Iets

De kat kan in het donker meer zien dan de mens. Een algemeen bekend feitje en het klopt ook nog. Elke avond klopt het weer, als ik me suf zoek naar mijn twee poezebeesten, die zich suf lachend onder een donker struikgewas hebben verschalkt. En volgens mij zien ze niet alleen in het donker beter dan wij.

Jomanda

Ze zien bijvoorbeeld ook hele bijzondere dingen in huis, die ik niet zie. Dan liggen we op de bank ‘s avonds, ik en de poezels, en dan ineens zet Siepie hele grote ogen op en begint intensief naar iets achter mij te staren. Ze heeft het zelfs eens gepresteerd om klaaglijk te gaan miauwen richting het plafond. Eerst schrok ik me nog altijd wild en als ik dan uiteindelijk mijn angst had overwonnen en achter of boven me keek, dan was er natuurlijk niets. Inmiddels weet ik wel beter, maar ik heb toch liever niet meer dat ze zo’n Jomanda-bui krijgen als ik alleen thuis ben.

Ze zien ook wanneer ik thuis kom. Zelfs als ik nog drie straten verderop rijd. Nou weet ik niet of al die helderziendheid om mij draait, het gaat ze vooral om mijn handen die hun voerbakken gaan vullen zodra ik binnen ben, maar het blijft vreemd. Geef toe, het is raar als je je straat inrijdt en daar je kat al op haar rug ziet liggen kroelen, klaar voor een knuffelbeurt. Precies op de plek waar jij altijd je auto parkeert.

“Blijkt dat Luna ongeveer vijf minuten geleden hysterisch van de voorkamer naar de achterkamer begon te rennen…”

Raamkrasser

Het allervreemdste op dit gebied gebeurde laatst. Ik was een weekendje naar mijn ouders geweest, die in Limburg wonen. Van hun woonplaats naar die van mij is anderhalf uur rijden en ik was na die rit blij dat ik weer thuis was. Ik rijd de straat in, parkeer mijn auto voor de deur en groet Luna die binnen zit en wel heel enthousiast bijna de ruit van de voorkamer eruit krast met haar voorpoten.

Eenmaal binnen kijkt mijn vriend me verbijsterd aan.
Blijkt dat Luna ongeveer vijf minuten geleden hysterisch van de voorkamer naar de achterkamer begon te rennen, steeds weer, onderwijl luid mauwend. Ze hing hele verhalen op tegen mijn vriend, draaide rondjes om zijn been en wist van gekkigheid niet waar ze het moest zoeken. Hij heeft haar voerbak gevuld, haar geaaid, opgepakt en geknuffeld en toen wist hij het niet meer. ‘Ze was de weg kwijt,’ zo vertelt hij me.
De laatste manische uithaal kwam toen ze mij in het vizier kreeg en die ging gepaard met een zoals eerder vertelde bizarre raamkraspartij. ‘Toen je binnen kwam, was ze klaar,’ zegt mijn vriend.

Uithaal

Tja, wat moet je daar nu van denken? Misschien heeft ze mijn auto al van ver gehoord, maar ik weet niet of de oren van katten net zo goed zijn als hun ogen. Of ze merkte het aan mijn vriend, die wist dat ik er bijna aan kwam. Hoe dan ook, het vleit me wel natuurlijk. Luna was blij dat ik weer thuis kwam.
Niet dat dat van lange duur was overigens, na ongeveer vier aaitjes gaf ze me met een tweede manische uithaal, dit maal met de voorpoten richting mijn gezicht, te kennen dat mijn thuiskomst nou ook weer niet zo heel bijzonder was. En dat is natuurlijk nog het aller- allervreemdste van allemaal.