Op welke leeftijd hechten katten zich aan hun baas?

[Cari]

Als je in een asiel denkt dat de kat die direkt op jou afkomt, jou uitkiest, is dat een leuke gedachte, maar waarschijnlijker is dat het gewoon een goed gesocialiseerde allemansvriend is, die op iedereen afstapt. Niets mis mee, maar een beetje triest voor de meer verlegen/bange/bescheiden/voorzichtige types.
Ik heb 1 van mijn katten uitgekozen op zijn "langzitter"- status. Hij zat al ruim 2,5 jaar in het asiel. Hij "verkocht" zich niet, liep weg van bezoekers. Hij liet zich na wat aandringen heel voorzichtig even door mij aaien. Toen ik aan de balie vertelde dat ik hem wilde hebben, was de reaktie "Weet u dat wel zeker?" . Ik wist het zeker. Oké, hij moest even wennen, maar een goeie 2 weken later liep hij mee als ik de honden uitliet!

[Isanne]

Ik ben het met Cari eens. Ik heb ook een katje uit het asiel dat zeer schuw was en zichzelf ook niet kon verkopen. Ik "wist" alleen meteen dat hij bij mij zou passen en ik bij hem. Hij is van al mijn katten het meest aan mij gehecht. Terwijl ik altijd dacht dat omdat het een zwerver is dat hij mij niet echt nodig heeft, maar dat heeft hij juist des te meer. Het heeft bij mij drie maanden geduurd, maar hij herkent me uit duizenden en hij loopt ook met mij mee als ik een wandeling maak. Hij is zich altijd bewust van waar ik ben en als ik thuiskom dan staat hij altijd op mij te wachten, hoe laat het ook is. Ik heb me daar zelf ook om verbaasd, ik herken het niet van mijn andere katten die gewoon liggen te slapen en wel weten dat ik altijd terug kom om ze te voeren.

Katten die op je afkomen zijn katten die het alom bekende kattengedrag beheersen van het "manipuleren" en het zich goed verkopen en zouden bij veel mensen kunnen wonen. Die katten zijn ook superlief, maar het betekent dus absoluut niet dat ze zich per se alleen aan jou hechten.

[Tamir]

Adam had zo'n allemansvriendje (zoals Cari uitstekend beschrijft!) als broertje. Hij stond zich constant aan de tralies te wrijven en voor Adam was eigenlijk geen plek. Hij was een beetje schuw door zijn broertje, want die duwde hem ook vaak weg, hij kreeg simpelweg de kans niet. De eerste dagen was hij dan ook goed schuw, maar nu merk ik dat hij goed uit zijn schulp kruipt. Ik werd gewoon verliefd op zijn bescheidenere houding. Ik wilde zo'n katertje graag een kans geven, daarom haal ik ook graag een kat uit een asiel. Katten hebben gewoonweg soms de kans en tijd nodig om zichzelf te worden. En ik denk dat Adam dat wel aardig doet! Hij is een vrolijke, speelse, aanhankelijke kater van 10 maanden, die soms ook een goede boef is!

[achtpuntzes]

de titel bij dit onderwerp:

?

katten hebben geen "baas"

[Ilone]

Klopt.
Ze hebben personeel

[Cari]

Ze hebben een "mama" en een "papa"
Als een baas omgaat met zijn personeel, zoals een kat met ons, zou ie al gauw een rechtszaak aan zijn broek hebben

[Aziraphale]

Wij hebben nu ongeveer 6 weken twee kittens uit het asiel. Een zwarte kater die direct naar ons toe kwam, spinnen, knuffelen met ons. Eentje die bang in een hoekje zat, een rood poesje. De eerste week was Bo nog steeds super aanhankelijk. En Bella nog steeds bang Ze durfde haar mand niet uit, kotste, at weinig, constant miauwen en van ons wegrennen. Even dachten we, als beginnende kattenouders, 'Waar zijn we aan begonnen?'. Na 2 weken kwam Bella voor het eerst op schoot en spinde. Nu is ze enorm aanhankelijk, altijd op schoot slapen, knuffelen, en volgt me door het hele huis. Ze is nu zelfs aanhankelijker dan Bo We hebben twee mooie knuffelkatjes, het kostte wat tijd en aandacht maar je krijgt er zoveel voor terug!
In het asiel waren ze heel blij dat we voor deze combi gingen, de allemansvriend versus het schuwe kitten. Bo heeft Bella veel geleerd, veel geborgenheid gegeven en ze zijn de dikste vriendjes! Likken elkaar schoon, slapen samen dmv pootjes vasthouden, Bo laat Bella zelfs hij hem drinken

[castratenkoor]

Is een heel goed besluit dus geweest te kiezen voor deze twee.
Fijn dat het zo goed gaat!

