Happy Feelings

Die dag was begonnen met een ranzig randje, het leek of er iets stond te gebeuren en het was inderdaad amper negen uur of het spel begon al. Niet veel later stonden mijn oogbollen er al bij als knikkers die tegen een muur aangeknald waren. Het leek of de hele wereld tegendraads geworden was en alles overal escaleerde. Dus, alle plannen werden omgesmeten en de uren kropen verder door terwijl we ons door de §!@s&X! ploeterden. Gelukkig wordt het steeds avond en na zo een dag kan een mens enkel uitkijken naar een zalig warme thuiskomst met opgewekte staartjes.

Het een en ander had mij zo aan het denken gezet en na de afwas trok ik richting boekenkasten om even in een warmvoelend verleden te graven. Het duurde dan ook niet lang of ik kwam aan de kast met de albums en voor ik er zelf echt erg in had trok ik er een stapel uit om nog eens gezellig door te bladeren. Gezellig lampje aan, dekentje erbij, verwarming een tandje hoger. Je kent dat wel, lekker wegdromen om te decompresseren na de stress … en het hielp. Al dra voelde ik de in de dag niet weg te wissen frustratierimpels wegtrekken uit mijn denklook. Ik trok er de mini-mieuwmachien albums bij.

Pamperdagen

Het gaat echt snel, de tijd vliegt en kleintjes worden veel te snel groot. Zo herinner ik mij de pamperdagen van mijn Tobiasje, die nu als oudste bijna zijn plechtige communie doet. Het lijkt of ik een sprong in de tijd maakte en een heel stuk verloren heb wat dat betreft. Niet dat ik één dag zou willen missen, want dat zou dan willen zeggen dat mijn andere drie hummeltjes hier nu niet van de partij zouden zijn. De tijd dat mijn toen kleine opdondertje toiletarrest kreeg om te kalmeren bij buitensporig tegenspreken of billen bijten bij wijlen broer en zus, of vroeger nog,… zo mijmerde ik verder, wandelend door mijn album met poesportretten, genietend van die goeie ouwe tijd en lachend om mijn snoezels die zich stilaan allemaal rond mij aan het verzamelen waren. ‘Komen helpen kijken,’ placht ik dat te noemen.

Gesokte tenen

Het is wonderlijk dat hun zelfvertrouwen door de jaren nooit een deukje vertoonde, al kan ik van Dexter en Felix natuurlijk nog niet zo ver terugkijken gezien hun leeftijd van tweeënhalf en anderhalf jaar. Ondertussen deed de vorst de ramen kraken in de sponningen die aan de binnenzijde een behaaglijke temperatuur trachtten te verkrijgen. Ik dook nog een beetje dieper weg in mijn dekentje, juist de gesokte tenen bloot en nam een volgende album. Jaspertjestijd deze keer. Dexter kwam mij overwandelen met grote nieuwsgierige oogjes, al kon hij het niet geloven dat zijn grote witte broer ook ooit een klein ukje geweest was. In de verte hoorde ik vlijtig gescharrel in de kattenbak.

Anti-fladder

Er vloog een fruitvliegje voorbij. Vast zo’n mormel dat zich ontwikkeld had in mijn poging-tot-herkweek-orchidee. Iemand had me gezegd dat ik er een appel bij moest leggen, opsluiten in een zak met gaatjes en dat ie dan binnen de vier weken een scheut zou krijgen. Niemand had echter wat gezegd over fruitvliegjes, dus die kweekpot was stante pede verhuist naar een uithoek aan een raam en er werd dagelijks met een bus anti-fladder rond de zak gespoten om die niet gewilde kweek tegen te gaan.

Terminator

Soit, over het fruitvliegmormel dat dacht mee te genieten. Tobias, de Dendermondse held tegen alle klein vliegend wild, keek eerst verbijsterd naar het lef van de olijke fladderaar die ons intiem geschiedenismoment durfde te storen en ontpopte zich haast van de ene tel op de andere tot een ware terminator. Gebiologeerd keek ik toe hoe hij met een rake hapslag een portie extra eiwit binnenspeelde. Nalikkebaardend vervoegde hij zich meteen terug op de zetel, als wou hij zeggen; ‘zo, beestje weg, nu kunnen we verder.’

“Gebiologeerd keek ik toe hoe hij met een rake hapslag een portie extra eiwit binnenspeelde…”

Liefkozend streelde ik hem tussen zijn oortjes en bladerde verder in onze gezinsgeschiedenis, onderwijl vragend en vertellend tegen de poezels – maar dit blijft uiteraard onder ons – “Zie je nu Dextertje, had je niet gedacht hé dat ook Jasper zo’n klein minipoesje geweest is… Weet je nog Jasper, toen jij nog een babypoesjes was…” Natuurlijk gaven ze mij overschot van gelijk.

Marsrepen

Ondertussen was Felixje-lust-alles er vantussen gesniept richting keuken en we werden opgeluisterd door een vreemd geluid. Als een volleerd interieurverzorger bleek hij voor de zoveelste keer, de nu gebarricadeerde keukenkastdeur van de snoepjeshoek toch weer open gekregen te hebben en ik betrapte hem net op het van het schap rukken van een pak Marsrepen net voor het eerst het aanrecht en dan de grond oppleurde.

Rimpelneusje

‘Gut gij nondemille! Felixje toch,’ berispte ik hem. Weinig overtuigend zo bleek. Want meteen koos hij het hazenpad met zijn staartje fier in de lucht. ’t Is een kadeeke zenne. Ik roeffelde mijn snoepfestijn weer de kast in, verder en hoger deze keer voor alle zekerheid, vergrendelde ze iets vaster dan voorheen – voor zover dat kon – en trippelde weer richting zetel alwaar Dexter zich bovenop het geopende album in een bolletje gerold had, om de foto’s warm te houden. Toch een lief beestje hoor die Dexter… en zo attent, je gelooft het amper als je het niet zelf gezien hebt. Hij trok een rimpeltje in zijn neus toen ik hem opschepte om op mijn schoot te leggen, zodat we verder konden kijken.

Naprieten

Vijf minuutjes later schoof supersonisch Felixje uiteindelijk weer bij, naprietend over zijn gemiste chocoladestrooptocht. Ik trok hem bij met een kusje op zijn neus en bladerde rustig verder. En dan opeens, waren we door de albums, spijtig. Er zijn nog een berg foto’ maar die zijn van het digitale tijdperk wat ook zo zijn voordelen heeft. Maar toch is het niet hetzelfde, je voor een computer nestelen om met je pijltjes te genieten, of vanonder een dekentje met die typische geur van oude lijm. Bij het slapengaan wist ik het, troosteloos kan je ons gezin in elk geval niet noemen en dat overviel me samen met een gelukzalig gevoel. Die nacht droomde ik verder, alle stress achterlatend en genoot verder van beelden die mijn ogen passeerden aan die andere kant… die goeie oude tijd…