Bijna radiogestuurd verpest kerstverhaal

Joepie, feestdagen in ’t verschiet. Mijn hart maakt reeds een sprongetje bij de gedachte aan al dat lekkers. Eindelijk zou ik de vrouw van mijn dromen bekoren. Ik had het allemaal mooi voor elkaar en had stiekem al enkele speelmuizen achterover gedrukt. Mijn geluk kon niet op.

Gecensureerde pose

Column Bijna radiogestuurd verpest kerstverhaalTot ik op die doordeweekse avond, enkele dagen voor Kerst, terwijl ik heerlijk lag uit te rusten van een veldwandeling met mijn uitverkorene, de woorden opving die mijn lekker leventje danig in de war gingen sturen. Mijn mensen waren op het lumineuze idee gekomen om mijn toegangscontrolesysteem in de garage te vernieuwen.

Mijn mensenvake had meermaals gemerkt dat ik niet de enige viervoeter bleek die van deze doorgang gebruik maakte. Lange tijd was het slechts bij zijn vermoedens gebleven, tot die dag dat hij Wolkje en mij op heterdaad betrapte in een niet nader te beschrijven en erg gecensureerde pose.

Spellement

Deels daardoor dus, hadden mijn mensen helaas besloten een nieuw deurtje op te hangen. Daarbovenop kwam nog dat ik dik tegen mijn goesting een nieuwe halsband omgedaan werd. Jaja, je mag het gerust weten, zwaar misnoegd was ik. Om nog te zwijgen over mijn koleire, gesjiekt gedrag en wrede teleurgestelde gevoelens. Om niet te zeggen dat ik ronduit kwaad was, toen ik op wreedaardig protduwende manier, die eerste maal door dat nieuw ‘spellement’ geduwd werd. Of het nog niet erg genoeg was, bleek dat ding ook nog eens een radiogestuurd toegangscontrole-element te zijn, dat er voor zorgde dat ik wel binnenkon, maar mijn vriendinnetje niet. En daar kon zij helemaal NIET mee lachen hoor.

“Mijn aangeboren zachtaardigheid transformeerde in een grollig humeur van een doorsnee kat die geregeld met de verkeerde poot uit zijn mand stapt…”

Snertsysteem

Ondertussen lukte het mij maar niet, deze nieuwe duivelse code te doorbreken, zelfs niet onder luid gemiauw. Hoe moest ik haar nu in godsnaam deftig het hof maken als mijn gaan en staan zo aan controlebanden gelegd werd? En die gestreepte kater van hiernaast, zou daar natuurlijk maar wat graag misbruik van maken. Dus bracht ik de volgende dagen door met inventieve gedachten ordening en probeerde tevergeefs op alle mogelijke manieren, om dat nieuwe snertsysteem omzeilt te krijgen. Mijn aangeboren zachtaardigheid transformeerde in een grollig humeur van een doorsnee kat die geregeld met de verkeerde poot uit zijn mand stapt. Mijn mensenmoeke had de verandering in mijn humeur opgemerkt en opeens besefte ik dat zij eigenlijk altijd wel te verwurmen was geweest wanneer ik mijn charmes misbruikte. Meteen besloot ik het over een andere boeg te gooien.

Het duurde dan ook niet lang of een groot charmeoffensief werd opgestart terwijl de kalender gestaag opschoof. Mijn vooruitgang betreffende het binnensmokkelen van mijn vriendinnetje wierp stilletjes aan vruchten af. Moeder de vrouw was trouwens een softie, wanneer het vrouwelijke gelapte katten met lange wimpers betrof.

Sanitaire neus

Column Bijna radiogestuurd verpest kerstverhaal: Vechtende kattenHet werd een sneeuwige Kerstavond met alle gezelligheid die daarbij hoort. Na een uitgebreid diner, waarbij er geregeld voor mij wat van de spreekwoordelijke feestbordjes viel, diende een sanitaire neus zich aan. Bij terugkomst na mijn gebruikelijke avondwandeling, bemerkte ik in de garage plots twee bordjes, gevuld met feestelijke lekkernijen. Groot was mijn verwondering. Naast de verwarmingsketel stonden zelfs twee nieuwe slaapmandjes waarin, op elk kussen, een nieuwe roodpluizen speelmuis, mijn ultieme lievelingskleur waar het speelmuizen betreft. Mijn mensen waren de slechtste nog niet. Maar, als driejarige gezonde kater leefde ik hier bij mijn weten toch alleen? Voor wie zou dan dat andere mandje wezen? Opeens viel mijn olijfgroene oog, op een groen knipperlicht aan mijn nieuwe deur. ‘Tiens, ik zat binnen, dus wie kon daar dan doorkomen?’ Er verscheen een schaduw… Dat leek wel mijn meisje… Nee, dat kon nooit… JA, HET WAS WOLKJE, met net zo’n domme stuurmagneet rond haar hals als ik.

In het deurgat bekeek mijn mensenmoeke ons glimlachend. Wat had ik het toch getroffen. Stoer stapte ik op haar af en gaf haar meteen een grote knuffelwrijf, maar niet te lang. Want mijn meisje wachtte. Tja, zo mocht het voor mijn part wel alle dagen kerstmis zijn. MIAUW!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *