RIP Tobiasje

Die dag begon met woorden vol stilte. Het leek zelfs even, of de wereld roerloos voor een afgrond stond. Tobiasjes gezondheidsomstandigheden maakten geen aanspraak meer op een gezonde toekomst, integendeel.

Bovenop

Kat Tobias op bureaustoel

Met enige bitterheid over die onmacht nam ik mijn schatje op richting dierenarts om hem er weer bovenop te helpen maar ik zag en besefte zelf ook wel dat dit meer dan waarschijnlijk hopeloos zou zijn. Hoewel mijn hart daar niets van wou weten, wilde ik toch absoluut niet dat mijn lieverdje uit eigen egoïsme van mijn kant in zijn leed getrokken zou worden zonder kans op beterschap. Je hoefde immers geen leek te zijn om te zien dat het van kwaad naar erger ging met mijn schatje, en zijn toestand verslechterde zienderogen. Het beestje was duidelijk doodziek.

Bewaarheid

Na een intrieste rit in de dierenkliniek aangekomen, werd na het kortste onderzoek in weken wat onafwendbaar leek helaas bewaarheid in een keuze die geen keuze was. Euthanasie drong zich op als ik mijn lieveling niet wilde laten creperen.
Godverdomme! Het is zo ontmoedigend als je angst bewaarheid wordt. Geen enkele medicatie of behandeling sloeg nog aan en mijn uitdrukkelijkste verlangen om hem weer op de been te helpen met alle middelen die in de mogelijkheid lagen, heeft niet mogen zijn.

Stukje leven

De schok was groot hoewel ik het zelf toch al zag aankomen. Niemand wil zijn beestje afgeven. Gelukkig kregen we nog een laatste moment samen voor deze intrieste realiteit werkelijkheid werd en om stipt negen uur die regenachtige maandagochtend glipte het laatste stukje leven uit mijn liefste vriendje. Ik hield hem zacht tegen mij aan in zijn geliefde knuffelhouding. Daarna volgde de zware telefoon om vriendlief op de hoogte te brengen en een ochtend die nog een zwaar vervolg zou krijgen in urenlange stilten, intense dwalende gedachten en klamme gevoelens die duidelijk van streek waren op een verdrietig en dieptonig lied.

Zonneslaapje

Toen Tobiasje en ik voor de laatste keer samen in de auto stapten, lukte wegrijden niet meteen. Snoesje lag er zelfs indrukwekkend mooi bij. Het leek wel of hij zijn zonneslaapje deed en voor de eerste keer in weken zag hij er ontspannen en uit. Je zag helemaal niet meer dat er in het bovenkamertje een serieuze kortsluiting was geweest en dat zijn verkrampte lichaampje het opgegeven had. Met mijn klamme hand in zijn nog warme pelsje hadden we onze laatste intimiteit. Zachtjes pratend tegen hem probeerde ik hem en vooral mezelf te troosten. Ik wist dat euthanasie het beste voor hem geweest was, maar het deed verdomme zo verschrikkelijk veel pijn dat mijn adem er van stokte.

Met wazige blik en mijn snoesje op mijn passagierszetel reden we zo’n kwartiertje later voor een laatste maal richting tuin, waar hij nu helaas nooit meer van zal kunnen genieten. En we hadden nog zo veel plannen samen. Daar zou hij zijn laatste rustplaats krijgen en zo blijft hij toch nog nabij.

Huilende hemel

Boven de polder kregen zware najaarswolken meer en meer vorm naarmate het moment naderde dat Tobiasje ter aarde zou besteld worden. Terwijl ik met de zwaarte van een loden hamer op mijn schouders een gepast gat in de aarde groef, bleef ik nog steeds – net alsof hij er nog was – stilletjes tegen hem praten, het was tenslotte ons laatste gesprek samen.
Eensklaps viel het mij op hoe verschrikkelijk meelevend de hemel huilde. Blauwe nevels van verdriet troostten zichzelf met het idee dat hij nu geen pijn meer hoefde te lijden, maar niemand hoorde hoe hard ik schreeuwde binnenin.

Trippelende pluizenvoetjes

Wanhopig gingen we verder in een dag die met doodsdrift bezegeld was tot ook die moedeloos ten onder ging. Ik trachtte hartsgrondig de kracht van dit verlies in bedwang te houden maar helaas, alles leek verzwakt door verstarring. De wereld is wreed ondanks de vele schoonheden en mijn laatste gedachte vol verdriet eindigde met een schok van besef in een revolutionaire vloek ter afronding. Drie scheppen later schreeuwde ik een woest ‘waarom’ in het ijle. Een traan rolde met verbazing een allerlaatste keer op zijn pels om te bevestigen dat hij nooit uit mijn geheugen zal raken, voor we door de onvrijwillige afstand der aarde gescheiden werden en ik extreem moederziel alleen verder moest. Arm arm Tobiasje, hoe moet het nu verder zonder jouw trippelende pluizenvoetjes, je had nog zoveel te goed…

“Een traan rolde met verbazing een allerlaatste keer op zijn pels om te bevestigen dat hij nooit uit mijn geheugen zal raken…”

Bloeier

Toen ik naar huis reed, knarste de impact nog lang na. De overgang van ‘met’ naar ‘zonder’ ons oudste katertje denderde. Ik hoorde mijn woorden gillend stokken voor ze geruisloos stierven. Maar zelfs onder een dikgeworden verdrietlaag kent liefde nooit vertraging en later zal ik een prachtige winterharde bloeier op zijn buikje plaatsen, want tenslotte is en blijft hij voor altijd en eeuwig mijn liefste Tobiasje, mijn aller, allerliefste streepjesvriend.

Jasper, Dexter en Felixje waren ook uitzonderlijk aangeslagen en liepen besluitloos over en weer, miauwend hun grote broer zoekend…

Overstelpt door emoties sidderde ik ontroerd, alle bewegingen leken zich voort te slepen in trage gebaren alsof iemand anders ze onderging. Het was een vervloekte dag geweest en ik voelde me een als oude suffe ezel die stokte en drentelde met een kloppend hart in een gesmoorde schreeuw. “Waar is de tijd dat we met z’n allen zorgeloos op bed lagen!!!”

R.I.P. Tobiasje 24/09/1999 – 16/07/2012 om 09.00.uur

Zoveel meer dan voelen

 

Hoe jij het verschil maakte
vol heimwee vele paden bewandelde
gevoelens huilruilde via gedichten
er waren nog bruggen genoeg

nu, vandaag, huilt elke dag van heimwee
en wij maakten samen het verschil
er leken nog zoveel open eindes op elk mespunt leven
en toch… het gevoel voorbij … het gemis…

droog van verdriet, alsof dichtbij zo veraf blijft
jouw afscheid, inclusief verlies
en wij, altijd weer wij,
puur, hels, vol overgave

waar eenzaamheid breekt
op de laatste sprankel hoop
die als kleindelig vasthouden
verkrampt

het blijft steeds even slikken
ach laat me… nog even… heel even
in een lichtvlaag verwachtingen proeven
voor jij, eeuwig slapend de toekomst verkent

want hier blijven wij gekneusd achter
verloren en uit de tijd gesneden,
onze tijd verloren in een vergane droom
te veel ooit en te weinig nu is al wat rest.
Het ga je goed liefje…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *