Crème de Miauw

‘In katerland met één kattin is haar krolse buikmiauw koning,’ vergaf ik mijn slankste spruit voor de tiende keer die avond toen hij met zichzelf weer eens geen blijf meer wist en als een dolle hond door de huiskamer tolde. Het tweede paarseizoen zat er aan te komen en de arme duts zijn friemeltje hormonenorgaan dat verondersteld werd volledig verwijderd te zijn, bleek om een of andere onverklaarbare reden toch nog vrij actief te zijn betreffende het leuke halfwas-krolse-vlekkenpoesje met indrukwekkende snor uit de buurt dat zichzelf luidop en wulps aankondigde in de achtertuinen hier.

Dus raapte ik met een evenveelste vergevingsgezinde zucht zijn gemaakte stort achter zich op – mijn hintzinnen voor leuke verhaaltjes – en trachtte het algemene bioritmeniveau in huis wat lucht in te blazen door het raam open te zetten, in de hoop dat een frisse wind elk gek verstandje zou verluchtigen. Dexter daarentegen leek te denken: ‘ergens diep in mij ben ik nog een prieteltje man. Daar ben ik fier op en dat ga ik bewijzen ook zie.’ Al blijft de intimiteit tussen het beoogde koppel zich wel te beperken door een verdiepinghoogte aan baksteen met zicht op tuinen enerzijds en een ruime tuinloze achterbouw anderzijds.

Pelsknuffelaar

Met een plofje liet ik me na de opruimingswerken in mijn fauteuil vallen en kreeg spontaan zin in een portie kattenknuffels. Met kriebelende vingertoppen overkeek ik het aanbod gesnorde snoeten in mijn buurt en plukte Jasper er uit. Niet zozeer omdat hij de leukste knuffels geeft, maar meer omdat hij amper een half metertje van mij verwijderd en half slapend uit zijn pootjesbed bengelde. Zo hoefde ik me niet helemaal recht te zetten en had ik meteen de dikste pelsknuffelaar in huis tegen me aan, twee vliegen in één klap zeg maar. Jaspertje liet zich deze kidnapping meer dan graag welgevallen en stretchte al zijn tenen en benen lekker veruit. Terwijl Dexter ons nogmaals voorbij schoof met zijn hoofd naast zijn staart genoot mijn lief wit exotische kacheltje even hard van dit intermezzo dan ik en we lieten haast synchroon een diepe genotzucht. De zomer is mooi als de zon schijnt.

Verleidingscapriolen

Nog zo’n bijzonder aardig kereltje, genaamd Felix kroop er al snel bij, al werden we het er niet meteen over eens of hij nu de wilde koers-en-of-verleidingscapriolen van zijn broer wilde ontvluchten of gewoon ook een portie knuffels in de wacht wilde slepen. In elk geval, het duurde niet lang of we hingen, lagen, rolden en genoten met vier levende wezentjes -waarvan slechts eentje met twee benen – van een geweldig spektakel waar onze kleine Dextermans ons op vergaste.

Vlekkenpoesmeid

Die dekselse Vlekkenpoesmeid zat ondertussen gewoon, schijnbaar ongeïnteresseerd voor al die show, op het muurtje haar voorpootjes en snoet te wassen tot ver achter haar oren, wat weeral verandering van weer voorspelde… in plaats van nog maar een beetje te doen of ze onder de indruk was… Pfff… Vrouwen… En hij deed nog wel zo hard zijn best.

Santenboetiek

Al kreeg die arme Dexter niet wat hij wou, qua bekijks genoot hij toch geen magere opkomst dankzij zijn achterban, al leek het wel of hij na verloop van tijd een teleurgesteld grimasje trok omdat zijn welverdiende aandacht voor hem vandaag uit de verkeerde hoek kwam. Niet dat de duts zich agressief posessief opstelde en vlekkenmeid meteen wou voorstellen aan alle ouders, tantes, nonkels en de hele santenboetiek inclusief grootouders of haar de ketting van een huwelijk cadeau wilde doen, maar we hadden toch wel erg met hem te doen omdat zijn vruchteloze verleidingsmanoeuvres – waar eerlijk gezegd en gezwegen qua subtiliteit zwaar aan geschaafd diende te worden – enkel een ongekunsteld schattige blik op haar frisnatte neusje, gevolgd door een likkend tongetje over een perfect gevlekt pootje opleverde.

“Al kreeg die arme Dexter niet wat hij wou, qua bekijks genoot hij toch geen magere opkomst dankzij zijn achterban…”

Meisjesparadijs

Dexter, geheel en al verliefd tot ver achter zijn snorharen en mega onschuldig door zijn deernisvolle oprechtheid, gaf het uiteindelijk toch op en posteerde zich heel even met zo’n blik als van regenboog gemaakt, waaraan je van ver kon zien dat hij de regels van Fibonacci lang niet onder de knie had, voor hij zich moeiteloos opkrulde voor een welverdiend dutje, daar die poort naar zijn ‘gevlekte’ meisjesparadijs ‘vooralsnog een tijdje’ onbereikbaar zou blijven. ‘Zeg nooit nooit,’ leek hij nog te zuchten voor hij zijn vermoeide oogjes sloot. Maar één ding is zeker, als het mooie vlekkenmeisje een beetje snel vroegtijdig zwanger raakt zal het in elk geval niet van mijn stoere Dexterman geweest zijn.

Schuinmarcheren

Met een intens tedere blik op mijn slankste smurfje strekte ik een arm uit en scharrelde naar een leesboek dat altijd trouw wacht op de rugleuning van mijn favoriete zetelhoek. Zo genoten wij kommerloos met zijn allen verder de dag uit in het warmoranje licht van een zwoele zomeravond, gevuld met kwieke vlinders, lome muggen, twirtelende vogeltjes, barbecuegeuren, het geluid van trage wandelaars en vermoeide kinderen en werden enkel nog even onderbroken door Jasper in een luttele poging tot schuinmacheren op zijn teddybeer.