Kitten met lymfeklierkanker

[Puckeltje]

Hoi,
Ik post eigenlijk nooit op forums maar ik vind op het internet maar weinig ervaringen over kittens met lymfeklierkanker.
Nu ongeveer 3 maanden geleden kreeg mijn kitten Pietertje opeens opgezette lymfeklieren in z'n nek. Meteen naar DA gegaan die hoopten dat het een ontsteking zou zijn maar al wel meteen meegaven dat het ook wel ernstiger kon zijn, vooral omdat ze overal (oksel, achterpoten) ook waren opgezwollen. Meteen biopt genomen waar geen kanker uit kwam. Was dus weer even hoopvol. Antibiotica meegekregen maar ze gingen toch niet slinken. DA wilde toch hele lymfeknoop laten onderzoeken, daar bleek wel uit dat het lymfeklierkanker was, dat was schrikken (en janken) want nog maar een kitten van 6 maanden. Schijnt dat dit een soort is wat helaas ook bij kittens voorkomt. Hebben nog wel chemo geprobeerd maar dat sloeg helaas niet aan. Hij heeft nu prednolan gekregen en dan is het afwachten tot het uitzaait.
Heb in mijn leven toch een hoop katten gehad, maar dit heb ik nog niet eerder meegemaakt.
Graag hoor ik van anderen wat hun ervaringen zijn, en vooral wat ik nog kan verwachten. Hij is nu nog net zo vrolijk, speels en knuffelig als altijd gelukkig. Hopelijk blijft dat voorlopig.

[Nina-Pippi-Loes]

Ach wat rot, ik heb er geen ervaring mee maar wil je toch sterkte wensen en dat hij nog een poosje fijn bij jullie mag zijn.

[BillyJean]

Wat is dit erg, heel veel sterkte met de kleine

[castratenkoor]

Vreselijk voor jou en voor het kitten. Zit er geen ziekte achter? FIP - FIV - FELV? Daar kunnen ze ook gezwellen van krijgen. Is hij daar op getest?

Sterkte en ik hoop dat jullie nog veel tijd is gegund.

[Sjurrel]

Hoihoi, al de hele avond zit ik me op het internet suf te zoeken naar ervaringen van kattenliefhebbers met maligne lymfoom, ofwel lymfeklierkanker. Er wordt genoeg geschreven over de ziekte zelf, maar over het verloop van de ziekte kan ik weinig info vinden. Ik heb geen ervaring met een kitten met deze ziekte, maar ik wil je wel mijn verhaal vertellen.

Sinds een week of twee weten wij dat onze kat Tommie (14 jaar) deze ziekte heeft. Het begon met een verdikking in zijn hals, die inmiddels is uitgegroeid tot een grote bult. De DA heeft een echo en biopt gedaan en hieruit is de diagnose gebleken. De DA heeft ons geen behandeling geadviseerd, gezien het vergevorderde stadium van de ziekte. We hebben besloten het maar aan te kijken, ik wil onze vriend ook niet lastig vallen met allerlei middeltjes die hem mogelijk zelfs alleen maar tot last zijn. Helaas moet ik nu al constateren dat hij achteruit gaat; zijn ademhaling is duidelijk hoorbaar, als hij snort kan de hele buurt daarvan meegenieten, de klank van zijn miauwen is anders (meer schor dan voorheen), hij hoest best vaak en sinds gisteren heeft hij een grote en een kleine pupil. Dat schijnt het syndroom van Horner te zijn, een bijwerking in de zenuwen. Toen we half november het slechte nieuws van de DA te horen kregen, hadden we nog de stille hoop dat hij voorlopig nog bij ons zou blijven. Hij vertoonde immers nog totaal geen "ziek" gedrag, los van die bult in zijn nek.

