De voorbeeldige slaper

Na een zwart lapje nieuwsberichten vol verontrustende mededelingen en het schorre gekraak van een staartje onweer in de verte, snakten we weer naar de zorgeloosheid in de routine van het dagdagelijkse. Tobiasje had klaarblijkelijk het zelfde gevoel. Hij was twaalf mensenjaren oud en nog vol ambitie voor wat betreft ‘het schatje’ uithangen. Als een volleerde insluiper opende hij de deur naar de slaapkamer, vergewiste zich in één oogwenk of de kust wel vrij was van mededingers en posteerde zich op zijn lievelingsplaatsje op de poef aan het raam. Het leek net of hij een openbaring had en al zijn grieven tegen dat buitenhuis geweld al slapend ten gronde zou richten. Daarbij nestelde hij zich zo zorgzaam dat het niet lang duurde of de ruimte vulde zich met een heerlijk slaapknorretje dat ons in de huiskamer tegemoet kwam, als droomde hij vol heimwee over zijn jongere speeldagen.

Droommobiel

Glimlachend wisselde ik enkele vertederende knipogen met Jasper uit toen die quasi verwonderd onderzocht waar dat raadselachtig muziekje toch vandaan kwam. Tobiasje, zich van niets bewust murmelde ondertussen rustig verder in zijn slaap en enkele bibberende pootjes met dito snor lieten ons verstaan dat het een geweldig moment moest zijn in zijn droom. Nageltjes van zijn linker voorpoot tikten zacht tegen het raam toen zijn rechter bibberend-van-genot-pootje een nieuwe spurt leek in te zetten in zijn droommobiel. We lieten hem graag in zijn onbezorgdheid en trippelden de kamer uit.

Operatie “Vetmest”

Omdat mijn gestreepte smurfje aan zijn welverdiende slaap zou toekomen – en ook omdat hij er gewoon zo schattig bij lag – besloot ik mijn andere friemels te vergasten op een ander stukje paradijselijkheid. Stil schoof ik de deur van de slaapkamer tegenaan en toverde in enkele tellen een surprisedineetje uit de koelkast. Een beetje platte vleierij als je het op de keper beschouwt, maar het helpt wel en ondertussen heeft die kleine Dexter nog eens een extraatje achter zijn kiezen om toch maar een beetje meer vlees rond zijn billetjes te krijgen. Hoog tijd dus om Dexters ‘operatie Vetmest’ in te schakelen.

Bloemkool met kaas

Er was nog heel wat bloemkool met witte kaassaus over en daar was Dexter wild van. Aangezien de andere poezen dat wel lusten maar er lang niet zo wild op zijn als Dexter, draaide ik daar een recht uit de koelkast gekoeld zakje Whiskas onder, dat verzacht immers elk poezenhart. De grootste portie bloemkool was natuurlijk voor Dexters bordje. Vriendlief vond het ook helemaal niet erg om zijn favoriete kliekje te delen met de knuffels en vooral dan met slankmanske. –Weet je, ik denk dat die twee onder een hoedje spelen als het bloemkool betreft. Ik kan nooit genoeg maken.-

Het moment ik vier bordjes nam en een zakje vlees openscheurde, bewees het onontdekt zangtalent dat de keuken vulde eens te meer dat dit weer een recht-in-de-roos-idee was.

Stokstaartje

Aandachtig prakkend luisterde ik naar mijn hongerige keeltjes en tegen dat het prakje mooi oneerlijk verdeeld was over vier bordjes, waren mijn benen overknuffeld en mijn broekspijpen vol pels, om nog niet te spreken van stokstaart Dexter die liet zien hoe goed en hoe lang hij al op twee benen kon lopen. (Dat oneerlijk verdelen heeft wel zijn redenen hoor, dat u als lezer niet denkt dat er hier sprake is van lievelingskes en voortrekkerij, of erger nog, favoritisme. Neen, dat gebeurt enkel en alleen omdat Tobias en Dexter in feite op speciale voeding staan, Jasper lang niet alles lust als Tobias het niet heeft voorgeproefd en Dexter echt alles lust maar in feite niet meer mag. Dus is Felix de gelukkige winnaar van de grootste porties, zeg maar, al durf ik heel af en toe Dexters snackje iets steviger maken dan zou mogen omdat de duts door die eenzijdigere voeding nu toch zo slank blijft. Maar enkel heel af en toe.)

Tobiasje lijkt instinctief te weten wat goed voor hem is en is al blij met enkele hapjes om te proeven. Hem die ontzeggen kan ik niet maken omdat het anders zeker lijkt of ik hem straf terwijl de anderen lekkere tussendoortjes krijgen. Na enkele beten houdt hij het immers zelf voor bekeken en Felix komt na voor de opkuis. Dus dat is prettig geregeld.

Terwijl ik de bordjes voor de daartoe bedoelde snor op de grond posteer, hoeft enkel Felixje even gecorrigeerd te worden met een kleine flankduw tot hij aan zijn portie arriveert. Toch wel vreemd dat broertjes bord altijd net even interessanter lijkt dat het zijne, hoewel het zijne meer gevuld is. Of zou hij een klein schoeffeltje zijn? Tobiasjes bord verdwijnt met een deksel op mooi even in de koelkast tot later of tot hij uitgeslapen is of raakt. Haja, iedere zijn deel.

“Vreemd dat broertjes bord altijd net even interessanter lijkt dat het zijne…”

Ruige Dexter

Met alle buikjes gevuld, inclusief extra’s – vriendlief incluis – en de afwas gedaan, mochten ook de tweebeners eindelijk een lui momentje inlassen. De zorgeloosheid straalde van ons af als een verworvenheid die rekening houdt met zijn genieters. Snel doken we een voor een de badkamer in om ons op ons gemak te zetten zoals ze dat hier zeggen en daarna knus tegen elkaar aan, met de zapper, naar een aflevering van Dexter kijken. Een veel ruigere Dexter dan ons lieve Dextertje, maar toch zijn we – toegegeven, ooit door de naam gelokt – gaandewijs een beetje verslaafd geraakt.

Uren later, lag Tobiasje nog steeds even lief en vredig te slapen toen we hem vervoegden. Hij was mooi en er leek niets te zijn dat hem kon ergeren. Zoals hij daar lag op zijn zomerzij, twee achterpoten van de poef gevallen en met enkele trillende snorharen en twee tandjes bloot, met zijn snoet naar het raam gekeerd, het leek bijna zondig om hem te storen.

Kiekjesmachine

Rustig en voldaan gingen we slapen tot ik enkele uren later wakker werd van wandelende pootjes en zag hoe mijn lievelingsstreepje zich ging nestelen op vriendlief en gewoon verder sliep. Met één hand rekte ik mij naar de schuif om de kiekjesmachine te nemen. Vriendlief klaagt immers af en toe dat hij niet belegerd wordt en ik verdenk hem er van een tikkeltje jaloers te zijn. Zo zie je maar, het is niet omdat je slaapt en niet bewust bent van het feit dat je als matras gebruikt wordt, dat het niet gebeurt. Gelukkig heb ik weerom een foto voor de map ‘geleverde bewijzen’.

Kleine regendruppels dansten vrij frivool voor de ramen en de geur van warmnatte zomer kwam binnen toen ik het nachtlampje weer uitklikte en mij glimlachend omdraaide voor nog een trokje. Heerlijk die geur…