Helaas vonden de katten het minder super, Lucky vrat haar zelfs bijna op. Ja, achteraf gezien heb ik ze veel te snel bij elkaar gezet, heel dom. Dus vanaf toen katers apart en poes apart. Om de beurt in huis rond lopen en snuffelen dat ging redelijk al hing er altijd spanning in de lucht. Mijn vriend en ik sliepen om de beurt op de logeerkamer bij de poes, zodat Ze aan ons kon wennen. Overdag zat ik een paar uur bij poes en dan weer een paar uur bij de katers.
Na twee weken waren we geen milimeter opgeschoten, zodra Lucky en Safi elkaar maar roken of zagen bewegen onder de deur was het oorlog. Pride wilde wel graag vriendjes worden met Safi maar Safi was door het gedrag van Lucky helemaal van de kaart en vertrouwde ook Pride niet. Bovendien is Safi maar een kleine poes en Pride is een grote kater.
Ik besloot ze naar een pension te brengen, mijn gevoel was dat ze elkaar moesten kunnen zien en ruiken op neutraal terrein. De buurkater kwam namelijk gewoon bij ons in de tuin en wandelde wel es binnen, daar hadden ze rustig aan kunnen wennen namelijk.
Na een paar dagen kreeg ik een enthousiaste sms van het pension, ik moest op mijn mail kijken. Ik wist niet wat ik zag!! Ze kwamen bij elkaar in de buurt! Niet veel later werd ik nog enthousiaster gebeld: ik kreeg de foto van mijn ava gemaild....ze zaten naast elkaar!! Eigenlijk zou ik ze de dag erna gaan ophalen maar ik besloot in overleg met het pension om ze een paar dagen langer te laten blijven, uiteindelijk hebben ze er een week gezeten. Samen in de bench gingen ze weer naar huis, hoe mooi is dat. Eenmaal thuis moest toch wel weer even bepaald worden wie de sterkste in huis was, en bij vlagen gebeurt dat nog wel. Grote verschil is dat Safi niet meer haar plas laat lopen van angst, het gaat op een normale manier. 's nachts was het de eerste maanden nog regelmatig bonje, Safi was ook niet gewend aan de maniertjes van de katers. Zo pakken de katers elkaar bijvoorbeeld met twee poten bij de nek om elkaar te wassen, dat kende ze helemaal niet.
In de loop van de maanden ging het steeds beter, Safi wende aan de katers, aan ons, aan het leven in een rustige en stabiele omgeving ipv een cattery. Nu hebben we haar ruim een jaar en nog steeds zien we kleine (gedrags)veranderingen. Ze is al veel minder snel mepperig en mopperig, ze accepteert en kent meer van de katers.
Mijn vriend noemt haar copycat omdat ze veel spelgedrag van Pride na doet
Ze heeft de katers om haar poezelige pootje gekregen, als ze op een bepaalde manier miauwt komt Pride van buiten aanhuppelen "Pride to the rescue" haha. Ze is een jaartje ouder dan de katers (ze is nu 3,5) maar ze kan stuiteren als een kitten, zo ontzettend schattig.Wat ik met dit verhaal wil zeggen: het laten wennen van katten heeft vaak tijd nodig, en je moet veel, heel veel geduld hebben. De introductie is heel belangrijk, achteraf gezien hebben wij dat in eerste instantie verkeerd aangepakt.
Soms klikt het echt niet, soms denk je dat de situatie uitzichtloos is en blijkt het een kwestie van tijd. We zijn ruim een jaar verder en hebben nu een prachtig kattentrio waar we elke dag volop van genieten, en zij van elkaar.
