Twee extreem angstige zusjes

[Bielski]

Ongeveer 1.5 week geleden hebben we twee zusjes van 8 maanden uit het asiel gehaald. We werden door de medewerkster er al op gewezen dat de zusjes heel angstig waren. Ze zijn in januari op een camping gevonden, toen waren ze ongeveer 5 maanden. Volgens mij zijn ze daarvoor nog nooit met mensen in aanraking geweest.

We zijn nu ruim een week verder en de dames zijn nog steeds erg bang. Ze laten zich alleen aaien als ze niet weg kunnen lopen, maar liever lopen ze weg.
Als je Dinky aait dan gaat ze wel spinnen (dus ze vindt het wel fijn).
Ik heb in de huiskamer alle verstopplekken waar ik geen contact met ze kan maken, dicht gemaakt. Anders kunnen we helemaal geen contact met ze maken en ik denk dat dat juist wel moet. Dus gedurende de dag ga ik af en toe opzoek naar ze en praat een beetje tegen ze. Soms als ze in de boekenkast liggen dan probeer ik ze een beetje te aaien.

's Avonds komen ze overigens meer tot leven. Dan spelen ze samen en rennen door de kamer, maar van ons moeten ze ook dan niets hebben.

Hopelijk trekt het nog bij.

Hebben jullie nog advies over hoe we dit het beste kunnen aanpakken?

Hier een foto op één van de 'favoriete verstopplekken' alle boeken die in de weg lagen hebben ze uit de kast gewerkt

[puck0906]

Hoi hoi,

Ik kan alleen maar bedenken heel veel geduld. Laat ze alles op hun eigen tempo bepalen en door middel van spelen ze langzaam naar je toe laten komen. Gewoon dus bv op de grond gaan zitten en dan balletjes rollen of propjes papier is ook altijd leuk. Verder niets opdringen zoals op gaan pakken enzo. Je weet natuurlijk niet wat ze op die camping meegemaakt hebben dus ik zou zeggen stap voor stap..... Succes! Enne trouwens mooie poesjes!

[JLC]

Ik denk dat geduld belangrijk is. Vooral niet oppakken en laat ze maar lekker gaan.
Mooie poezen trouwens.

[ktje]

Ga niet alle plekjes dichtstoppen, poezen willen gewoon even kunnen wegtrekken. Laat ze rustig aan jullie wennen en ga niks forceren. Komt wel goed, jullie moeten alleen heeeel veeel geduld hebben!

[Cari]

Hai Bielski,
wat lief dat je je ontfermd hebt over deze 2 angstige zusjes! Halfwasjes zoals zij, die van een camping komen, hebben veel tijd nodig om te wennen. Ze zijn wel in contact met mensen geweest, maar waarschijnlijk alleen om gevoerd te worden. Dat kan best helemaal goed komen en het kunnen hele lieve schootkatten worden, maar het kost tijd, eerder maanden dan weken. Kan je ze een lekker veilig holletje geven, waar ze zich kunnen verstoppen, maar waar jij wel bij kan? Echt een lekker knus, beetje duister plekje in een hoekje, iets waar ze in kunnen kruipen. Dat je de andere verstopplekken waar je niet bij kan, hebt dichtgemaakt, vind ik wel slim, want anders kan het allemaal erg lang gaan duren.
Wat bij katten van die leeftijd meestal nog goed werkt, is met ze spelen. Spelen met een touwtje of hengel, of laserlampje, iets waarbij jij de regie in handen hebt. Ga lekker op de grond zitten (dan ben je niet zo eng groot) en lok ze op die manier regelmatig in je buurt en als ze dat durven, over je benen heen. Probeer ze tussen door even een aai te geven, maar als dat ze bang maakt, ga je te snel. Veel tegen ze praten, zoals je doet, is heel goed. Zorg dat je, als je naar ze kijkt, regelmatig je ogen rustig dichtknijpt, want dat is voor katten geruststellend (aanstaren is bedreigend).
Laat de brokjes niet de hele dag staan, maar voer ze op regelmatige tijden, zodat ze de link leggen tussen jou en eten. Verwen ze met iets lekkers (natvoer bv._) en probeer ze tijdens het eten te aaien. Sommige katten vinden dat niks, maar als het eten erg lekker is, vinden ze het vaak wel goed.
Dat Dinky al spint, als je haar aait, is een goed teken. Het komt echt wel goed met ze. Je moet geduld hebben, maar het is het waard !

[Bielski]

Dank jullie voor je goede raad.
Als ik alles zo lees denk ik dat ik het intuïtief goed aan het doen ben.

