Dexters désexualisatie 1

Mijn pineutige friemeltje was al enkele dagen niet echt in zijn hum en ik begon me stilletjesaan zorgen te maken over zijn welzijn. Na een conflictueus intermezzo met mijn gezond verstand, kwam ik tot het besluit, niettegenstaande mijn hele zijn het tegendeel schreeuwde, dat een operatie zich opdrong. De dokter bleek het na een grondig onderzoek met mij eens te zijn, ‘het werd tijd voor zijn operatie,’ bleek het verdict.

Mijn sukkeltje zat onderwijl al met een dikke darmontsteking, een blaasontsteking en hij al was iets meer dan een kilogram afgevallen sinds 11 januari jongstleden, er was dus duidelijk iets goed mis. Hoewel we gehoopt hadden dat deze operatie nog een tweetal jaar kon uitgesteld worden, bleek er nu – helaas – geen ontkomen meer aan. Dit ging immers helemaal de verkeerde kant op als er niet werd ingegrepen, dus het lang aangekondigde en steeds weer uitgestelde operatiemoment drong zich spijtig genoeg op en na een beetje heen en weer schuiven met visites – want dit was geen operatie die er zomaar even snel tussen genomen kon worden – werd een datum geprikt, 9 maart 2011 om 20 uur zou het gebeuren.

Heikele dag

Met een triestig telefoontje bracht ik vriendlief op de hoogte; ‘Nog drie keer slapen en ons eeuwig kindje wordt gedésexualiseerd wakker,’ vertelde ik hem met een krop in de keel. We waren er het hart van in. Maar je zag echt dat ons kleine mannetje zich ongezond voelde en magerder leek te worden met de minuut en dat was allerminst een leven voor dat beestje. Het uitkijken naar deze heikele dag was dus het begin van noodzakelijke stress die ons te wachten stond.

Inauguratie

Drie ochtenden later was het zover, de inauguratie van Dextertjes gedésexualiseerde mannelijkheidsfase twee werd ingezet. Daarom heb ik beslist om het deze keer eens niet te gaan hebben over de helende werking van groene thee op het kattenzenuwstelsel en ook niet over de best ruikende kattenbakreiniger van het moment, maar over het nieuwe Dexterseizoen dat hier ongeveer gelijk met de lente werd ingezet. Spijtig genoeg kan men nog steeds geen omelet maken zonder eieren te breken en werd ik verplicht mijn kleine spruit – ondanks zijn magerte – op dieet te zetten die dag om hem ’s avonds nuchter binnen te kunnen brengen voor het grote bal-in-buik-zoekmoment.

Onderbuik

Het arme lieve dutske was zich van geen kwaad bewust geweest en had tot de laatste minuut nog lief liggen rollebollen met zijn broertjes voor zover hij nog kon. Die waren dan ook erg verwonderd toen ik de – meestal gevreesde – wandelmand boven haalde en kadollemans erin plaatste. Felixje begon spontaan aan de randen te krabben om zijn broertje te bevrijden. Om klokslag twintig uur reden we met Dexter – die zich trouwens heel flink gedroeg in de auto – en een naar gevoel in onze onderbuik, naar de dokter toe om hem enkele uren later op te gaan halen – als alles meezat – wat we hartgrondig hoopten.

Vetmestcampagne

In mijn armen kreeg mijn smurfje zijn slaapspuit en even later keerden wij, traanogig huiswaarts om de klok te helpen duwen. Als er iets zou zijn ging de dokter bellen, dus werd de telefoon met argusogen in de gaten gehouden. Gelukkig rinkelde hij geen enkele keer en tegen elf uur gingen we ons troeteltje halen. De operatie was gelukt, maar helaas was er toch maar één misvormd balletje gevonden op een plaats waar het al helemaal niet hoorde en van een tweede was geen sprake. Nu hopen we uit gans ons hart dat die tweede knikker zich niet op een nog gekkere plaats dan zijn lies verstopt heeft en dat die niet alsnog gaat opspelen. Ook kregen we richtlijnen voor een aangepast dieet, waar hij zeker de eerste drie maand strikt op moest blijven. Dit hield in: geen gekookte maaltijden meer, geen melk, geen charcuterie, geen kaasjes, geen soep, geen Whiskassnoepjes. Dus in feite niets van al wat hij eigenlijk het allerliefste smult. Van de voorziene vetmestcampagne om hem snel weer op krachten te krijgen was dus al geen sprake meer. Dexter die de speciale brokjes van Tobias enkel zag als dessert, mocht nu niets anders meer eten en hij mocht al dat lekkers royaal doorspoelen met water wat hij enkel dronk als zijn soep op was, van armoede dus.