Ik baal als een stekker! Veertien jaren lang is hij mijn beste vriend geweest en was hij mijn knuffel in gelukkige maar ook verdrietige tijden. Niet iemand die commentaar geeft of een spiegel voor houdt, maar gewoon een lekker dier dat je al snorrend kan aankijken met een blik in zijn ogen van "kom maar eens lekker bij mij". Hij heeft onze kinderen zien opgroeien en is zo lief voor ze, nooit heeft hij een nagel naar ze uitgestoken. En nu ziet het ernaar uit dat ik hem binnenkort ga verliezen. Ik wil hem absoluut geen pijn laten lijden, maar ik weet uit ervaring hoe een zieke kat zijn pijn kan maskeren. Ik vind het zo moeilijk om tot die grens te gaan. Ik hoop dat ik in de ogen van Tommie kan lezen wanneer hij het genoeg vindt. Gelukkig komt onze DA aan huis om een huisdier te laten inslapen, dat maakt het allemaal veel vrediger en minder klinisch. Maar toch, als ik aan dat moment denk, schieten de tranen al in mijn ogen.

Ik wens jullie nog een mooie tijd met Pietertje samen, hopelijk mogen jullie nog lang van hem genieten. Veel sterkte!

[Puckeltje]

Dank voor jullie berichten, hij is inderdaad getest op andere ziekten. Het was toch echt lymfeklierkanker.
Hij is gelukkig nog steeds z'n vrolijke zelf. Komt altijd langs voor een knuffel en kroelpartij, hoop dat ik daar nog lang van kan genieten.
Voor Sjurrel, heel veel sterkte met Tommie. Ik heb vorig jaar mijn 16 jarige kat Puck moeten laten inslapen, ik had 'm al vanaf dat hij 5 weken was (veel te vroeg maar de eigenaar van de moederkat vond het kennelijk allemaal te lang duren). Dat was ook ongelooflijk verdrietig (dagenlang huilen) je kent het gevoel vast wel. Ik heb toen eigenlijk wel iets te lang gewacht met laten inslapen, je merkt het vaak echt wel als het niet meer gaat.
Heel veel sterkte in ieder geval

[DeTut]

Hoihoi, al de hele avond zit ik me op het internet suf te zoeken naar ervaringen van kattenliefhebbers met maligne lymfoom, ofwel lymfeklierkanker. Er wordt genoeg geschreven over de ziekte zelf, maar over het verloop van de ziekte kan ik weinig info vinden. Ik heb geen ervaring met een kitten met deze ziekte, maar ik wil je wel mijn verhaal vertellen.

Sinds een week of twee weten wij dat onze kat Tommie (14 jaar) deze ziekte heeft. Het begon met een verdikking in zijn hals, die inmiddels is uitgegroeid tot een grote bult. De DA heeft een echo en biopt gedaan en hieruit is de diagnose gebleken. De DA heeft ons geen behandeling geadviseerd, gezien het vergevorderde stadium van de ziekte. We hebben besloten het maar aan te kijken, ik wil onze vriend ook niet lastig vallen met allerlei middeltjes die hem mogelijk zelfs alleen maar tot last zijn. Helaas moet ik nu al constateren dat hij achteruit gaat; zijn ademhaling is duidelijk hoorbaar, als hij snort kan de hele buurt daarvan meegenieten, de klank van zijn miauwen is anders (meer schor dan voorheen), hij hoest best vaak en sinds gisteren heeft hij een grote en een kleine pupil. Dat schijnt het syndroom van Horner te zijn, een bijwerking in de zenuwen. Toen we half november het slechte nieuws van de DA te horen kregen, hadden we nog de stille hoop dat hij voorlopig nog bij ons zou blijven. Hij vertoonde immers nog totaal geen "ziek" gedrag, los van die bult in zijn nek.

Ik baal als een stekker! Veertien jaren lang is hij mijn beste vriend geweest en was hij mijn knuffel in gelukkige maar ook verdrietige tijden. Niet iemand die commentaar geeft of een spiegel voor houdt, maar gewoon een lekker dier dat je al snorrend kan aankijken met een blik in zijn ogen van "kom maar eens lekker bij mij". Hij heeft onze kinderen zien opgroeien en is zo lief voor ze, nooit heeft hij een nagel naar ze uitgestoken. En nu ziet het ernaar uit dat ik hem binnenkort ga verliezen. Ik wil hem absoluut geen pijn laten lijden, maar ik weet uit ervaring hoe een zieke kat zijn pijn kan maskeren. Ik vind het zo moeilijk om tot die grens te gaan. Ik hoop dat ik in de ogen van Tommie kan lezen wanneer hij het genoeg vindt. Gelukkig komt onze DA aan huis om een huisdier te laten inslapen, dat maakt het allemaal veel vrediger en minder klinisch. Maar toch, als ik aan dat moment denk, schieten de tranen al in mijn ogen.

Ik wens jullie nog een mooie tijd met Pietertje samen, hopelijk mogen jullie nog lang van hem genieten. Veel sterkte!

hallo

het is inmiddels ruim een maand later als ik dit lees en wellicht is jouw Tommie niet meer....
ik reageer toch even omdat ik nu in net zo'n situatie verkeer, ik heb dus zo'n ervaring, alleen leeft mijn kat(nu) nog; het wachten is op (onze) beslissing van een tijdstip.
misschien wil je jouw ervaring nog vertellen, misschien ook niet en zit je in de rouwfase, dan veel sterkte!

[Sjurrel]

Hallo,

Inderdaad, onze Tommie is niet meer. Het hele proces van ontdekking tot overlijden heeft bij ons amper drie weken geduurd. Ik had eind november al geschreven dat ik Tommie achteruit zag gaan, elke paar dagen kwam er iets bij, telkens een stapje inleveren. Zijn zware ademhaling en schorre spinnen is onveranderd gebleven, en zijn oog is niet verder verslechterd. Maar hij sliep erg veel, en hij lag op plaatsen in huis waar hij normaal nooit kwam. Het was duidelijk dat hij weg kroop op stille plekjes. Normaal lag hij altijd bij ons op bed, overdag en 's nachts kroop hij altijd tegen me aan. Toen hij daarmee ophield, wist ik dat er serieus iets met hem aan de hand was. Op donderdag is hij gestopt met eten, en op vrijdagavond heb ik de dierenarts gebeld dat ik Tommie wilde laten inslapen. Uiteindelijk is hij op 7 december thuis overleden. Veel te snel naar mijn zin, maar ik weet zeker dat we hem niet onnodig pijn hebben laten lijden. En dat is een (schrale) troost. Volgens de dierenarts was het op dat moment de juiste keuze, en volgens hem ook het juiste moment. Hadden we langer gewacht dan was het lijden geworden voor onze vriend.
Ik mis Tommie wel heel erg, zijn aanwezigheid, het rolletje op de bank dat hij vaak was, zijn op-en-neer lopen, zijn geur, alles. Ik hoef maar aan hem te denken en mijn ogen schieten vol. Op momenten dat ik alleen ben, laat ik zo af en toe mijn tranen de vrije loop, dat lucht enorm op. Gelukkig hebben onze kinderen niet erg veel verdriet om Tommie, ze snappen het allemaal nog niet zo goed. We hebben Tommie op een mooi plekje in het bos begraven, maar het plekje in mijn hart zal altijd voor hem blijven.

Dit is dus ons verhaal over Tommie en het verloop dat de ziekte bij hem heeft gehad. Ik hoop dat jullie meer geluk hebben en nog lange tijd jullie poes mogen knuffelen. Veel sterkte ermee!

[DeTut]

ach Sjurrel, dus toch alweer een maand zonder Tommie, mijn medeleven. Zo goed als het thuis kan gebeuren! maar ach wat moesten jullie snel afscheid nemen. Wij hebben een maand geleden de diagnose gehad (maar ze tobde al langer) en sindsdien met medicatie nog gerekt. Ze lijkt nog 'te goed' om het besluit te laten uitvoeren, maar misschien ook zijn wij nog 'te slecht' om het te doen....moeilijk!
het troost dat je weet dat veel kattenliefhebbers dit moe(s)ten doormaken.