Chippen

Jaarlijks lopen in Nederland honderden huisdieren weg. Een groot deel vindt de weg naar huis nooit meer terug. Meestal zijn ze niet geregistreerd, waardoor het moeilijk is de eigenaren terug te vinden.

Een chip. Wat is dat eigenlijk?

Het tatoeëren van dieren is sinds 1 januari 2002 niet meer toegestaan. Nu is er een unieke electronische identificatiemethode, ook wel ‘chippen’ genoemd. Met een chip is je huisdier altijd te herkennen, want iedere chip heeft een eigen, unieke code.

Microchip

De chip is een gesloten buisje van bioglas (13,4 mm lang en 2 mm in doorsnede), met daarin een microchip en een spoeltje dat als antenne fungeert. De chip wordt per injectie onder de huid ingebracht. Het bioglas zorgt ervoor dat de chip met het omringende weefsel vergroeit. In de microchip is de unieke code opgeslagen.

Een chip aflezen

De code van de chip kan met een afleesapparaat worden afgelezen. De chip zelf doet niets; er zit geen batterijtje of andere energiebron in. Je huisdier zal niet eens merken dat hij of zij een chip draagt. Pas op het moment dat er een afleesapparaat bij de chip wordt gehouden, geeft deze een onschadelijk signaal af en de identificatiecode is af te lezen.

Buitenland

Ook als je je huisdier meeneemt op vakantie in het buitenland, kan de chip van onschatbare waarde zijn. De identificatiecode in elke chip begint namelijk met een landcode (528 voor Nederland). Zo is het duidelijk dat er dan contact moet worden gezocht met een databank in Nederland en is je huisdier weer snel thuis.

Wilt je je huisdier laten ‘chippen’, neem dan contact op met je dierenarts.

Voor meer informatie over het chippen van huisdieren, kun je o.a. terecht op de website van Stichting Nederlandse Databank Gezelschapsdieren NDG.