Wat mankeerde mijn katertje?

[katgevonden]

Velen van jullie weten dat ik even geleden mijn katertje 2 pac moest laten inslapen. Maar wat jullie niet weten is dat ik mij afvraag of ik er wel alles aan heb gedaan om hem in leven te houden, of ik wel de juiste beslissing heb genomen, en of hij niet toch te redden is geweest. Dat komt vooral omdat er geen diagnose is geweest. Ik weet dat het lastig is om achteraf nog iets over te zeggen maar misschien hebben jullie wel ideen wat hij had en of er nog wel wat aan te doen was geweest.
Het begon allemaal op zaterdagavond (ik was vrij lang weg over dag) hij was erg rustig en liep wankel. s'nachts ben ik met hem na de DA geweest. Hij bleek uitgedroogd maar verder zag hij er goed uit zei de DA (vacht en tandvlees...) en koorts had hij ook niet. Hij kreeg AB spuit en vocht onder de huid. Zondags was hij grotendeels als gewoonlijk. Maar hij wou niet eten en drinken dus zelf maar besloten dat ik een handje ging helpen...Ontlasting was er amper. Op maandag begon hij weer wankel te lopen en was hij n beetje in de waar...hij kon de kattenbak niet vinden en dit soort dingen. Apart! Ik bleef hem dwangvoeren en water met iets melk geven. Maar hij raakte steeds meer gedesorienteerd en dinsdagochtend stonden we weer bij de DA. Hij bleek weer uitgedroogt te zijn! Alle spuiten overnieuw. Arm beesje! En hij kreeg pillen die de eetlust zouden opwekken. Het ging weer eventjes beter en als ik hem zijn bakje met eten onder zijn neusje hield (natvoer van DA) wou hij ook een paar hapjes nemen maar verder bleef hij in zijn hangmatje. Normaal lag hij altijd bij mij maar de laatste dagen wou hij enkel nog maar daar liggen. Van lopen en springen zag je niets meer! Op woensdag kreeg ik hoop want hij speelde met Katie maar sávonds zag je bijna zijn oogjes niet meer, de knipvliezen lagen er bijna geheel overheen. Ik belde de DA en die zei dat ik hem 2 van zijn pillen mocht geven want die hielpen ook tegen de pijn en dat ik de volgende ochtend moest komen. Ik belde hem namelijk 3 uur s'nachts...ik ging al dagen om het uur uit bed om 2pac te voeren. Toen ik om 5 uur weer bij mijn schatje kwam spinde hij gigantisch (van pijn denk ik) wou geen eten meer en niets. Toen ik met het spuitje bij hem kwam beet hij mij behoorlijk (heeft hij nooit eerder gedaan). Ik besloot om hem eventjes met rust te laten pakte een deken en ging op de grond naast hem liggen. Een beetje ingedut werd ik wakker van de stank. Half slapend schrok ik wakker en zag hem in zijn eigen poep liggen. Het kon hem niets schelen, zijn poten en kontje waren eronder geschmeerd. Hij had diarree. Ik maakte hem een beetje schoon en even later ging ik na de DA. In zijn vervoerbox geen piep (anders gilde hij bijna wel als hij erin moest), niets, hij lag n half uur precies zo als ik hem erin had gelegd. Bij de DA bleek hij ondanks alle zorg weer uitgedroogd. Ondertussen kon hij niet eens staan. Ook was de bloeduitslag binnen. Alles OK. De DA adviseerde om er een eind aan te maken en ik was het ermee eens! Ik vond het vrezelijk om mijn geliefde schat zo te zien en er was geen diagnose dus ook geen behandling. Wat had ik moeten doen? Weer een infuus, weer meenemen om 2 dagen later weer een uitgedroogde 2pac te hebben.?
Maar nu vraag ik mij af of het allemaal zo juist was. Heb enigsinds een slecht geweten...Heb ik er echt alles aan gedaan?
De DA dacht trouwens dat er waarschijnlijk iets met zijn hersenen niet goed was. Maar de grote hamvraag voor mij is: waar is al het vocht gebleven wat ik hem erin dwong. Plassen deed hij amper!
Is hier iemand die dit ziektebeeld herkent???

[castratenkoor]

Ik zou dat schuldgevoel maar gauw heel ver overboord gooien.
Je hebt alles geprobeerd en het ging zo slecht dat je hem uit liefde uit zijn ellende hebt verlost.
Gezien het hele plaatje lijkt dat me het enige juiste besluit.

ik heb zoiets meegemaakt met een blauwe burmees Sandertje. Die is 9 maanden geworden.
Ook nooit een diagnose gesteld. het was op het laatst het in leven houden van een ademend hoopje ellende.

Laat het los Nadia, je hetbt het echt prima gedaan!
Wees trots op jezelf, ik ben in ieder geval wel trots op je.
Pijnig jezelf niet langer met die vraag, het is goed zo.

[Dafpoetser]

Eens met Dinie.
Geniet van Mauw, en laat Toepie los, je hebt gedaan wat je kon...en hoe je jezelf ook kwelt met de vraag "maar wat als?" , daar krijg je 2pac toch niet mee terug...
Liefde is soms ook laten gaan...

[Cari]

Nadia, het vreet aan je als je niet weet wat de doodsoorzaak was en daarom kan je het bijna niet loslaten. Ik heb het ook meegemaakt en ik was er kapot van. Je hebt echt het beste gedaan wat je kon!
Zoals Rob al zegt, op de "wat als"- vraag zal je nooit antwoord krijgen en daar kwel je jezelf alleen maar mee. Probeer er vrede mee te hebben, al weet ik dat dat voorlopig waarschijnlijk teveel gevraagd is .