Ik geloof best dat buitenkonijnen eenzaam kúnnen worden, maar dat zijn ze niet allemaal.
Ik zeg ook niet dat mijn konijn gelukkig is, want dat weet ik niet. Ik heb wel het gevoel dat hij tevreden is, maar goed, dat kan ik ook mishebben.
Toen mijn vorige konijn overleed, heb ik mijn ouders zover gekregen om een koppeltje te nemen, maar zijn maatje overleed al heel gauw aan een aangeboren aandoening. Het waren broertjes, dus ik was ook bang dat Truffel hetzelfde zou kunnen hebben maar godzijdank niet.
Omdat Truffel daarna alleen zat zonder broertje, hebben we een nieuw, wat ouder vriendje opgehaald, maar dat klikte een dag, daarna niet meer.
Met pijn in mijn hart heb ik hem toen weggedaan (niet al na een dag hoor
), want een nieuw hok bouw je niet in een week en winkelhokken zijn vaak klein.
Achteraf bekeken hadden we het anders moeten aanpakken, namelijk misschien castratie en anders een eigen huisje. Want ik heb er nu spijt van, maar goed, hij is naar iemand gegaan die ik ken en dat geeft een fijner gevoel. Als ik hieraan terugdenk krijg ik gewoon tranen
, maar goed, da's geweest en ik was toen ook jonger.
Toen Truffel 2 jaar was, werd hij ziek. Hersenvliesontsteking. Gelukkig is hij daar bovenop gekomen en inmiddels is hij 3 en heeft hij goed leren omgaan met zijn nog een beetje scheefstaande koppie.
Na al deze dingen, ben ik altijd weer blij als ik mijn konijn levend aantref. Heb namelijk twee keer een dood (en hard) geworden konijn vlak na elkaar gevonden en dat wilde ik niet weer.
Maar goed, alles gaat weer goed met Truffel, dus we hebben verder geen maatje meer erbij gehaald, ook omdat we bang waren dat het weer mis zou gaan (en dat Truffel nu dus een handicap heeft en zwakker is tegenover een ander konijn).
Da's ook de reden dat ik nu twijfel. Ik moet niet alleen aan mezelf denken, maar ook aan Truffel, die misschien wel een maatje wil. Maar ik vind het gewoon eng. Stel dat het weer misgaat, maar inderdaad, het kán ook goedgaan...
Ik zal de vraag via de konijnengroep stellen, over hun ervaringen ermee en wie weet...
Aan de ene kant is Truffel sociaal, hij doet onze poezen niks en neust graag met ze, maar aan de andere kant moet hij gecastreerd worden als hij een maatje krijgt en ik wil niet dat die operatie misgaat, al zal het vaak wel goed gaan.
Maar met zijn vorige (korte) maatjes, hij hij niet veel lichamelijk contact. Hij zocht ze niet echt op. Dus ik heb geen idee of hij de behoefte heeft.