[Adriana]

We hebben twee mooie knuffelkatjes, het kostte wat tijd en aandacht maar je krijgt er zoveel voor terug!

k word altijd heel blij en krijg het warm bij het lezen van dit soort berichtjes! joepie, het kan dus ook goed gaan! en iedereen is dan zoveel gelukkiger, zowel de beide katzels als de blije tevreden personeeltjes...

en vwb de titelvraag: ik denk dat de meest intense hechting is met degene, die ze vanaf zeer zeer jong voedt en in handen heeft en vaak is dat dus degene, waar bij ze zijn geboren! je hebt proefjes met ganzen die uit het ei kwamen en niet hun moeder maar een man voorgeschoteld kregen en vervolgens die man als hun moeder gingen zien en hem overal volgden!
daarom zullen in het wild geboren katten zich nog nauwelijks aan mensen hechten.
maar ja, wat is dat, hechten? de relaties die ik met mijn individuele katten heb, verschillen hemelsbreed.
Mo is dominant en duldde niks verder in de buurt en schermde af.
Enzo zou me opvreten maar is te bangig en gestresst maar op de tuin in zijn eentje gaat-ie helemaal los, die is erg aan mij gehecht maar om een hoekje.
Bolle is het minste gehecht aan mensen, maar heeft Enzo uitgekozen en omdat Maks dan toch wel geisoleerd raakt, heb ik hem geleerd zelf naar mij toe te komen als-ie zich alleen voelt. en dat werkt vrij goed maar hij moet onder een fleece of dekbed als Mo in de buurt is.
en ik heb zowel Cari, Stella als Dinie heel vaak precies hetzelfde verhaal zien schrijven, ze hebben inhoudelijk allemaal een andere band met je...

[MarjanR]

Oh, maar dat heb ik hier zelfs al met m'n drie katten.
Moos is een kroel 100%
Maar heeft ook zo z'n voorkeur van HOE het dan moet.
Teun is een verlegen kat, onzeker.
Vind het heerlijk om geknuffeld te worden.
Maar dan alleen op z'n koppie en in z'n nek.
En zeker niet optillen, dat vindt ie maar niets.
Saar (ja, ze heeft nu haar karakterje al gevormd) wil wel opgetild.
Vindt het heerlijk om aangehaald te worden, over haar hele lijfje.
Maar niet op schoot.... kom kom, we hebben alletwee billen gekregen en daar zitten we op.
Niet op elkaar

[nellebel]

Ik noem het wel de kat zoekt de baas uit, maar het klopt dat dat niet altijd betekend dat hij op je af moet stapppen. Onze eerste zat in het asiel ook helemaal apartin een hoekje weggedoken. Ze hadden er katten genoeg, ook aanhankelijke, maar ook meerdere weggedoken katjes. Mijn man is eerst alleen geweest en 1 uitgezocht (die hij heetf alten reserveren), toen ik de dag erna kwam wist ik niet welke hij had uitgezocht. Toch koos ik dezelfde. Niet uit zieligheid, want dat waren er meer, en al helemaal niet op sociale gronde want ze zat bang in een hoekje. Voor mijn idee was het haar uitstraling waar ik op viel, en mijn man dus op precies dezelfde. Was wel heel bijzonder.
Flippie onze 2e is wel heel aociaal, maar velen zochten haar uit, en weze nhaar alsnog af wegens de chronische niesziekte. Maar ook bij haar had ik meteen een goed gevoel, terwijl de kat waar ik eigenlij kvoor kwam, 10x mooier was en rustiger (wat ik eigenlijk zocht) miste ik de klik met hem.

[pearlsofpassion]

Ik denk dat katten zich inderdaad altijd wel aan je kunnen hechten, onafhankelijk van de leeftijd.

En ik ben het er niet helemaal mee eens dat een kat jou uitzoekt. M'n vriend en ik wilden een kat aanschaffen, dus ik ben eens rond wezen kijken op internet naar asielkatten. Nu stond er 1 tussen die helemaal inelkaar gedoken op de foto stond met het bijschrift dat ze een hele zielige bange poes was die snel een eigen plekje nodig had. (een zwervertje, dus waarschijnlijk gedumpt) Ik was er gelijk verliefd op en wilde haar erg graag uit het asiel redden. Bij het asiel aangekomen bleek ze inderdaad best wel bang te zijn. De eerste keer dat ik haar benaderde ging ze er snel vandoor, maar na nog een poging haar heeeel langzaam centimeter voor centimeter benaderd, en toen liet ze zich wel aaien. We hadden haar nog maar een paar uur in huis en ze kwam al miauwend naar ons toe dat ze geknuffeld wilde worden, en nu, na nog geen 2 dagen ligt ze al tevreden midden in de woonkamer op het vloerkleed te slapen. Als we hadden afgewacht welke kat op ons af was gekomen was zij dat nooit geweest, maar toch gaat het hier nu al hartstikke goed met haar, en het is echt een schat van een kat!

En toch vind ik dat de kat op zekere manier jou heeft gekozen. Ze heeft je gepakt, van voor je haar kende, en van de eerste moment wist je gewoon dat ze bij je hoorde. Dat is denk ik wat je steeds moet hebben als je een kat kiest. Of dat nu is omdat de kat op je afloopt en aandacht zoekt of op een andere manier je raakt, ze dringt je hart binnen en laat je niet meer los...

[jennli]

Onze vier hebben we natuurlijk nog niet zo heel lang. Merk wel dat ze ons heel erg vertrouwen. Als er bezoek komt zoekt Pjotr bijvoorbeeld vaak steun bij mij. Gaat hij net als een jong kind tegen me aan staan. Hij ligt ook iedere nacht trouw tegen mijn voeten. Jagger is een allemansvriend, maar luistert beter naar mij dan mijn vriend. Die kan drie keer roepen en dan "hoort" Jagger hem niet. Roep ik een keer komt hij hartstikke blij aangerent. Jagger is van de korte knuffel. Hij springt even bij je, geeft dan kopjes, spint er vaak ook bij en gaat dan weer op onderzoek uit. Als hij wil relaxen komt hij bij je in de buurt liggen. Asl ik weg ben zegt Jules dat hij de voordeur in de gaten blijft houden. Vaak mauwt hij dan ook tegen de voordeur.
Saartje is merkbaar een poes die een hoop meegemaakt lijkt te hebben. Ze is heel wantrouwend naar vreemden en laat zich dan zelfs vaak maar heel minimaal zien. Een enkele keer komt ze bij me liggen, maar ze vindt het ook wel fijn als ik haar zo af en toe op pak en over haar hoofdje en wangen aai. Ze lig wel vaak in de burt te tutten. Tegen de tijd dat Jules thuis komt, staat ze al voor het raam te wachten. Als hij thuis komt wordt ze helemaal blij en staat ze met opgeheven trillende staart te spinnen als hij haar aait.
Cayleigh ligt heel graag op mijn schoot en laat zich door mij ook prima aaien. Als anderen haar aaien begint ze al snel te grommen en rent ze weg. Ze is meer van het spelen met iedereen dan het knuffelen.

Hechten tja ...... Ze waarderen ons erg gezien hun respons. Als een van ons een nachtje weg is of laat thuis komt zie je ze ook steeds naar de voordeur lopen en bij het raam kijken. Ik heb het gevoel dat ze in ieder geval erg op ons gesteld zijn. Ze zijn wel overduidelijk gehecht aan elkaar. Toen Saartje de tweede nacht in de kliniek lag heeft Jagger die nacht en nog een paar nachten erna me hard mauwend wakker gemaakt. Hij was helemaal in paniek. Ik moest hem echt kalmeren. Door de stress dat Saartje weg was heeft hij toen weer niesziekteverschijnselen gekregen.

