Moet hier even m'n verhaal kwijt, hoop dat ik jullie er niet mee verveel.
Anderhalf jaar geleden heb ik bij ons uit de dierenartspraktijk kater Max meegenomen. Hij kwam heel ziek binnen; hij was verstopt, kon niet plassen. De keus was aan de eigenaren: opereren of euthanasie. Betalen konden ze de operatie niet. En dan blijft er weinig over. Als je dat ziet als assistente, een gezonde kat van net 5 jaar, kun je het niet over je hart verkrijgen dat dier te laten gaan. We hebben er dus een stokje voor gestoken, de eigenaren wilden hem wel afstaan dat wij een nieuw baasje zouden zoeken. Goed, daar zaten we dan met een kat waar we in ieder geval iemand voor moesten hebben om de operatie te bekostigen (we zijn geen asiel...), een verstopte kater is een spoedgeval en als er besloten wordt tot penisamputatie doe je dat liever gister dan morgen...
Een deel van het team heeft zijn of haar steentje bijgedragen en zo kon Max geopereerd worden. In de 2 dagen daarna steelde hij m'n hart. Je raad het al, natuurlijk ging hij mee! Ik woonde nog bij mijn ouders, maar mijn (ex)vriend vond het geen probleem hem in huis te nemen. Na een herstel van 2 maanden ging het geweldig met hem. Van een zielig hoopje ellende was hij veranderd in de grootste knuffelkont die je je maar kan bedenken. Vorig jaar juli, nu dus een jaar geleden, maakte ik het uit. Ik heb me soms toen het eenmaal niet meer ging tussen ons eerlijk gezegd drukker gemaakt om de kat dan om het uit elkaar gaan. Maar inmiddels was mijn vriend zo goed met hem dat ik hem er gerust achter heb durven laten.
Afgelopen januari begonnen de problemen: Max kon niet poepen! Hij heeft verschillende keren verstopt gezeten en is onder narcose leeggehaald, in de praktijk waar ik werk. Wel raar, maar ook heel fijn dat ik er zelf altijd bij kon zijn. Na een aantal keer besloten we dat het genoeg was, je kunt het probleem wegnemen maar daarmee heb je niet de oorzaak. Het vermoeden was al een megacolon (de dikke darm werkt niet of niet goed meer).
Afgelopen maandag was het weer mis. Dinsdag heb ik een specialist gebeld, waar Eelco (mijn ex-vriend) om half 2 direct terecht kon voor verder onderzoek. Ons vermoeden werd bevestigd: ook al was het in april, toen er bij ons foto's zijn gemaakt, niet heel duidelijk te zien, de internist kon duidelijk voelen dat het om een megacolon ging.
We waren heel blij met een definitieve diagnose, maar dit betekende wel een ontzettend zware, risicovolle operatie: de hele dikke darm zou weggehaald moeten worden om deze problemen voorgoed op te lossen.
Een andere keus hadden we niet, dus vanmorgen is Max bij ons geopereerd. Ik moet zeggen, dat is toch wel 1 van de ergste dingen wat er bestaat: je eigen dier op de OK-tafel, die een operatie moet ondergaan die je zelden tegen komt en risico op complicaties.
Alles is nu achter de rug, ben geweldig blij dat ze het hebben gedaan, en ze zijn er ontzettend goed en zorgzuldig mee bezig geweest. Nu is het afwachten...het grootste risico is dat de darminhoud gaat lekken, de buik in, of dat het deel van de darmen wat aan elkaar gezet is af gaat sterven en alsnog de buik in gaat lekken.
Vannacht neem ik hem in ieder geval mee naar huis (ik heb zelf de nachtdienst, dus da's mooi makkelijk als er wat gebeurd) en morgennacht ook. In het weekend blijft hij nog bij mij thuis zodat ik direct iemand kan bellen als er iets is, en als het eenmaal een weekje verder is, heeft hij de meest risicovolle periode achter de rug...
!