Categorie: Rian Lemmen

Luna was vanavond weer eens weg. “Ze is lekker even op pad, gezellig de hort op” zei mijn vriend. “Dat krijg je met dit weer”. Nee, dacht ik, jij kattenleek…

Sinds ons meisje Anne er is, slapen de poezels ’s nachts niet meer op onze slaapkamer, want daar staat nu nog het babywiegje. Niet dat ze dat willen hoor.

Het is algemeen bekend: de kat houdt niet van veranderingen. Doe maar normaal, dan is het al gek genoeg. Ons baasje, zo vertelden wij laatst nog, houdt wel van veranderingen.

In de herfst en winter zijn ze helemaal op en top huisdier. Binnen, binnenshuis, in huis, alles is goed, zo lang ze maar niet naar buiten hoeven.

Daar zag mezelf ineens gewoon zitten: op de bank, met dikke buik, onderuitgezakt en mijn vriend commanderend wat er allemaal nog moest gebeuren in huis.

Siep en Luun zijn ontevreden over de regelmaat waarmee hun drollen verwijderd worden uit de kattenbak. Het is niet vaak genoeg.

Spinnen zitten graag in ons huis, meestal ongezien in een hoekje maar ook soms duidelijk eng zichtbaar op een witte muur.

Door die verandering willen wij nog vaker bij ons baasje liggen. ‘Het is d’r geur, het is echt d’r geur’ blijft Luna maar herhalen, maar er is meer, waardoor wij onweerstaanbaar naar haar toe getrokken worden.

Siepie wil aandacht. Dat willen de meeste katten zo op z’n tijd, maar niet al te vaak en alleen als ze er om vragen. Siepie vraagt er de ganse dag om.

Luna is weg. Ze is vanavond gewoon, net als anders, nog even naar buiten gegaan na haar laatste avondhapje en is daarna niet meer terug gekomen.

Het begon maandag met Luna’s astma avontuur. Van de ene op de andere dag was ze kortademig, hoesterig en kwam er een piepje uit haar keel.

Op een mooie dag, toen Luna en Siepie in de tuin vertoefden, besloot Siep dat die tuin van ons wel aardig was, maar daarbuiten is het natuurlijk altijd interessanter.