onze katten,de hond, en mijn vogeltje...
Het is *** maar je moet het accepteren dat rouwt, laat het komen huil lach schreeuw praat, maar laat het komen maakt niet uit hoe.
Zoek een mooie foto brand een kaarsje, en denk vooral aan de leuke dingen die je met dikkie hebt meegemaakt. Dat helpt, en laat je zien dat zijn leven goed was, ook maakt het je herinnering mooier.
(ik denk nu haast nooit meer aan me ma toen ze ziek was maar aan de leuke dingen, dat maakt het makkelijker, niet minder pijnlijk maar wel makkelijker)

Het is miss niet het zelfde, maar misschien helpt het je...
Strekte en een hug Lieke

[Adriana]

ja, het verlies van zo'n dierbaar iets kan een grote shock geven en je bent daarin absoluut niet de enige. ik heb geloof ik anderhalve maand op het Forum niet over het overlijden van MoMo geschreven, nu ongeveer een half jaar terug, ik kon het gewoon niet..
en zeker als je dat overkomt als je nog relatief jong bent, dan heb je nog weinig ervaring met rouw en diep verdriet en rouwprocessen.
dat kan er gigantisch inhakken en je bent zeker een paar weken van de kaart. beetje zombie-achtig vond ik het. k heb op een tragische manier mijn oudste broer verloren, was toen ook nog vrij jong en heb maanden in een soort van waas geleefd.

probeer wel om je niet schuldig te voelen, soms lukt het niet en moet je een dier laten gaan en je lieve Dikkie heeft het je bespaard om die beslissing zelf te moeten nemen. op één van de niertopics hebben we Inge met Simba en die krijgt het vanaf afgelopen week op dat vlak zwaar voor haar kiezen, lees maar eens bij Pluisje.
zo velen van ons hier hebben al een aantal dieren verloren, soms van het één op andere moment, soms na een slopende rotziekte. die moet je dan laten gaan en dat geeft een erg machteloos gevoel.
maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar, het is niet één doorlopend feest, alhoewel de meesten van ons dat wel zouden willen..
hoop dat je je verdriet een beetje een plaats kunt geven en er een tijd komt dat vooral de mooie herinneringen aan Dikkie de overhand hebben..

[Dafpoetser]

Afscheid (moeten) nemen doet altijd pijn, zeker als het om iets gaat wat je zeer lief is.

Sterkte, (jij ook Lieke)

[patiani-guusje]

Heel herkenbaar dat hartverscheurende verdriet om je huisdier... Het lijkt alsof het nooit meer over zal gaan, de pijn. Maar geloof me het slijt, het heeft tijd nodig. Over een tijdje zullen de scherpe kantjes ervan af zijn, en zul je met een glimlach terug kunnen denken aan zijn kattenstreken. En een troost voor nu: Dikkie zal zeker gevoeld hebben dat er veel van hem gehouden is!

[Dikkie]

Dat is rouwen wat je nu doet.
In september is mijn moeder overleden, en toen had ik dat ook de eerste tijd leef je in een roes, en na verloop accepteer je dat het beter is zo.
Mijn ma was erg ziek, en mij heeft het geholpen door te denken dat ze nu geen pijn meer heeft, en mij (en natuurlijk de rest) op wacht met onze katten,de hond, en mijn vogeltje...
Het is *** maar je moet het accepteren dat rouwt, laat het komen huil lach schreeuw praat, maar laat het komen maakt niet uit hoe.
Zoek een mooie foto brand een kaarsje, en denk vooral aan de leuke dingen die je met dikkie hebt meegemaakt. Dat helpt, en laat je zien dat zijn leven goed was, ook maakt het je herinnering mooier.
(ik denk nu haast nooit meer aan me ma toen ze ziek was maar aan de leuke dingen, dat maakt het makkelijker, niet minder pijnlijk maar wel makkelijker)

Het is miss niet het zelfde, maar misschien helpt het je...
Strekte en een hug Lieke

Veel moed ook Lieke... Heb ook mijn ma en broer enkele jaren geleden verloren... in het begin dacht ik : ik overleef dit nooit... Maar het leven gaat verder.. raar ...
Soms wil ik de tijd terugdraaien en stilzetten...
De tijd waarin ik dolgelukkig was met Ma , Broer en Dikkie....xxxxx
Gwen.

[lieke81]

Het komt goed meis...
Het duurt even, maar vanzelf gaat de zon schijnen.
Geef jezelf de tijd, en geluk vind je dan vanzelf.

Dikke knuf lieke

[Kattenbella]

Zeventien jaar is best oud, zeker met suikerziekte. Je hebt alles gedaan.
Alle respect hoor!
Mijn lieve witte Karel is ook gegaan, ook zeventien, ze zijn samen op de regenboog.

Heel veel sterkte!

[Nouchka]

Hoi Gwen

Ik ken je gevoel, heb ook vorig maand m'n meisje moeten laten inslapen na 17 jaar. Ook bij haar trilde haar lichaam toen ze volledig wegging. Ik denk dat dit normaal is omdat alles afsluit en stop met werken.

Het doet pijn, heb ook dagen staan huilen. Krijg het nog moeilijk, heb soms nog huilbuien in bed en dat gemist dat blijft. Met de tijd kan je het wel plaatsen, dus gaat het minder pijn doen.

Je moet je niet schuldig voelen. Dikkie was waar hij het liefste was, dicht bij jou, bij je lichaamswarmte.

Ik wens je veel sterkte en een dikke knuffel.

[mac man]

in moeilijke tijden is niet je waardevolste bezit dat wat je hebt vergaard
maar de herinneringen aan mooie tijden
geluk is een herinnering