Onze katten zijn allen uit het asiel. Het uitkiezen ging als volgt:
Saartje hebben we als eerste gekocht. Ik wilde heel graag een lapje of een grijze poes hebben. Saartje zag er op de foto schattig, maar bang uit. In het asiel lag ze heel passief op een stoel. Doffe vacht, trok een beetje met haar achterpootje. Bleek van haar recente verwonding te zijn. Bij de vorige eigenaar was het op de een of andere manier geluk haar pees door te snijden. Geen idee of ze ergens in is gaan staan ofzo. De dierenarts heeft er flink aan geknutseld en gelukkig weten we nu dat het helemaal goe gekomen is. Het was overduidelijk niet de meest happy poes in het asiel, maar ik was gewoon verliefd op haar. Na een aantal gezondheidsproblemen is het nu een tevreden poes. Ze blinkt en speelt.

Van Jagger had ik een filmpje gezien op de site van het asiel in Maastricht. Toen we gingen kijken zat hij in quarantiane vanwege de niesziekte. We mochten hem ook pas meenemen als hij klaar was met zijn medicatie en hij "genezen" was. Wisten wij veel waar we aan begonnen. Volgens het asiel was het geen enkel probleem hem bij een andere kat te plaatsen. Zoals de meesten van jullie weten is de niesziekte nooit helemaal overgegaan. Dwz. hij heeft nog regelmatig vieze oogjes en een niesje tussendoor. Maar hij mauwde zo lief in dat kleine hokje met kattenbak en krabpaaltje en voer- en drinkbakje. Heb er nooit spijt van gehad dat we hem gehaald hebben.

Cayleigh hebben we gehaald, terwijl we eigenlijk een andere poes op het oog hadden. Een lapje van twaalf. Vond het erg zielig zo'n oude poes in het asiel. Dacht dat ze dan beter haar laatste jaren hier kon verslijten. Eenmaal in het asiel aangekomen was ze net weg. Cayleigh was zich enorm aan het uitsloven met een balletje. Ze was zo aandoenlijk dat we met haar thuis gekomen zijn.

Pjotr met zijn imposante kop en flinke poten en prachtige kleur kon ik niet laten zitten. Net als Saartje lag hij heel passief in een mandje. Ben twee keer gaan kijken. Heb erg getwijfeld gezien de risico's met name voor Saar en Jagger. Het was geen uiterst verstandige keuze hem mee te nemen, maar hij is ook echt geweldig. Super aanhankelijk. De eerste paar dagen heeft hij ons zo obsessief geknuffeld dat we denken dat hij heeeeeeel blij was dat hij bij ons mag zijn.

Andersom ben ik echt super gehecht aan onze katten. Wil ze nooit meer kwijt. Vind ze geweldig! Ze geven zoveel vreugde. Jules en ik zijn het er beide over eens dat de kwaliteit van ons leven met de katten er echt op vooruit gegaan is.

Beetje lang verhaal geworden ... oeps

[castratenkoor]

De meeste katten die ik uitkies zitten in kittenopvang. Ik ga uit van foto's en verhaal over de achtergrond. Ik ga nooit van te voren kijken, ivm het risico van besmetting, zowel voor mijn katten als voor de opvangertjes. Kijken en eerste ontmoeting is dus gelijk meenemen. ook als de staat miezerabel is. Toen mijn man en dochter en ik Timo in Tilburg haalden zei mijn dochter tegen me, weet je dat nou wel zeker ma. Ik zei ja, die knap ik wel weer op. Bij de opvang hadden ze voor het gemak maar verzwegen dat hij twee ontstoken ogen had en oormijt. Bleek later ook vlooien. Vacht zag eruit of de keuken ermee gedweild was. Dus meteen door naar de dierenarts. Die kon zien dat ze wel degelijk wisten van de oormijt. Voor hij bij de levende mijten kwam moest hij eerst ladingen aangedrukte prut weglepelen. De band met Timo was in het begin moeizaam, omdat ik hem steeds mee nam de badkamer in om zijn oortjes te behandelen. Daarbij gilde hij het uit en schoten de tranen in mijn ogen. Maar het moest nu eenmaal gebeuren en juist doordat ze er in de opvang fout mee bezig zijn geweest, heeft het weken gekost voor ik het onder bedwang had.
Timo wil niet op zijn kop geaaid, mede door al dat gebeul met die oren vrees ik. Toch heb ik een heel goede band met Timo. Hij is de verlegenste en onzekerste in de groep en zoekt bij mij bescherming. Buikekriebeltjes vindt hij heerlijk, als ik lief tegen hem praat gaat hij op zijn rug liggen.