“Als er iets zou zijn ging de dokter bellen, dus werd de telefoon met argusogen in de gaten gehouden. Gelukkig rinkelde hij geen enkele keer en tegen elf uur gingen we ons troeteltje halen…”

Positieven

Veel te snel – in vergelijking met andere katten – kwam er al leven in Dexters pootjes terwijl hij in feite nog helemaal van de wereld was. Hij klitte zowat ineen van de pijn terwijl wij onze neuzen dichtknepen om de pipilucht even te weerstaan tot hij thuisgekomen voorzichtigjes gewassen kon worden. Gelukkig maar werd hij onmiddellijk rustiger toen hij onze stemmen hoorde. We hebben hem dan ook meteen in een bedje naast ons bed gestopt waar hij stilletjes kon op zijn positieven komen.

Leeuwengeluid

Zijn broertjes waren erg ongerust geweest en hadden onze wachtende ongedurigheid een beetje overgenomen. Toen ze hun kleintje terugzagen werd die dus natuurlijk meteen besnuffeld door zes verwonderde oogjes. Enkel Felix bleek enkele uren later nog steeds uit zijn doen. Het leek wel of hij zijn Dextervriendje niet meer herkende. Meer nog, hij ontwikkelde een schrikfactor die zich leek op te laden in plaats van af te bouwen. ‘Dat komt vast goed eens die rare operatielucht en co van hem af is,’ troostte vriendlief mij en ik hoopte dat ook, want dit was echt zielig om te zien. Felix combineerde zijn schrik met een bepaalde dosis wild leeuwengeluid en blies ongemanierd zijn frustratie van onder de kast richting geopereerd sukkeltje dat zich in de verste verten van geen wereld bewust was.

Biafralijntje

Twee dagen later was het voornoemde sukkeltje al veel levendiger en wat ons gelijk opviel was dat zijn motoriek – buiten zijn springpootjes – er heel hard op vooruit gegaan was. Het lijkt raar maar toch is het zo. Voor de eerste keer in zijn jonge leven zagen we hem zijn pollen wassen zonder dat zijn tong in het niets sloeg of er paraplupootjes aan te pas kwamen. Ook zijn stokkerige houtenbeentjesstap bleef achterwege. Hij voelde zich in elk geval veel meer poes. Jammer genoeg was er aan al dat goed nieuws ook een keerzijde… eten wilde hij niet. Nu die speciale brokjes van ‘moetes’ waren, interesseerden ze hem allerminst en zijn ranke body begon bangelijk veel op een biafralijntje te lijken terwijl we hem nog steeds zienderogen zagen vermageren.

Felix leefde intussen zowat op de kast, want die had buiten het feit dat hij zijn Dextertje niet herkende, ondertussen ook een beetje schrik gekregen van zijn eigen schaduw. Dat bracht een hele aanpassing teweeg in huis, maar we hopen nog steeds dat het van tijdelijke duur is.

Afvallen

Tien dagen later mochten zijn draadjes er uit. Zijn water kon hij terug normaal ophouden en er was amper nog gruis te vinden in de accidentele plasjes die ik vond. Maar in die tien dagen dat zijn buikje aaneengroeide was Dexter jammer genoeg nog bijna vierhonderd gram afgevallen. Dat is ongeveer een derde van zijn lichaamsgewicht sinds 11 januari begot. Dus reden we terug richting dokter alwaar hij een spuitje kreeg om zijn eetlust aan te wakkeren, want zonder voedsel werd het stilaan gevaarlijk, gelukkig dronk hij goed.

Toch was het wonderlijk hoe snel zijn buikje genas, ondanks het feit dat hij zich veel te dominant gedragen had tijdens zijn revalidatieperiode, wat hem meermaals een strafstudie in de mand of in het toilet opgeleverd had.

Grondterroristje

Het feit dat Felix zo’n angst ontwikkelde voor Dexter vond die kleine smurf natuurlijk megageweldig en ondanks het feit dat hij drie keer in Felix kan, slaagt hij er in die tweede gedurig de stuipen op het lijf te jagen, met het gevolg dat kleine Dexter zich ontwikkelt tot een grondterroristje met het nodige ruziegeluid dat erbij hoort. Felixje isoleerde zich anderzijds met een verbijsterde blik en kippenvel op de staart op de hoge kast, die meteen voor hem exclusief ingericht werd als zijnde zijn persoonlijke appartement.

Het schichtige tienerseizoen dat leek ingezet lijkt nu meer op territoriaal haantjesgedrag, iets wat tot nog toe onbekend was in onze samenleving. Hij lijkt een heel ander katje te zijn geworden. Niet naar ons toe en niet naar zijn twee grote broeren toe, bij Felix van het zelfde laken een broek, en waar het die twee betreft… Jaandadde. Straffer nog, Dexter gedraagt zich hormonaler zonder ballen dan met. Een rare zaak. Maar al bij al, hij blijft lief en schattig en al is hij geopereerd, hij blijft mijn liefste Dextertje, al geeft hem dat geen vrijgeleide om het klein varken uit te hangen. Bedreigde friemelsoorten hebben immers ook rechten. Misschien dat het na Pasen beter gaat, we zullen de vijgen er voor eten.

Wordt vervolgd…