Vanavond hadden we een soort doorbraak. Voor het eerst wilde Ziggy (dat is degene aan de linkerkant) met me spelen. Niet te dichtbij, maar met een koordje aan een stokje hebben we toch iets van een kwartier gespeeld. Nu zijn ze weer met elkaar aan het spelen/rennen/nepvechten.

[ntcats]

onze poes was 10 maanden toen wij haar uit het asiel hadden gehaald.
ze vertelde al dat ze erg angstig was en er veel geduld bij zou komen kijken. Ze zat al 5 maanden in het asiel en vonden dat zo zielig! niemand durfde het blijkbaar aan om haar in huis te nemen..
De eerste week heeft ze doorgebracht onder de kast in de gang.. en kwam daar alleen s'nacht onder vandaan om te eten enz, En ze kwam er even onder vandaan toen onze andere kat naar beneden kwam, Ze was totaal niet bang voor hem, en leek wel ''blij'' dat ze eindelijk iets bekends zag (een andere kat). Wij hebben haar helemaal met rust gelaten en wanneer ze toenadering zocht en haar ging aaien ging ze [zoals jij ook vertelde] wel spinnen maar keek zo bang! nu 5 jaar later gaat het veeel beter. We kunnen absoluut niet alles met haar doen, en schikt toch nog gauw (vooral van harde stemmen!). maar als ze een goede dag heeft komt ze lekker bij je liggen, en houdt alles om haar heen wel goed in de gaten.
Geduld is inderdaad het beste, en zoals ik lees doe je het al heel erg goed!
Ben benieuwd hoe het nu gaat.

[Griffel 1977]

Bengo en Picasso, 2 broertjes die op de boerderij gewoond hebben. Zij zijn op een leeftijd van 5-6 maanden oud hier terechtgekomen. Je zag aan hen dat ze zelfs nooit mensen hadden gezien! De eerste week had ik ze in een benche ondergebracht, zodat ze konden wennen aan mij. Maar dat was verkeerd. Bengo en Picasso hadden een enorme schrik in de benche. Daarom besloot ik om hen vrij in huis te laten leven. De eerste maand hebben ze verscholen geleefd, aten ze waarschijnlijk gewoon s'nachts. Stilaan werd Picasso nieuwschieriger naar mij toe, hij durfde al eens in mijn buurt te komen zitten, Bengo daarentegen bleef schuw naar mij toe. Op een avond zat ik tv te kijken en kwam Picasso naast mij liggen, ik aaide hem voorzichtig, en hij genoot ervan! Sindsdien kwam hij iedere avond bij mij in de zetel zitten en ging zelfs mee op het bed slapen. Na een dikke 2 maanden hier te wonen werden deze jongens gecastreerd, en vanaf dat moment heeft Bengo de klik gemaakt! Ondertussentijds is Picasso overleden (FIP) en Bengo is één van mijn grootste kroelkonten geworden! Iedere nacht slaapt hij bij mij! Naar vreemden toe is hij nog steeds schuw.

Saya en Arik, zus en broer, achtergelaten met 10 andere soortgenoten op een appartement, zijn hier in augustus 2009 komen inwonen op een leeftijd geschat van 2 jaar. Beide héél schuw. 4 maanden hebben zij verscholen geleefd, merkte wél op dat ze s'nachts rondliepen, maar hun mens opzoeken zat er niet in. Sinds januari 2010 durft Arik zich overdag al eens laten zien, nu loopt hij rond in huis, maar wanneer ik te dicht in de buurt van hem kom, dan vlucht hij weg. Saya doet het héél voorzichtig, zij durft zich sinds kort maar te laten zien, maar dan blijft ze wél zitten als ik in de buurt ben. Zij komt al eens nieuwsgierig kijken als ik in de keuken ben. Let wél, mijn handen uit steken om hen te aaien, dat moet ik niet doen, want dan zie je hen wéér enkele dagen niet... Toch genieten Saya en Arik, in "hun kamer" (zij vertoeven meestal steeds in dezelfde kamer), languit gerekt op de krabpaal van het zonnetje te genieten, spelen met de aanwezige speeltjes, eten en drinken goed, gaan steeds mooi naar de kattenbak! Bij hen is GEDULD een gouden must! Schootkatten zullen het nooit worden, maar ik laat hen zijn wie ze zijn!

Nog enkele tips die ik heb voor "schuwertjes";
* Laat hen schuilplaatsjes hebben!!
* Aai hen niet onder dwang!
* Als je hen kunt aaien, gebruik de bovenkant van je hand!
* Laat regelmatig de TV of radio opstaan als je weg werken bent!
* Geef hen toegang tot je slaapkamer s'nachts, in het donker durven ze al eens contact met je te zoeken!
* GEDULD hebben!
* Geef ze de tijd om alles te ontdekken wat hun mens inhoudt!
* Laat ze in hun waarde!