Dit was het verhaal van Timo. Als ik alle 8 ga beschrijven wordt het een enorm epistel. Rik zijn komst hebben jullie vanaf het begin meebeleefd. Over Bob is al heel veel geschreven. Bob is wel als kitten met de meeste en heftigste problemen het eerste halfjaar doorgeworsteld.

Sjaak hechtte zich van kitten af aan sterk aan jongste dochter. Ze is vertrokken toen hij 11 was. Hij kwam als gezond kitten maar werd erg ziek met 3 jaar. Tweemaal in coma geweest, tweemaal wekenlang in een hondenbench in de huiskamer. Hij haatte me, omdat ik hem tweemaal daags spuiten gaf. ik dacht dat komt nooit meer goed. Maar dat kwam het wel. Sjaak doet het gelukkig al jaren goed, dit jaar in januari een dip. Omdat hij da-en haat (hij heeft haar ook flink gekrabt) was er niet uit te vogelen wat er mis was. Onder narcose onderzoeken leek me geen optie, nog een klap voor zijn nieren. Dus een ab spuit die twee weken werkt en na twee weken nog een keer. Hij was daarna inderdaad beter en gaat nu nog prima.
Als hij aandacht wil gaat hij voor me zitten en kijkt me strak aan. Dan ga ik op mijn knieën op de grond voor hem en aai hem. Hij heeft een bijzondere manier van spinnen, duurt even voor het op gang komt, maar als het motortje op volle toeren draait, wow wat een geluid, heel diep, laag, hard.
En dat zijn dan van die speciale geniet momenten. Op Sjaak moet ik niet spontaan afdenderen om te knuffelen, daar is hij niet van gediend. Heeeeeeeel soms komt hij op schoot, dan mag ik aaien, kop en schouders, maar zeker niet verder dan dat.
Hij wordt in december 13 jaar, is niet stokoud voor een gezonde kat, voor Sjaak al jaren geleende tijd.
Toen hij 4 was is er gevraagd of we zeker wisten of we doorgingen, het zou veel geld kosten en oud zou hij zeker niet worden, meer dan 8 jaar moesten we niet op rekenen.
Mijn jongste dochter was stapelgek op hem en hij op haar. Met knagende vraagtekens of we hem die lijdensweg wel een tweede keer aan moesten doen.
Zulke keuzes vind ik heeeeeeeel erg zwaar. Hij heeft het twee keer echt zoooooo moeilijk gehad en niet 1 of twee dagen maar weken.
En als ik hem dan zo zie in de groep als de opper-papa, hoe ze allemaal regelmatig even een likje bij hem halen, even lekker bij hem komen liggen. Hoe hij omgaat met kittens en kleuters - GEWELDIG!!
Ook nu weer met Rik. Hij laat tot in de treure met zijn staart klooien, op zijn nek springen enz.enz.
Af en toe drukt hij de tegenspartelende kleuter tegen de grond om hem grondig te wassen.
Maar hij laat ook wel merken waar de grens is, gaat op hem rijden, pakt hem in het nekvel en drukt hem even tegen de grond. Dan weet ons Rikje weer wie de baas is.
Sjaak is absoluut naar mij toe niet erg toegankelijk, maar die kleine eerder beschreven speciale momenten, die koester ik. Ik hoop nog lang van hem te mogen genieten en met mij de 7 andere katten.
En dat het leven voor Sjaak nog lang kwaliteit heeft.

[Anne]

Wat een mooie verhalen over jullie poezen!
Ik heb Hobbel dus helemaal alleen met mijn gevoel uitgekozen. Dit kwam omdat ik na Destindsdood iets terug wilde doen voor een driepoter. Hobbel heb ik dus over de telefoon uitgekozen, en nadat ik wist dat ze zwart en wit was, zoals onze Destin, wist ik het wel zeker!
Ze blijkt een prima keus.
Dat we bij Hobbel in het pleegezin Hummel hebben gevonden is ook erg toevallig en mooi.
het zijn alle twee zulke lieve leukerds